Ik heb het colofon van RadioVisie deze week opnieuw – noodgedwongen – moeten aanpassen. Naast de naam van Pieter Van Banden staat sedert afgelopen woensdag een kruisje. Het tiende. Ons team is de voorbije jaren behoorlijk uitgedund. Het begon met Rob Olthof in 2013, waarna zowat ieder jaar iemand van onze club stierf. Niet echt opmerkelijk als je de gemiddelde leeftijd van de redactie bekijkt. We worden samen met het medium radio ouder.
Getroffen door de bliksem
Met Pieter ga ik de interactie missen. Verschillende keren per week hadden we contact. Uitgebreid. Bijpraten over recente gebeurtenissen in ‘het wereldje’, maar steeds vaker over toen. Aan verhalen geen gebrek natuurlijk. We hebben ieder apart en af en toe samen heel wat ‘avonturen’ beleefd in radioland. Eerst als fervent luisteraar, daarna zelf actief in het medium. De grenzen af en toe een stukje verleggend.
In ons laatste gesprek – afgelopen zaterdag – hadden we het onder andere over mijn ‘werkruimte’ die ik opnieuw had ingericht. Eerder had ik drie door mezelf genomen foto’s op groot formaat laten afwerken om één van de muren te sieren. Met het ophangen van de ‘posterkaders’, herinnerde ik mij, al was het gisteren, hoe en waar ik die foto’s had genomen. Ze bieden immers het antwoord op een vraag die ik wel meer krijg. ’Hoe ben jij in de radiowereld verzeild geraakt?’.
Voorbestemd? Misschien. Een beetje in die richting geduwd door vrienden? Waarschijnlijk wel. Maar vooral door het maken van een boottocht! We waren drie jonge scholieren uit hetzelfde dorp die tijdens de zomer van 1968 een beetje boos en treurig waren. ‘Onze’ Radio Caroline was als laatste Britse zeezender uit de ether verdwenen. Tijd om zelf de handen uit de mouwen te steken dus.
Daarom fietsten we vijftien kilometer van Geluwe naar Kortrijk, legden ons zakgeld samen en kochten er in de Amerikaanse Legerstock in de Doorniksesteenweg een oude legerzender. De verkoper had ons verzekerd dat het ding prima werkte. Bij de eerste test kwamen er enkel vlammen uit. Weg radio-ambities, weg zakgeld. Tijd voor een andere bezigheid. Maar het eerste stapje richting radio was gezet. Al besefte ik het toen nog niet…
Voor het eerst ‘op’ zee
Drie jaar later vroeg mijn beste schoolbuddy Marc of ik zin had om illustraties te maken voor een nieuw radioblad. Ik had aardig wat tekentalent en bracht veel vrije tijd tekenend door, luisterend naar de radio. Het nieuwe magazine bleek een project te zijn van de Commercial Radio Organisation, bedacht door Pierre Deseyn uit Ledeberg. Ik zei niet ‘nee’ en verzorgde enkele covers en een stripje voor ‘Beatwave International’.
Als je de dingen goed wil doen, dan moet je uiteraard weten wààr je mee bezig bent. Dus begon ik me steeds meer te verdiepen in het medium. Radio Noordzee Internationaal (RNI) beleefde vanaf het zendschip de Mebo II, op dat moment, een woelige start. Boeiend! Ik zette alweer een stapje in de ‘juiste’ richting.
In Nederland was in 1971 ene Hans Verbaan, de sterke man achter de Free Radio Campaign, net begonnen met het organiseren van boottochten naar de zendschepen van Radio Veronica, RNI, Caroline/Seagull en het inmiddels verlaten REM-eiland waar ooit de uitzendingen van radio- en tv Noordzee vandaan kwamen. De vader van Marc bracht ons naar Scheveningen.
Het motorvrachtschip ‘De Dolfijn’ voer een grote enthousiaste bende het havengat uit. AVRO-televisie was aan boord voor een reportage en zowel Marc als ikzelf kwamen later in beeld. Heel snel was de Norderney, het zendschip van Radio Veronica, opgedoken. Wat een adembenemend zicht. Daar vandaan kwam het geluid waar ik zo vaak naar luisterde. Onwezenlijk! Midden op zee sloeg het radiovirus hard toe. Alsof ik getroffen werd door…. de bliksem. Liefde op het eerste zicht. Definitieve liefde.
Het beeld van dat scheepje zou ik nooit meer van mijn netvlies krijgen. Als een foto die in een beeldscherm is gebrand. Fototoestellen lieten hun klikkend geluid horen, camera’s snorden. Mensen werden stil en tegelijk razend enthousiast. Er werden ruikers bloemen overhandigd aan de bemanning. Daar en nergens anders is mijn liefde voor radio definitief en onvoorwaardelijk geworden.
Boottocht in 1971 langs de zendschepen en het Remeiland. Ontmoetingen met dj’s Veronica en Radio Noordzee Internationaal.
Het foute antwoord
De foto’s die ik toen nam, sieren nu mijn schrijfruimte. De herinnering aan toen is vastgespijkerd aan een muur (foto onderaan). De definitieve stap was gezet. Jàren later, het was inmiddels 2001, lag de Norderney in Antwerpen in het Kempisch dok. De Vlaamse kabelzender Magdalena verzorgde er iedere eerste zondag van de maand een live uitzending.
Ik was er ooit te gast met wijlen Fred Bekky (Pebbles) en het Shadows covergroepje The Silhouettes uit Oostende. Pieter Van Banden had me die dag opgepikt aan het station van Antwerpen Centraal. Hij was erbij als fotograaf voor RadioVisie. Presentator Diederik Vanderveken vroeg me live in de uitzending naar mijn mooiste herinnering ooit. Ik vertelde hem het verhaal van de Norderney die ik voor het eerst zag. Waarop hij plagend vroeg of het mooiste wat ik ooit zag dan toch niet mijn vrouw was.
Eenmaal terug thuis voldeed dat antwoord blijkbaar niet aan de juiste voorwaarden. Suzy had meegeluisterd en ik moest ik alle zeilen bijzetten om mij te verantwoorden…
° JLB gaat (vermoedelijk) op 11 juni opnieuw naar zee
Ja vriend, Zo gaat het gewoon door, ons leventje. Ik ben enkele jaren jonger dan u, maar de tijden van Radio Veronica herinner ik me nog goed. Iedere zondag stond onze radio op z’n vaste stek, om naar onze Veronica te luisteren. Door mijn leeftijd (geboren in april ’61) besefte ik nog niet zo goed waar die muziek vandaan kwam. Mijn vader vertelde me dat het van een schip uitgezonden wordt. Later toen Atlantis en Mi Amigo erbij kwamen, had ik er al meer zicht op. Ik liep met mijn hoofd in de wolken. Keuze zat, met al die zenders. Later waren enkel nog Radio Caroline en Mi Amigo te vinden op de Noordzee.
Voor het vertrek en bij thuiskomst, zette ik de radio aan. Zelfs op de fiets had ik een radio mee, in een zak aan het stuur. Mijn geluk kon niet op. Ik wou DJ worden, waren toen mijn gedachten. Ik nam ieder weekend de top 40 of zo op. Op verjaardagen van onze vrienden, maakten we zelf een “discobar” met twee picups en een radio-versterker met microfoon. Maar de mooiste momenten en reizen waren in de jaren ’80 O.L.V. DHR Leendert V. naar de Ross Revenge. Daarmee kan ik me inleven in uw verhaal. Jammer genoeg was Laser op die momenten niet meer te bespeuren op de zee. 8 uren mochten we aan boord blijven en de Ross onderzoeken. Prachtige tijden die jammer genoeg niet meer terugkeren.
Groetjes en veel sterkte aan de familie en vrienden van Pieter
Mijn mooiste herinnering: de 2 boottochten met de Dolfijn naar de zeezenders en dankzij Pieter van Banden een geleid bezoek aan de MED studios van de Koerdische tv in Denderleeuw. Het mailverkeer tussen Pieter en mij is voorgoed ten einde.