Het zal je ontgaan zijn, en ik neem het je niet eens kwalijk. RadioVisie viert dit jaar z’n zesentwintigste verjaardag op het internet. Daarmee is deze digitale mediakrant de oudste in z’n genre. Tel daarbij het feit op dat RadioVisie online een logisch vervolg is van het gedrukte maandblad dat voor het eerst verscheen in… 1973. En meteen hebben jij en ik een alibi voor een nieuwe, langlopende reeks. Het complete verhaal ‘achter’ RadioVisie. Tweewekelijks op zondag.
Caroline en ABL maken einde aan CRO
Beatwave International 4 werd pas in september 1972 op lezerspubliek losgelaten. Slechts acht pagina’s dik. Het was meteen het allerlaatste nummer dat werd uitgebracht door de Commercial Radio Organisation uit Sint-Amandsberg. Al had het team er op dat moment zelf nog geen flauw benul van. Een aantal externe gebeurtenissen zorgden echter voor een snelle en definitieve zwanenzang. De schuldigen waren… Radio Caroline en het Belgisch leger.
Laat het duidelijk zijn dat de CRO er nooit voor had gekozen om te stoppen met de activiteiten, maar dat de omstandigheden daar vanzelf toe leidden. In de nazomer van 1972 dobberde immers de MV Mi Amigo plots weer op de Noordzee. Al zou het nog een poosje duren vooraleer er opnieuw programma’s te horen waren, lang op voorhand was de organisatie op zoek gegaan naar deejays voor Radio 199, zoals de zender bij de start heette.
Pierre Deseyn zou het presentatieteam gaan versterken. Onder de naam Jeremy Bender werd hij de eerste Belg aan boord van een zendschip sinds de close down van Radio Uilenspiegel in 1962. Maar hij was er niet de enige landgenoot. Ook ene Peter Brian maakte er programma’s. De man zou later zijn naam wijzigen in Peter van Dam.
De radiocarrière van Pierre was nefast voor de CRO. De gedoodverfde opvolger om het blad verder te zetten, Jean-Luc Bostyn was evenwel totaal onverwacht opgeroepen om z’n legerdienst te vervullen… in Duitsland. Zoals wel meer gebeurde in het Belgisch leger, werd met persoonlijke wensen geen rekening gehouden. Waar Jean-Luc dacht dat hij zijn legerdienst in Oostende bij de Zeemacht zou kunnen vervullen, werd het Landmacht in het verre Duitse Lüdenscheid. Dat hij plots werd opgeroepen had op zijn beurt alles te maken met… het Sint Aloysiuscollege in Menen.
Van Menen naar Duitsland
Deze school is in dit verhaal al vaker opgedoken. Zeker in het begin van de jaren zeventig van vorige eeuw was de plek een uiterst conservatief, katholiek bastion dat geleid werd door (veel) priesters. De sfeer, de lessen, de ideeën waren navenant stoffig. Een decennium eerder was in de wereld van alles beginnen te bewegen en heel veel zaken, gewoontes en gedachtegoed bleven in snel tempo veranderen. Maar dat drong niet tot de school door. Of mocht niet doordringen.
De wereld werd anders, helaas konden de leerlingen er niet aan deelnemen, niet van proeven, het liefst van al ook niks over te weten komen. De enige mogelijkheid om wel met volle teugen van deze wijzigende maatschappij te genieten, was het Sint Aloysius College verlaten. Wat Jean-Luc dan ook prompt deed.
Op 20 maart 1972 trok hij de schoolpoort voor een laatste keer achter zich dicht, ’s anderendaags werkte hij als hulpboekhouder bij Tyber, een groot textiel exporterend bedrijf in Menen. Het waren zalige tijden voor een schoolverlater toen. RVA, wachttijden, stempelen, werkloosheid? Nooit van gehoord! Ergens binnenstappen, je zelf een beetje aanprijzen was meestal al voldoende voor een job!
Niet meer naar school gaan opende ook perspectieven voor de CRO. Jean-Luc had nu meer dan ooit tijd om Pierre te assisteren. Op korte termijn zou het duo er misschien alsnog in slagen om een tweede adem te vinden voor Beatwave International. Plannen werden gemaakt, zaken werden uitgetest. Heel lang duurde het allemaal niet. Het toen bekende en gevreesde ABL (Armée Belge-Belgisch Leger), vond dat per 1 september de genaamde Jean-Luc Bostyn zijn vaderland maar eens moest gaan dienen in Duitsland.
° Volgende aflevering verschijnt op 11 juni
