Ik zit weer voor mijn computer. WDR4 radio speelt op de achtergrond. Mijn Google Chromebook van 11-inch heeft plaats gemaakt voor een Linux desktop en een 32-inch scherm. Zo kan ik het allemaal beter zien en gaat typen ook sneller. Met tien vingers kan ik het niet meer want eentje doet het niet langer. Maar met negen vingers lukt het ook nog prima.
Magere Bukkum
Ik schrijf deze column via Google Docs. Ik heb het programma lange tijd niet gebruikt en er is weer veel veranderd. Zoals ik vorige week vertelde ben ik verhuisd naar een zogenaamde ‘levensloopwoning’. Een geschakelde bungalow, zeer geschikt voor ‘ouden-van-dagen’. Boven een deel van de woning is er een zolder waar ik mijn herinneringen kan opbergen, en mijn computers kan plaatsen. Mijn mancave.
Het is een nieuwbouwwoning en er moet nog veel aan gebeuren. De muren, wat schilderwerk, plinten… Ik kan er nog niet gaan wonen. Terwijl mijn vrouw meubels uitzoekt, want in een nieuw huis moeten nieuwe meubels komen, bekommer ik mij over hoe ik de woning voorzie van audio. Mijn Sonos is al oud en Google audio luistert niet altijd naar me. De grootste uitdaging? Mijn vrouw moet alles kunnen bedienen zonder dat ik haar een cursus ‘Hoe word ik tech‑expert’ geef. Ze wil één knop, één melodie, geen workshop.
Tijdens onze vakanties in vakantiewoningen hebben we altijd een transistorradio bij, en daar kunnen we ook van genieten. Net als van de kleine JBL bluetooth speaker die we gebruiken voor podcasts en luisterboeken. Dus waarvoor high-tech audio aanschaffen? Het tv-geluid wordt weergegeven via een NAD-versterker met een set niet al te grote speakers ernaast. Muziek kunnen we ook afspelen via de digitale tv-ontvanger van KPN.
Vroeger fantaseerde ik er altijd over…. wanneer ik geld had, zou ik een prachtige stereo-installatie kopen met speakers ter grootte van een kleerkast en een bas waarvan de vogels uit de bomen vielen en de kat het huis uit rende omdat ze dacht dat het ging instorten. Maar dat kan ik mijn buren niet aandoen. Al zijn mijn oren ook niet meer wat ze waren. Ze zijn te vergelijken met de kwaliteit van een microfoon die in de eerste Philips cassetterecorders zat.
Kolenkachel
Laatst bracht ik nog wat spullen naar de kringloop, Vincentius. Bleek dat er bij de lp-collectie die ik eerder wegdeed, kostbare exemplaren zaten. Men had ze achtergehouden en ik kon ze terugkrijgen. Maar ach, het is voor een goed doel. Met de opbrengst kunnen ze de Oekraïense vluchtelingen helpen die verderop in een voormalige Rabobank wonen.
Dit alles doet me terugdenken aan mijn jeugd. De kolenkachel heeft plaats gemaakt voor een warmtepomp en vloerverwarming. Ondanks armoede en gebrek ben ik toch groot geworden. Jammer dat mijn moeder zulke ellende heeft meegemaakt terwijl ik nu een nieuw huis laat bouwen met alle luxe. Nooit gedacht dat ik in de late herfst van mijn leven dit nog mag meemaken.
Dit ‘straatschoffie’, ‘klotejong’, ‘Magere Bukkum’, zoals ze me in de vroegere volksbuurt waar ik opgroeide noemden, is toch maar mooi opgekrabbeld. Terwijl iedereen dacht, vooral de pastoor, dat er niets van mij terecht zou komen. In mijn dakloze tijd was ik er ook zelf van overtuigd, gelukkig is alles goedgekomen
Volgende week vertel ik over mijn dakloze periode en mijn zakradio die me door een moeilijke periode heeft geholpen. Niet meer die zakradio uit mijn jeugd, maar eentje met FM.
Marten Coverack
