Radio Mi Amigo kwam in 1975 meerdere keren negatief in het nieuws: een ongeautoriseerde commercial leidde tot dreigbrieven, terwijl in Stellendam een kotter werd opgepakt voor vermeende bevoorrading. Directeur Sylvain Tack speelde de gebeurtenissen handig uit in de media en kondigde in 1976 nieuwsuitzendingen en technische verbeteringen aan, soms met enige overdrijving.
Ongeautoriseerde commercial
Het jaar vliegt voorbij. Voor je het weet schrijf je alweer de voorlaatste column van 2025. De afgelopen weken beluisterde ik opnieuw een reeks radio-opnames van vijftig jaar geleden. De keuze is enorm, maar mijn radar blijft toch vaak richting Radio Mi Amigo draaien. Naar de periode vóór de vele liveprogramma’s vanaf het zendschip, toen het station nog niet de massale populariteit genoot die later zou volgen.
Tijdens dat terugluisteren stootte ik op een commercial die ik bijna vergeten was. Een spotje dat eerder ook op Radio Noordzee te horen was. Ik herinner me nog goed hoe ik in 1975 dacht: ‘Dit is een slimme manier om andere adverteerders warm te maken’. De commercial was van de toen 25-jarige John Bolten uit Heiloo, die handelde in bielzen (houten dwarsliggers van een spoorweg die de spoorstaven op de juiste afstand houden) en ooit zendtijd had gekocht op Radio Noordzee Internationaal.
Maar in november 1975 sloeg de sfeer om. Bolten zocht de publiciteit nadat hij een dreigbrief én een ingesproken cassette had ontvangen, gestuurd vanuit het Spaanse Playa de Aro. Radio Mi Amigo eiste 12.000 gulden voor het een maand lang uitzenden van zijn commercial — zonder dat hij daar ooit opdracht voor had gegeven. Betaalde hij niet, dan zou een anti-spot worden uitgezonden. Een voorbeeld daarvan stond op de cassette. Bolten trok meteen aan de bel, en niet veel later verdween de commercial stilletjes uit de Mi Amigo-programmering.
Stellendam: kotter in de problemen
Negatieve aandacht was de Vlaams/Nederlandse zeezender in die periode wel gewend. Zo was er het incident in de haven van Stellendam op 7 oktober 1975. De ‘Maria Lovika’, ooit een Duitse mijnenveger, werd er in beslag genomen omdat de oude visserskotter dienst zou doen als bevoorradingsschip voor Radio Mi Amigo. De actie verliep groots: de Rijkspolitie te water én te land werkte samen met de postale recherche en de PTT-opsporingsdienst. De schipper, de 39-jarige Gijs Boon, en zijn 69-jarige vader uit ’s-Gravenzande werden opgepakt en verhoord.
Aan boord vond men een defecte dieselmotor, een generator en gebruikte programmabanden van het radiostation. Beide mannen gaven toe dat ze het zendschip in de monding van de Theems hadden bezocht. Officier van Justitie mr. J. Pieters (foto) was helder: “Met de gevonden kapotte dieselmotor hebben we een ijzersterk bewijs om deze mensen te vervolgen.” Het schip werd al een tijd gevolgd.
Tack belt terug vanuit Playa de Aro
Toen ook Sylvain Tack vanuit Playa de Aro om commentaar werd gevraagd, ontkende hij dat de ‘Maria Lovika’ een bevoorradingsschip was. Het waren volgens hem slechts voorbijvarende Nederlanders die hij had gevraagd even te kijken naar een defecte motor aan boord van het zendschip. Bevoorrading vormde volgens Tack geen enkel probleem: “Overal in Engeland, Frankrijk, België en Nederland zijn schippers die willen varen, als je er maar goed voor betaalt.”
Tack hield bovendien graag de regie op publiciteit. Hij liet tussen neus en lippen weten dat Mi Amigo de Spaanse overheid binnenkort een positieve rol zou geven in de programma’s, als dank voor het feit dat men in Spanje zonder tegenwerking kon opereren. Dat zou gebeuren in de vorm van toeristische promotie.
Nieuws, een hogere mast en wat flair
Begin 1976 trad Tack (foto: Theo Dencker) opnieuw naar voren, dit keer met goed nieuws: Mi Amigo zou starten met eigen nieuwsbulletins. “Het nieuws wordt gepresenteerd door beroepsmensen die nog niet voor ons gewerkt hebben,” zei hij. “Ik kan hun namen niet noemen, anders komen ze in problemen met de Nederlandse autoriteiten.” Ook technisch had hij nieuws: de zendmast op zee was zes meter verlengd. “De ontvangst in Nederland en België is nu beter en we hebben zelfs een goede ontvangst in Spanje.”
Typisch Tack: een vleugje waarheid, een snufje overdrijving, en vooral een prima manier om gratis publiciteit te scoren. Financieel was hij opvallend optimistisch. Mi Amigo had volgens hem de ondersteuning van Spaanse commerciële stations niet langer nodig. Spaanse bedrijven die exporteerden naar België en Nederland — hij noemde het jeansmerk Lois (audio onderaan) als voorbeeld — kochten nu rechtstreeks zendtijd. “Grote bedrijven weten hoe ze dat intern kunnen verantwoorden. Alleen: je moet ze lang overtuigen. Dat blijft een moeizame affaire.”
