Eindelijk van boord!
Zaterdagmiddag 28 juli trokken we de doordeweekse programmering nog een dagje door. Geen hitlijsten of andere specifieke uitzendingen. Dat zag er dus ernstig uit. Want als de organisatie er zelfs niet voor kon zorgen dat de Top 50-lijst er op tijd was, dat moest er toch wat aan de hand zijn. Wat er precies gespeeld heeft weet ik nog steeds niet maar we waren opgelucht toen er op zaterdagavond laat alsnog een bootje verscheen met verse programmamakers waaronder oude bekenden: Jerry Hoogland en Ferry Eden.
Voor ons de geruststelling dat we van boord konden. Al had ik een vreemd gevoel over de toekomst. Ik verliet het schip terwijl ik wist dat de motor het niet meer deed en dat anker niet veel kon hebben. Eenmaal weer in die kleine tender werd ik gelukkig niet meer zo zeeziek zoals op de heenreis. Blijkbaar had ik voldoende zeebenen gekregen. Want dat is ook iets opmerkelijks van het leven op zee.
Toen ik op de MS Magdalena aankwam moest ik me de eerste dagen overal aan vast houden. Vooral bij het lopen over het dek. Maar op het eind merkte ik bij mezelf ineens dat ik zomaar recht door kon lopen terwijl we toch echt soms flink lagen te rollen. Het menselijk brein weet dat toch maar aan te passen.
Hoe dan ook, eenmaal weer aan land hebben Wim de Groot en ikzelf overnacht bij Patrick Valain. De volgende dag namen we de Benelux-trein naar het noorden. Op zondag 29 juli presenteerde Ferry Eden alsnog de Belgische Nationale Hitparade. Daarna werd mijn laatste show uitgezonden tussen 15:00 en 17:00 uur, de ‘Soul Party’, die ik op de vrijdagavond nog laat had opgenomen.
Improviseren met te korte cassettes
Dat deed ik met twee C90 cassettes. We hadden namelijk geen C120 meer aan boord. Ik had er eentje gevonden die een kleine 50 minuten was (A- en B-kant ). En eentje voor mezelf die iets korter was. We hadden gelukkig twee cassette decks die simultaan konden opnemen. De nieuwe boord dj’s moesten dus met extra platen en natuurlijk de ‘Hitmaker’ de uren live opvullen. Dat was duidelijk hoorbaar.
Ik had besloten er geen afscheidsprogramma van te maken en pas in de laatste minuten te vermelden dat ik al van boord was en mogelijk niet meer zou kunnen terugkeren. Gewoon nog voor de laatste keer mijn favoriete soulplaatjes pakken met wat hits en een programma doen. Al kon een oplettende luisteraar misschien wel iets gemerkt hebben bij het draaien van ‘Way Back Home’ van Jr Walker and the All Stars. De instrumentale versie die altijd door Graham Gill werd gebruikt.
Vlak voor het einde van het laatste uur kwam Wim de Groot even om de hoek kijken. Hij wilde wel even weten hoe ik dat zou doen met die laatste minuten. Hij zou immers ook ‘Club 33’ voor de zondag opnemen. Het maakte alles bij elkaar een apart moment waardoor ik niet aldoor lekker uit mijn laatste woorden kwam. En dan vervolgens echt voor de laatste keer ‘Dag Johan Vermeer’ in starten. Dat was het dan, een rare ervaring.
De terugkeer was minstens net zo vreemd. Ik kwam rond 16:30 uur thuis en hoorde nog net mijn laatste half uur op Radio Mi Amigo. Dat was toch wel even slikken…
