Omdat toeval niet bestaat… Ik had net ‘Veronica, anker van mijn jeugd ‘ van Marjan van den Dorpe uitgelezen of er kwam een mail dat je dit prima boek nu met een exclusief extraatje kan bestellen. Liefst 250 kopers krijgen er een gratis foto van het Veronica-zendschip (van de Stichting Norderney) bovenop. En… Bart van Leeuwen zorgde voor een audiospotje…
We hebben het er bij RadioVisie al eerder over gehad. Mensen als Bart van Leeuwen, Juul Geleick en Jelle Boonstra deden al hun zegje over dit werk. Loftrompetten alom, maar zelf had ik nog niet de tijd gevonden om dit allemaal te toetsen. De eerste herfst- en enkele winterdagen kwamen als geroepen. Bovendien kreeg ik extra hulp…
Met ‘Radio Veronica, anker van mijn jeugd’ levert Marjan van den Dorpe inderdaad een warm en liefdevol eerbetoon af aan het station dat voor haar, en voor een hele generatie luisteraars, symbool stond voor vrijheid, avontuur en jong-zijn in een snel veranderende wereld. Het boek is geen droge reconstructie van de radiogeschiedenis, maar een persoonlijke tocht door de jaren ’60 en ’70, verteld door iemand die Veronica niet alleen hoorde, maar beleefde.
Geslaagde mix
Van den Dorpe slaagt erin om haar jeugdherinneringen te verweven met historische gebeurtenissen zonder dat het zwaar wordt. Integendeel: haar stijl is open, toegankelijk en bij momenten verrassend ontroerend. Ze neemt de lezer mee naar de geur van de zee, de spanning van de transistor bij het oor, de euforie van nieuwe muziek en de onzekerheid tijdens de strijd op 18 april 1973. Die mengeling van beleving en feitelijke context wordt niet enkel door mezelf, maar door meerdere recensenten gewaardeerd.
Het maakt het boek herkenbaar voor wie erbij was, maar ook begrijpelijk voor wie te jong is om het allemaal te hebben meegemaakt. Wat opvalt, is hoe zorgvuldig Van den Dorpe haar herinneringen heeft geordend. Het boek is rijk geïllustreerd, gestructureerd in een duidelijke tijdlijn en doorspekt met momenten die de lezer moeiteloos terugvoeren naar de hoogdagen van de zeezenders.
Buurvrouw oordeelt
Omdat ik het perse iets meer neutraal wilde houden – ikzelf heb Veronica immers niet helemaal als objectieve luisteraar beleefd -, heb ik het boek ook laten lezen door Kathy. Mijn buurvrouw waarmee ik een onvoorwaardelijke liefde voor boeken deel, is net een halve eeuw oud en heeft de zeezender bijgevolg nooit gehoord. Maar kijk, net zoals radiokenners en gewone fans prees ze het vlot leesbare karakter.
“Je merkt dat dit geen academisch werk is, maar een hartstochtelijk verslag van een levenslange liefdesaffaire met een radiostation”, was het verdict. Waarna we een koffie dronken en bespraken wat ons volgende boek zou kunnen worden… (JLB)
° Bestellen kan bij Museum RockArt.
