Op 8 mei 1963 kreeg de directie van Radio Veronica er schoon genoeg van. Hun naam was namelijk opgedoken in een televisie-uitzending van de Nieuwe Democratische Partij (NDP). En dat vonden ze allesbehalve leuk.
Volgens Veronica leek het alsof hun radiostation banden had met de partij. “Bij velen is de indruk gewekt dat Radio Veronica met deze partij in verband zou staan,” schreven ze verontwaardigd aan de regeringscommissaris voor het radiowezen. Hun verzoek was duidelijk: nog vóór de verkiezingen moest er op televisie een rechtzetting komen. Geen half werk, maar minstens zo opvallend als de oorspronkelijke uitzending.
Stem Veronica? Liever niet!
De NDP deed er intussen nog een schep bovenop. Niet alleen in de uitzending, maar ook op verkiezingsborden verscheen de naam Veronica. Daarop werden luisteraars van het station zelfs opgeroepen hun stem aan de partij te geven. De reactie van de directie was glashelder:
“Wij wensen nadrukkelijk vast te stellen dat wij deze handelswijze op zijn zachtst uitgedrukt onjuist vinden. Wij staan hier absoluut niet achter. Radio Veronica houdt zich principieel buiten elke politiek.”
Lewin belt even met Den Haag
Lewin zelf kwam ook met een verklaring. Hij verdedigde zich door te stellen dat hij vóór de opname via een NTS-technicus contact had laten opnemen met de regeringscommissaris. En die zou geen bezwaar hebben gehad tegen het tekstbordje waar zoveel heisa om was ontstaan. Volgens Lewin was er dus niets aan de hand. Sterker nog: hij beloofde in de volgende uitzending van Radio Veronica zelf tekst en uitleg te geven.
° Meer over dit incident vind je bij de Stichting Norderney in het stuk: Historie 1963 – Norderney
Schoon schip maken — letterlijk
Alsof Veronica nog niet genoeg gedoe had met de politiek, doken in augustus 1963 de kranten op een heel ander verhaal. De Borkum Riff, het zendschip van Veronica, kreeg een schoonmaakbeurt. En niet zomaar eentje.
Het Schiedamse bedrijf N.V. Magneto-Chemie had een gloednieuwe uitvinding op zak waarmee schepen óók onder de waterlijn konden worden behandeld. Handig, want het zendschip kon niet zomaar een haven binnenvaren. Dat zou te gevaarlijk zijn — inbeslagname lag altijd op de loer. De oplossing: een paar kikvorsmannen die vanaf de bevoorradingskotter het water indoken om het schip te bewerken.
Magneten tegen de roest
Normaal werden schepen beschermd met zinken blokken, die op de scheepswand gelast moesten worden. Probleem: lassen onder water was zowat onmogelijk, dus moest een schip altijd naar de werf. Ondernemer H. B. de Beer, directeur van Magneto-Chemie, vond daar iets op. Hij plaatste magneten met een trekkracht van 1800 kilo in de blokken. Die klampten zich onder water vast aan de scheepshuid alsof hun leven ervan afhing.
Resultaat: een schip kon binnen een paar uur een anti-roestbeurt krijgen, zonder het water te verlaten. En volgens De Beer hield de Borkum Riff dit keer wel twee jaar lang stand tegen roest. Zijn uitleg klonk bijna als reclame: “Het systeem bespaart tijd en kosten. Normaal moet een schip 36 uur uit het water, nu kan het gewoon blijven liggen. Ook bruikbaar voor damwanden en pijpleidingen.”
Zo maakte Veronica in 1963 niet alleen figuurlijk schoon schip in de politiek, maar ook letterlijk met de Borkum Riff.
Foto bovenaan: Harm ten Brink
