Toen Radio Caroline in maart 1964 net was begonnen met uitzenden publiceerden alle kranten tal van berichten over dit project. Zowel de Engelse als Nederlandse uitgaves. Uit deze laatste was een reconstructie te maken hoe journalisten dachten over het al dan niet legaal luisteren naar een niet officieel station, toen vaak ‘piratenzender’ genoemd. Zo vond ik onder meer een krantenkop waarin werd gemeld dat een Caroline-luisteraar theoretisch strafbaar kon zijn.
De journalist van de Haagsche Courant was een bericht onder ogen gekomen uit een Engels dagblad waarin werd geschreven dat men de wet zou overtreden als werd geluisterd naar de… clandestiene Radio Caroline. Volgens hem kon dat bericht een verkeerde indruk wekken. Er was namelijk nooit een officiële waarschuwing van de overheid uitgegaan. Al helemaal niet in een land waarin de persoonlijke vrijheid hoog in het vaandel stond.
Er werd ook naar de mening gevraagd van een hooggeplaatste medewerker van de Nederlandse PTT. Daarop kwam het antwoord dat volgens de wet op de draadloze Telegrafie van 1948 het nu eenmaal verboden was om een niet officieel toegestaan radiostation te ontvangen. De conclusie was dus dat Nederlanders noch naar Caroline noch naar Veronica mochten luisteren.
Consequenties bracht dit niet met zich mee want het ‘vergrijp’ had een typisch theoretisch karakter, terwijl ook de mogelijkheid tot vervolging zuiver theoretisch was. Een eventuele boete bedroeg in Engeland 100 Pond of drie maanden gevangenisstraf, of een combinatie. Maar deze clausule in de wetgeving was vooral bedoeld voor personen die bij herhaling weigerden om het kijk- en luistergeld te betalen.
Ook werd gesteld dat het illegaal luisteren naar een zogenaamd piratenstation slechts een klein technisch vergrijp kon zijn. Bovendien, als iemand op de middengolfband naar radiostations zocht en daarbij op de frequentie van Caroline of Veronica terechtkwam, dan kon er totaal geen sprake zijn van een overtreding. Indien de betreffende zender z’n naam bekend maakte, zou de luisteraar theoretisch de radio moeten uitzetten of op een andere zender afstemmen.
Maar de Britse PTT bleef zwijgen in april 1964, het Britse publiek was zich van geen enkele overtreding bewust. Of eventuele potentiële adverteerders – Caroline zond op dat moment nog geen reclame uit – zich door de wet zouden laten afschrikken, was niet duidelijk. De woordvoerder van de PTT meldde destijds dat er geen enkele belemmering was want nergens was in de wetgeving hierover een artikel opgenomen. Dat zou pas in 1967 voor Engeland en in 1974 voor Nederland gebeuren.
Wauw en ik die in mijn jonge tijd jarenlang heb rond gereden met een sticker op mijn
wagen van….Caroline !