Dick Biondi, een van Amerika’s meest legendarische radio-dj’s uit de jaren ’60, overleed vorige maandag 26 juni op 90-jarige leeftijd. De familie maakte zijn overlijden pas zondag bekend. Zijn radiocarrière overspant liefst 67 jaar, maar vooral zijn passage bij WLS in Chicago, waar hij als eerste dj ooit The Beatles draaide op de Amerikaanse radio, bezorgde de dj met Italiaanse roots zijn historisch plekje in het ‘great American radiobook’.
Zijn overlijden komt helaas net voor de documentaire over hem, “The Voice That Rocked America: The Dick Biondi Story”, in première zal gaan. Pamela Pulice, voorzitster van zijn fanclub, werkte liefst negen jaar in eigen beheer aan de film, waar Biondi zelf nog uitgebreid aan meewerkte. Ze was al een fan van hem van toen ze 12 was in 1960.
Richard Orlando (Dick) Biondi werd in 1932 geboren in Endicott, een Italiaanse en zeer katholieke buurt in New York. Dick raakte al op 8-jarige leeftijd gefascineerd door een illuster lokaal radiostation, WMBO. Hij liep er de deur plat en werd zelfs gevraagd om een reclamespotje live in de ether voor te lezen, hét moment waarop Dicks droom werd geboren om radio-omroeper te worden.
Als tiener mocht hij voor diverse stations in New York al meewerken als ‘sportscaster’ en collega’s ontfermden zich over zijn dictie en uitspraak. Op 18-jarige leeftijd maakte hij zijn eerste muziekprogramma bij KSYL in Alexandria (Louisiana). Zoals dat toen ging speelde hij aanvankelijk enkel ‘blanke’ muziek, maar al snel werd de rebel in de ‘I-tralian’ wakker en groeide zijn interesse voor de rhythm & blues en de prille rock ’n roll van Elvis Presley en Jerry Lee Lewis. In 1958 werd hij op de radio in Buffalo stilaan zowat even populair als de rockartiesten die hij speelde, maar zijn rebels gedrag leidde ook telkens tot zijn ontslag.
Maar zijn faam was niet meer te stoppen. Hij werd ingehuurd voor de lancering (op 2 mei 1960) van de ‘Bright New Sound’ van WLS in Chicago, dat eigendom was van ABC. Biondi werd door de vele platenbazen en artiesten al snel herkend als dé referentie op de radio die hits kon maken.
The ‘Beattles’
Biondi staat in alle geschiedenisbronnen als de eerste Amerikaanse discjockey die een Beatles-plaat draaide in de Verenigde Staten. Voordat ze in de VS op Capitol Records verschenen, werden The Beatles ginds nog uitgebracht op kleine onafhankelijke labels, zoals Tollie, Swan en Chicago’s eigen VeeJay Records. Toen “Please Please Me” in februari 1963 uitkwam, voegde WLS het toe aan de playlist. Bronnen zeggen dat de directeur van het label, Ewart Abner, een goede relatie had met het station en hoopte dat het de opwinding zou creëren die The Beatles in Engeland genoten. “Please Please Me” debuteerde op 8 maart 1963 in de WLS Silver Dollar Survey op nummer 40 (waarbij hun namen op de single trouwens verkeerd werden gespeld als ‘Beattles’). Maar zelfs met Biondi’s airplay en enthousiasme voor het nummer, brak de single geen potten en viel twee weken later alweer uit de hitparade. Biondi was zijn tijd gewoon een beetje vooruit. Pas negen maanden later zouden The Beatles hun historische debuut maken op Amerikaanse bodem in The Ed Sullivan Show.
Dick Biondi bleef aanvankelijk slechts 3 jaar bij WLS. Het verhaal hierover is dat hij werd ontslagen omwille van een ‘slechte grap’, maar dat is een ‘urban legend’ die niet klopt. De waarheid is dat hij oplopende ruzie had met de ‘general sales manager’ van WLS, omdat hij van mening was dat hij veel te veel reclame moest spelen in zijn programma. Dick was met zijn populaire avondshow op WLS – ’s avonds en ’s nachts te ontvangen in 40 staten – in competitie met Dick Kemp van rivaal WYNR (1390). Het kwam zelfs letterlijk tot een vuistgevecht met de reclamebaas, waarna Biondi te horen kreeg “dat hij naar huis moest gaan”. Dick vatte dat op als zijn ontslag.
Biondi ging daarop aan de slag bij KRLA, de nummer één in Los Angeles, waar hij ook ging rondtrekken met The Dick Biondi Road Show. In 1964 lanceerde hij de syndicate Dick Biondi’s Young America, die werd uitgezonden op 125 stations. Hij zorgde er tegelijk voor dat alle stations exclusieve rechten kregen op nieuwe releases van opkomende artiesten. Van 1967 tot 1972 ging hij weer aan de slag in Chicago, bij WCFL. In die periode maakte hij ook de wekelijkse ‘Vietnam Show’, die wereldwijd te horen was bij AFN, het eigen radionetwerk van het Amerikaanse leger.
Tussen 1972 en 1982 werkte hij voor radiostations in Boston, Cincinnatti en North Myrtle Beach (South Carolina) en had hij via syndicate nog een oldiesshow op 60 stations, maar zijn beroemdste radiojaren leken voorbij. Tot hij in 1982 in een tv-show in Chicago werd opgepikt in het item ‘Where Are They Now?’ Nieuwe oldies-stations op FM haalden Biondi terug naar Chicago en hij bleef er succesvol tot het einde van zijn radiocarrière in 2017. In november 2006 keerde hij zelfs terug bij WLS, dit keer op FM (94.7). In 1998 werd hij opgenomen in de Radio Hall of Fame.
In 2017 werd Dick behandeld aan zijn been, maar het was zijn bedoeling om nog terug te keren naar de radio. De ziekte bleef echter aanslepen en in 2018 bevestigde WLS dat hij nooit meer terug zou keren. Dick Biondi was getrouwd, maar had geen kinderen. Hij stierf thuis een natuurlijke dood.
