JLB gaat (soms) naar zeer (64)

Stan stond stevig op de cover

Deze week ging één van de mailtjes die ik onder mijn ogen kreeg over… Baffle. Het maandblad dat het pad effende voor RadioVisie. Iemand wilde haar collectie ‘boekjes’ vervolledigen’ en was op zoek naar nummertje 15 (mei 1976). Ik had nog een extra exemplaar dat de vele verhuizingen had overleefd, dankzij een schoenendoos van Dr. Martens. Deze week nog even naar het lokale postpunt lopen en de eerste goede daad voor de nieuwe week zit er alweer op. Editie 15 had Stan Haag op de cover, een fantastische tekening van mijn oud-college bij de Regie der Belgische Posterijen – Joël Delcroix.

47 jaar na het verschijnen van dit nummer zijn zowel de ‘geportretteerde’ als de tekenaar overleden. Respectievelijk in 2001 en 2017. Stan Haag hoorde ik voor het eerst midden jaren 60 toen hij voor Radio Luxemburg werkte. De zender uit het Groot Hertogdom stond meestal op bij mijn ouders. Hij was de favoriet van pa Cyriel. (audio hieronder)

Stan was niet enkel een stem uit de radio, hij kwam echt bij de mensen langs. Hij praatte tegen ons, terwijl we samen een bakje koffie dronken. Zo echt was het. Niet enkel wat hij zei charmeerde, ook de manier waarop hij de dingen bracht. De kunst van het radiomaken is de luisteraar het gevoel geven dat je tegen hem of haar persoonlijk bezig bent. Niet tegen een massa. Stan Haag beheerste die kunde tot in het kleinste detail. Hij vertelde, entertainde, passioneerde.

Toen heer Haag Luxemburg verruilde voor Radio Veronica verdween hij ietwat uit beeld. De ontvangst van de zeezender liet in ons dorpje vaak te wensen over. Zeker na 16:00 uur, toen er nog werd uitgezonden op 192 meter. Na de verhuis naar 538 meter kon een paar uur langer geluisterd worden. Op die manier stond zijn verzoekprogramma ‘Juke Box’ ook weer regelmatig op. En toen hij het team van Radio Mi Amigo vervoegde, op 10 februari 1975, was Stan weer helemaal terug bij ons. Twee keer per dag zelfs. Een uurtje in de voormiddag en eentje ’s avonds.

Stan ontmoette ik in levende lijve voor het eerst in Playa de Aro in april 1975. Het Mi Amigo-team had er een soort enclave van waaruit men rustig radio kon blijven maken zonder de bemoeienissen van de overheden in de Lage Landen. Ik interviewde hem voor Baffle.

Net daarom vroeg ik Joey om een cover-illustratie te maken van hem. De babbel werd gebruikt voor een documentaire over twee jaar Mi Amigo die Pierre Deseyn, Frans Schuurbiers en ikzelf in elkaar staken en die werd uitgezonden door… Radio Mi Amigo op zondag 28 december 1975 (16:30-17:00 uur).

° VVVR 18: Twee jaar Mi Amigo met o.a. een babbel met Stan Haag

Ik zou Stan nog vaak zien in Spanje. Ik schreef ook zijn eerste teksten voor het zondagse praatje dat hij hield op de radio. Klokslag 12:00 uur sprak hij toen, in naam van Mi Amigo, de luisteraars toe. Na een poosje pende Stan die boodschappen zelf bij elkaar en evolueerde het nieuws over het verbannen radioteam in de mini enclave tot een soort column. Ernst werd humor. In 1978 keerde Stan uit Spaanse ballingschap terug. Hij ging in het Limburgse Diepenbeek wonen en presenteerde ‘zijn’ Juke Box voor diverse lokale radiostations.

Ik zag hem pas terug in Beervelde op 26 februari 2000 tijdens de Mi Amigo revival, georganiseerd door kabelradio Magdalena. Ik was er, net zoals Stan, één van de vele genodigden. Ook Peter van Dam, Marc Jacobs, Bart van Leeuwen, Johan Visser, Bert Bennett, Norbert, Wil vander Steen en vele andere oud-medewerkers waren van de partij. (foto bovenaan)

Stan was fysiek een flink stuk ouder geworden, maar had nog steeds dat typische gevoel voor humor, zijn gave om met woorden te spelen en om van het leven te genieten. Een borrel sloeg hij bijgevolg nooit af. Maar dat zag zijn vrouw Lut net iets minder zitten. Met enige aandrang werd ik gevraagd of ik Stan die dag kon… begeleiden. Het werd niet met zoveel woorden gezegd, maar ik begreep dat ik er vooral op moest letten dat er geen ‘wittekes’ werden geschonken en gedronken.

Het liep niet helemaal volgens plan. Uiteraard ging ik overstag. Wie kon Stan iets weigeren? Het was maar één keer feest en wie was ik om hem dat plezier te ontzeggen? De borrel werd netjes gecamoufleerd in een glas cola. Lut keek af en toe in onze richting en dacht dat het goed ging. Stan genoot van de belangstelling, danste ondanks zijn 80 jaar nog op een tafel en deelde handtekeningen uit met zijn breedste glimlach.

Het zou de laatste keer zijn dat ik hem zag. Op 1 december 2001 overleed hij. (JLB)