RadioVisie heeft een lange en stevige traditie van columnisten. Een ras apart, maar ook zij moeten er af en toe eens tussen uit. De Wakkere Radioman mocht vandaag uitrusten. Omdat deze mediakrant dit jaar 10 jaar online is, vroegen we Bekend Radiovolk wat zij zich nog herinneren van hun eerste keer…. bij de radio. Columnsgewijs. Bob Geens bijt de spits af. Hij begon bij Radio 2 Omroep Antwerpen in 1976, ging vier jaar later werken voor de Wereldomroep, waar hij nog steeds productiechef is.
Of ik altijd journalist wilde worden? Eerder advocaat, herinner ik me nog. Maar goed: na twee kandidaatsjaren in Antwerpen, werd het Communicatiewetenschappen in Leuven. Lang over mijn thesis gedaan en ondertussen filmfestivals mee helpen organiseren. Maar dan: écht werk zoeken.
Bij de RVA (wat nu de VDAB is) wisten ze geen raad met mijn diploma: “We werken hier met beroepen, hé meneer!” Dus: of ik pr-man was? We hadden wel een vak dat ‘public relations’ heette, maar pr-man? “Reclame dan?” Ook dat was een cursus van één uur per week. “Journalist?”, probeerde de beambte dan en dat leek me wel wat.
Het toeval hielp een handje want enkele weken later kreeg de RVA een vraag van Radio 2, Omroep Antwerpen of ze geen werkzoekend journalist in hun kaartenbak hadden zitten? ‘s Anderendaags stond ik aan een statig herenhuis in de Prins Albertlei in Berchem. Helemaal boven, in een kleine kamer, zat de regionale redactie.
Ik kreeg wat Belga-telexen en een krantenknipsel. Ik moest er een stukje-met-eigen-stem van maken. Een tekst, zo begreep ik, die zou moeten voorgelezen worden. En ik kreeg ook wat vuistregels mee. “De essentie moet vooraan staan”, “Maak korte zinnen” en “Zorg ervoor dat we antwoord krijgen op wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe”… Het leek allemaal logisch.
Maar de praktijk bleek anders: een zin schrijven, herlezen en dan maar weer schrappen. Telkens opnieuw. Uren deed ik over mijn eerste stuk. En toen ik, fier over mezelf, het gewrocht onder de ogen van de eindredacteur schoof, bleek het toch niet zo fantastisch. “Da’s geen spreektaal”, was het oordeel. “Keep it simple” en “kill your darlings”… er werd ineens Engels gesproken. Terug naar boven, herschrijven..
“Da’s al heel wat beter”, klonk het even later. En: “We gaan het meteen opnemen, voor een advies van de taalraadsman in Brussel”. Tijd om zenuwachtig te worden kreeg ik niet. Helemaal naar beneden, naar de studio. “Rechtzitten, niet aan je blad friemelen, gewoon spreken”. “Even een stukje lezen voor de stemproef”, zei de technicus. En “op mijn teken begin je maar”.
Vier minuten later ging de rode lamp uit: mijn eerste stuk stond op de band. “Da’s genoeg voor vandaag, je mag naar huis hoor”, zei de baas. En tegen de technicus: “We gon da sebiet iniens gebroake.” Al ineens gebruiken?
Half zes. Als een pijl uit een boog stormde ik weer de trappen op, jas halen op de redactie en in één vloeiende beweging terug de trappen af naar de auto. In een rotvaart naar huis. “Mama, ik kom op de radio”, riep ik mijn moeder toe en ik stormde de trap op naar mijn zolderkamer. Radio aan, bandopnemer aan. “Zes uur, een goeie avond. Dit is Focus, met nieuws uit de vijf Vlaamse provincies”…
Bob Geens
