Golden Oldies Radio begon zoals alle webradio’s. Klein, zonder duidelijk plan en met het soort optimisme dat je alleen hebt als je nog nooit een zender hebt zien wegzakken in de golven van de Noordzee. Zestig tot zeventig slots. Dat zijn aantallen waarbij zelfs een Mi Amigo-technicus zou zeggen: “Nou ja, voor een rustige woensdagavond is het best oké.”
Golden Oldies Radio en de Geesten van de Noordzee
Maar toen kwam Frans van der Drift. Hij zette zijn programma ‘Ook Goeiemorgen‘ neer met de vanzelfsprekendheid van de man die dat in een andere eeuw ook al moeiteloos deed bij Radio Mi Amigo. Een man die niet schrikt van een loshangende kabel of een draaitafel die zichzelf ineens op 78 toeren zet. 159 slots haalde hij. Meteen. Dat is het internet-equivalent van een volgepakt bruin café tijdens de lokale kermis.
En toen kwam de ingeving. De spreuk. De slogan die radiomensen doet trillen als een antennemast in een herfststorm: ‘De sfeer van Radio Mi Amigo.’ Je zag het gebeuren. De luisteraars begonnen langzaam te groeien. Eerst een handvol, toen een kluitje, en vervolgens een massa — alsof half Vlaanderen en Nederland ineens dacht: “Ja, dat gevoel. Dat moet ik weer hebben. Dat schip dat nooit stil lag, platen die soms midden in het refrein bleven hangen, dj’s die hun teksten improviseerden omdat de jingles weer niet startten.”
Die dj’s arriveerden bij Golden Oldies Radio aangetrokken door een niet te verklaren drang. Ton Schipper, die klinkt alsof hij nog geen dag ouder is geworden. Ad Vlaminck, een naam waarvan je weet dat hij ooit met Norbert zat te praten over waarom de generator wéér rookte. Erik Hendriks, Joe Wells, Wim van Egmond, het soort namen waarbij je onwillekeurig denkt aan jingles die door een compressor gaan die eigenlijk op vakantie wil.
En ineens explodeerde het allemaal. Zeshonderd slots op zondag. Dat zijn aantallen waarbij zelfs Sylvain Tack vanuit de hemel even opkijkt en zegt: “Netjes, jongens. Heel netjes.” Ook op dinsdag, tijdens de herhaling, zijn er ruim boven de driehonderd slots. Herhalingen! Op Mi Amigo waren herhalingen alleen mogelijk als de cassette niet in de tape-unit verstrikt raakte.
En natuurlijk is er de moderne bemanning. Stationsmanager Wilco Verkerk, die waarschijnlijk minder last heeft van zeeziekte dan een Mi Amigo-boordtechnicus in de jaren zeventig. Clemens Tilborg, die banners maakt die zo heerlijk retro zijn dat je spontaan gaat zoeken naar het adres van de Spaanse kustwacht. Danny Schacht, de man die shows opneemt zodat luisteraars kunnen terugluisteren. Een soort digitale versie van die ene jongen die ooit aan boord de platen moest starten maar altijd vergat welke kant boven hoorde.
Golden Oldies Radio is een schip geworden dat nooit zinkt. Het kraakt niet. De mast breekt niet halverwege een uitzending. Niemand hoeft ’s nachts met een zaklamp naar de zenderruimte te sprinten omdat er rook uit een buizenkast komt. Het dobbert gewoon rustig verder, gedragen door wifi in plaats van golven, door vaste luisteraars in plaats van illegale antennes.
Maar diep eronder, in de vezels van die muziek, beweegt nog altijd iets. Een fluistering. Een echo van een tijd waarin alles verboden was, alles mogelijk en alles één centimeter verwijderd van totale chaos. En je weet het zeker: Zou je heel goed luisteren, dan hoor je het zachtjes door de stream zweven, ergens tussen Roy Orbison en een vergeten jingle: “Hier is… Mi Amigo. Maar dan zonder die naam.”
° Hier luisteren naar Golden Oldies Radio.
