Vandaag, precies vijf jaar geleden, stierf Rob Olthof. De Amsterdammer was lange tijd een belangrijke schakel binnen de structuur van RadioVisie, van 2008 tot 2014 een onderdeel van de Stichting Media Communicatie, waarvan ‘Ollie’ de penningmeester was. We zorgden voor elkaar; financieel, juridisch, redactioneel. We trokken ook met elkaar op, want naast een professionele samenwerking, waren er ook die gezamenlijke interesses. Niet enkel in radio. Rob werd een vriend des huizes. Hij was dat ook van onze woensdagse columnist Ben Bode. Op Rob’s sterfdag kijkt hij terug in deze schitterende bijdrage.
Robbie Olthof al vijfjaar weg!!! Als ie nog hier was zou er al een boek met die titel te koop zijn. Sorry guy dat ik niet bij je uitvaart geweest ben. Ik kon het niet opbrengen en trouwens, je zou me toch niet gezien hebben. Je weet mijn grote bek, maar toen je ter afscheid belde, wist zelfs ik niet wat te zeggen… Daar heb ik nog altijd spijt van. Als er een leven is na de dood, dan hoop ik dat je een boel ‘mensen’ daar vermaakt en je rotzooi nog verkoopt. Haha…
Ik heb Rob leren kennen in de vorige eeuw, hij kende iedereen in de ZZ wereld en iedereen hem. Hij wist al direct dat ‘wij’ van Radio Delmare in Den Haag zaten en toen ‘we’ Caroline gingen spelen medio zomer 1979, wist hij ook weer alles. Overigens justitie ook, maar dat doet hier even niet ter zake.
Rob kwam veel over de vloer van het verre Amsterdam naar Den Haag en dan bleef hij, tot pak ‘m beet, een uur of zeven in de ochtend, want dan kon ie de trein terug naar huis nemen. Hij was regelmatig present wanneer de Caroline programma’s ingeblikt werden en dat werd altijd wel gevierd met een borreltje.
Rob was met SMC, naast zijn reguliere werk, dag en nacht bezig met het op de markt werpen van allerhande Caroline boeken, foto’s, cassettes en platen. Je kon het zo gek niet verzinnen, of hij had het. En als ie het niet had, liet hij het wel maken. Tijdens zo’n radio-ruïne in Scheveningen zat hij aan een tafeltje ‘originele’ ZZ- foto’s te verkopen. Toen ik ‘m vroeg wat ie nou ging doen als ie alle ‘originele’ verkocht had, antwoordde hij dan druk ik er nog een paar honderd nieuwe af”.
In Seanews, een of andere tent in Scheveningen had hij een radioparty of zo en Erik de Zwart en ik (Ben) mochten niet binnen, want het zou te vol zijn. We waren er toevallig, want de tender lag gereed om naar Caroline te gaan, dus zeiden wij tot Olthof; “Als we niet binnen mogen, zullen we straks eens even wat anti-reclame voor je maken op de zender”. Toen was er ineens ruimte. Zo was hij ook wel weer.
Na het zinken van The Lady, was er voor SMC (vaar mee) niet veel meer te varen natuurlijk en ik vertelde Rob, dat ‘we’ binnenkort met ander schip (Paradijs) zouden komen. Nou daar had hij wel oren naar. Hij droomde al van posters, platen, enfin de hele rotzooi. Ik Heb Rob niet meer gesproken of gezien totdat Paradijs in beslag genomen werd. En wie stond er op de kade toen het schip binnen werd gesleept? Precies Olthof; hij was toch rouwkaarten (Paradijs) aan het verkopen.
In alle ellende heb ik gegierd van het lachen. Zo snel als ie was had hij s’morgens, toen we op het nieuws kwamen al rouwkaarten laten drukken. Ze waren nog nat toen ie ze aan de man bracht. Ja, toen kon Rob niet meer stuk. Daarna kwam hij weer veel over de vloer in Den Haag. En natuurlijk wilde hij een boek (laten) schrijven over Caroline/Paradijs. Hij interviewde aan de lopende band.
Meestal nietszeggend geleuter, want Rob was nou niet de beste interviewer. Die zette zijn cassetterecorder aan en begon aldus; “Ben, jij hebt bij Caroline gewerkt, vertel daar eens wat over”. Ja, dan zei je maar wat en naarmate de door Rob meegebrachte whisky genuttigd werd, liep zo’n interview vaak degelijk uit de hand. Hij als interviewer in kennelijke staat, heeft het zelfs gepresteerd om tijdens zo’n sessie te vergeten de opnameknop in te drukken.
Op een bepaald moment wist hij in het bezit te komen van de originele filmtapes die voor Veronica aan boord van Paradijs geschoten waren. Hij had ze van Ruud Hendriks gekregen om ze aan mij door te geven, maar Rob vond het veel te mooi, dus hield hij ze. Ik liet hem weten toch een copy te willen op dvd van de complete opname. De ruwe takes ook dus.
Dat zou Rob wel even regelen. Bedrijfje zoeken die dergelijke films kan afspelen en converteren naar dvd. Hij vond er eentje, niet in Amsterdam hoor, nee in Lochem!!! Typisch Olthof… Enfin, hij komt terug met een zooi dvd’s en we spelen dat samen af in Den Haag. Mooie beelden hoor, alleen het geluid kwam telkens één minuut later. Typisch Olthof, altijd wat!
Later werd de ex-Caroline/Paradijs-studio omgebouwd tot opname-studio met 24 sporen recorder, etc. Hier zou Probe Score Jingles & Commercials plaatsgrijpen. Ook veel plaatopnames gedaan. Rob was veelal aanwezig en dan kreeg hij de vreemdste ideeën. Tegen een muzikant die bezig was met een peperdure Emulator-IIplus synthesizer/sampler zegt ie; “Kan jij niet wat Loving Awareness deuntjes uit dat orgel krijgen?” Gieren dus en nog gedaan ook. En ik werd gevraagd om die maffe LA teksten erover heen te fluisteren. Hij heeft nog een boel van die CD’s verkocht ook.
Dan had hij in navolging van Veronica, een groot succes met zijn paranormale beurzen. Daar verkocht ie dan voornoemde cd’s en andere spirituele handel. Hij vroeg of ik mee wilde doen met het organiseren van rondritten langs kerken en enge gebouwen waar zogenaamd geestverschijningen hadden plaatsgevonden. Dan Poolse vrouwen (lees prostituees) in bussen stouwen en naar Amsterdam laten komen ter ‘mannelijk genot’. Hij had de hele setup calculatorisch al op papier hahaha. De slogan zou zijn “Beleef het mee met SMC”
Hij heeft ons later ook frequent bezocht in Antwerpen en dat eindigde ook meestal hilarisch. Een keer is ie op ons terras in slaap gevallen en we kregen hem met geen mogelijkheid wakker. We dachten echt dat ie er aan was. Maar hij kwam gelukkig bij kennis en we hebben nog een neutje genomen. Rob kwam nooit met lege handen, altijd plaatjes, foto’s, boeken en drank in zijn tas.
Ik ben me rot geschrokken toen ik hoorde dat hij zo ziek was. Zoals in het begin hier ‘gezegd’, hij belde me op vanuit zijn hospice om afscheid te nemen. Moet je lef voor hebben. Ik ben blij je te hebben mogen ontmoeten, ruzie met je te hebben kunnen maken en dolle pret te hebben mogen beleven. RIP guy…
Fotolegende: Juliana Bode, Rob Olthof en Ben Bode in Antwerpen.
