Het geheugen is een raar ding. Een foto brengt niet alleen herinneringen terug aan dat ene bewuste moment van toen, maar fungeert vaak als een eerste dominosteen. Gisteren, bij het doorspitten van enkele schoenendozen boordevol vergeten foto’s, zag ik ook weer Serge Hadermann terug. In 2016 zaten we nog samen in een panel op de RadioDag in Gistel.
Europees afstandsrecord voor Mi Amigo-programma?
Moderator Serge wilde dat ik nog eens vertelde over de ingewikkelde weg die de VVVR-programmabanden aflegden. Van de opnamestudio tot in de ether via Radio Mi Amigo. Het is inderdaad een opmerkelijk verhaal. We gaan daarvoor terug naar juli 1975 en blijven er tot februari 1977 hangen. Iedere zondagnamiddag mocht onze club, toen werkend als de Vereniging voor Vrije Radio (VVVR), een halfuur zendtijd invullen bij de Vlaams/Nederlandse zeezender.
Het station was in de lucht vanaf de MV Mi Amigo, die voor anker lag in de monding van de Thames. Hun radiostudio’s bevonden zich in het Spaanse badplaatsje Castillo de Aro-Playa de Aro, in de Lage Landen bekend als Play de Aro aan de Costa Brava. Wijzelf namen onze programma’s op in achtereenvolgens Ulvenhout (Nederland), Ledeberg en Dentergem (België). Heel wat puzzelstukjes, maar het lukte ons steeds weer om alles in elkaar te passen.
Op een Agfa Gevaert tape van 28 centimeter – we kochten ze in de Makro (Eke) – pasten telkens twee uitzendingen. De dozen werden eerst naar Breda gebracht, waar ze werden verpakt in een grote, stevige enveloppe van de Bondspaarbank, waar collega Frans Schuurbiers toen werkte. Na een fusie in 1981 werd dit de Centrumbank. Maar dit terzijde. Het pak werd als bedrijfspost aangetekend en per express naar Playa de Aro gestuurd.
Als bestemmeling zetten we niet in grote letters Radio Mi Amigo op het pak, maar gewoon de naam Bea Wijfjes, de vrouw van toenmalig dj Bert Bennett. Een kwestie om zo weinig mogelijk sporen na te laten die naar ons zouden kunnen leiden. Zo’n drie dagen later was de tape in Spanje, waarna studiotechnicus Maurice Bokkebroek om het hoekje kwam kijken. Hij zette alles over op cassette.
Omwille van het lange en ingewikkelde transport naar het zendschip, werden geen grote banden gebruikt zoals Radio Veronica en Radio Noordzee Internationaal dat in hun hoogdagen wel hadden gedaan, maar werd er gekozen voor cassettebandjes. Op die manier stopte men de programmering van een hele week in een… schoenendoos. En die kon minder opvallend getransporteerd worden.
Uiteraard hadden wij net zo goed de VVVR-programma’s rechtstreeks op cassette kunnen opnemen, maar ondanks er op de middengolf werd uitgezonden, bleven wij koppig geloven in de veel betere kwaliteit van ‘gewone’ tapes als geluidsdrager. En een grote opnameband is ook makkelijker manipuleerbaar. Maurice Bokkebroek moest al eens een extra jingle of een commercial in ‘onze’ programma’s monteren.
Iedereen die dat soort werk heeft gedaan – tegenwoordig doen we het digitaal – weet dat dit makkelijker kan met een tape. Een kwestie van spoelen, stoppen, mikken en correct plakken dus. Nog een ambacht die verloren is gegaan. Maar ook dit terzijde…
Wekelijks werden de VVVR-programma’s, samen met de opnames van de deejays in Playa de Aro, naar de Europabus gebracht. Die pendelde van Antwerpen naar Barcelona, Gerona en weer terug. Met die bus ging ook de voorraad Mi Amigo-tapes mee. Soms werd beroep gedaan op de diensten van een bevriende vrachtwagenchauffeur. In Antwerpen werd de lading opgehaald door een Mi Amigo-medewerker, waarna de hele handel naar een Belgische, Franse of Nederlandse havenplaats verhuisde van waaruit de bevoorrading naar het zendschip – in het grootste geheim – werd georganiseerd.
Na een trip die ruim een halve dag duurde waren de cassettes eindelijk ter plekke, op de MV Mi Amigo, voor anker in de enorme monding van de Thames. De reis was lang, erg lang geweest… Ledeberg (of Dentergem), Breda, Playa de Aro. Om na een paar dagen het volgende traject af te leggen; Playa de Aro, een Vlaamse stad, een Franse, Nederlandse of Belgische haven en tot slot de MV Mi Amigo in de monding van de Thames.
Als iemand wil uitrekenen hoeveel kilometer dit is, ga je gang.
Volgens mijn informatie was de opamestudio niet in Ledeberg maar in Sint-Amandsberg (bij Pierre Deseyn)