1973 is het jaar waar deze column op focust. Een jaar waarin een grote demonstratie werd gehouden onder het motto: ’18 april, we kunnen het toch proberen’. Het zit bij alle 60 plussers in het geheugen gegrift. Ze waren ofwel aanwezig bij de demonstratie die onder meer plaats vond op het Malieveld in Den Haag of namen deel aan een tocht naar het complex van de Tweede Kamer.
Vaak wordt deze demonstratie tot het behoud van de zeezenders als zeer vreedzaam omschreven. Alle Nederlandse kranten en reportageteams van radio- en tv-stations waren ter plaatse. Uiteindelijk was de hoorzitting, die in Den Haag plaats vond, niet voldoende en besloten regerend Nederland en de leden van de Eerste en Tweede Kamer dat er een einde diende te komen aan de zeezenders.
Radio Caroline had meerdere levens in 1973. Gedurende een aantal weken werd de zender afgestaan aan Radio Veronica omdat het eigen zendschip – de Norderney – was vastgelopen op het strand van Scheveningen. Zelf was Caroline nog niet lang terug in de lucht.
Na de jaarwisseling waren de uitzendingen hervat, maar al heel snel rezen er tussen bemanning en de organisatie, onder meer door het uitblijven van salarisbetalingen, problemen. Ook de programma’s klonken niet altijd zoals in de jaren 60. Er waren teveel deejays van mindere kwaliteit. Eén van hen was, naar mijn mening, Paul Dubois. Hij was clubdeejay geweest in de Las Vegas aan de Carolieweg in Groningen. Andere collega’s had hij verteld clubdeejay in Amsterdam en Den Haag te zijn geweest.
Op de vraag aan Caroline-programmaleider Andy Archer, bijna vijftig jaar later, hoe bepaalde dj’s waren aangeworven, meldde hij: “Als mijn herinnering goed is dan was het Gerard van Dam die vaak lokale deejays uitnodigde om programma’s voor Radio Caroline te maken. Misschien was Paul ook wel een vriend van Mike Storm of Ronnie Dolman. Er liepen in die tijd heel wat vreemde personen rond binnen de Caroline-organisatie, maar dat weet je denk ik zelf ook wel. Bovendien denk ik dat Dubois zijn professionele naam is geweest.”
In ieder geval meldde Dubois zich op een bepaald moment bij Hotel Zeezicht aan de Zeekant 105a in Scheveningen en was hij een korte periode aan boord. Naar het schijnt heeft hij op een bepaald moment een plaat gedraaid voor Hilversum 3-presentator Theo Stokkink. Die vond dit zo leuk dat hij – aldus Paul Dubois in een interview in de Telegraaf begin 1973 – werd uitgenodigd om een programma op de donderdag van Stokkink in Hilversum bij te wonen en te vertellen over zijn werk bij Caroline.
In het kranteninterview met journalist Co Berkenbosch stelde hij ook nog: “Ik zie het als een soort van collegialiteit. De mensen hebben geen idee hoe goed de verstandhouding is tussen de deejays van de legale en illegale zenders. Beter dan tussen Caroline en Noordzee. Dat laatste bleek vorige week toen het zendschip van Noordzee van haar ankers sloeg en angstig dicht bij ons kwam. Ik heb ze via de radio erop attent gemaakt en zelfs om sleepboothulp gevraagd maar ze hebben niet eens gereageerd. En dat terwijl wij de MEBO II (foto), die normaal driehonderd meter van ons verwijderd ligt, steeds dichterbij kwam.”
Dubois meende nog meer vanuit de organisatie te mogen zeggen. Volgens hem met medeweten van de Nederlandse zaakgelastigde van Radio Caroline, meneer Koning (Dennis King). Over twee adverteerders, Aktie ’68 en Marlboro, vertelde hij: “Van die twee nieuwe sponsors kunnen we ons hele bedrijf runnen,” En hij haalde nog een keer een oud fantasieverhaal boven: “En mocht Caroline ooit legaal worden dan staat niets in de weg om ook televisieprogramma’s te maken.” Daarmee relaterend aan 1970 toen vanuit een vliegtuig tv-signalen werden uitgezonden en de gebruikte apparatuur nog altijd ergens op Schiphol was gestockeerd.
Een deel van deze informatie was, denk ik, fantasie. Dennis King herinnerde zich de man totaal niet. Nadien hebben we nooit meer iets van hem gehoord. Of hij had mogen mee presenteren in het KRO-programma van Stokkink blijft een open vraag. Duizenden radioprogramma’s gerelateerd aan de zeezenders zijn in de loop der jaren voorbij gekomen, maar het bewuste donderdagmiddag programma met Paul Dubois heb ik nog nooit gehoord.
Vara pikte zendtijd in
En dan was er in 1973 nog een rel binnen de publieke omroepen toen de VARA in een ochtendprogramma, zonder enige vorm van overleg, twintig minuten zendtijd had in gepikt die officieel voor de NOS was gereserveerd. In die extra uitzending had de omroep aandacht voor de meest recente ontwikkelingen in het Vietnamese vredesproces. En zo werd op Hilversum 1 het geprogrammeerde ‘Ochtendgymnastiek’ niet uitgezonden. Op geen enkele manier werd een reden gegeven.
Uiteraard vond men dit bij de leiding van de NOS een vreemde gang van zaken en werd er onmiddellijk om uitleg gevraagd. De volgende dag werd in de media bekend dat een VARA-woordvoerder had verklaard dat de NOS waarschijnlijk het grootste gelijk van de wereld had en men zich de ontsteltenis kon voorstellen. De beslissing was genomen in emotionele reflex omdat de recente ontwikkelingen in het Vietnamese vredesproces zo belangrijk waren. Uiteindelijk excuseerde de VARA zich bij de NOS-leiding, die dit accepteerde.
