Hoe was het nu als disc-jockey bij een populair station? En hoe zat dat nu in Spanje, bij Radio Mi Amigo?
In de jaren zeventig verbleven we met de hele crew van Radio Mi Amigo in Playa de Aro, aan de Spaanse Costa Brava. Dat was niet zozeer omdat we wilden genieten van de Spaanse zon, dat had alles te maken met de Belgische wetgeving. Meewerken aan een zendschip of een ‘piraat’ zoals dat zo mooi heette, was volgens de wetten van het Koninkrijk België ten strengste verboden.
Dus weken we uit naar de Costa Brava. Sylvain Tack, de grote baas, die had daar een riant optrekje, en hij zou het wel regelen, zodanig regelen dat we daar wel terecht konden. En in de zomermaanden, dat moet ik toegeven, was het altijd feest in Playa.
De hele dag kwamen Belgische en Nederlandse toeristen de studio bekijken. In de Gringo Bar zat de voltallige DJ-crew bijna avond na avond één, dan wel meer, potjes bier te drinken. Je zei dat ook gewoon tegen de toeristen, dat was algemeen bekend. “Als je die van Mi Amigo wil vinden, ga dan vanaf een uur of vijf naar de Gringo Bar”. Tegenwoordig zit daar een kledingshop, ’t is schandalig! Als het echt laat werd, en dat gebeurde ook vaak in de zomer, dan gingen we ’s nachts nog naar de disco, hartje Playa de Aro.
En al had je deze plaat overdag tijdens het werk al een paar keer gehoord, zo om een uur of twee-drie ’s ochtends, bij dertig graden, tussen al die toeristen, dat bleef swingen! Met kraken en tikken, de Ritchie Family, met The Best Disco in Town. Voor wie zich afvraagt waar Stars on 45 destijds de mosterd vandaan heeft gehaald.
