MV Mi Amigo verdween in de golven
Sinds de spectaculaire vlucht uit de haven van Amsterdam, begin 1973, beleefde het enige overgebleven zendschip woelige tijden in de tweede helft van de jaren ‘70. De ‘MV Mi Amigo’ verkeerde in een erbarmelijke staat waardoor herstellingen zich opdrongen. De koppige Ierse eigenaar Ronan O’Rahilly, voelde er echter niets voor om een haven op te zoeken uit vrees voor een (nieuwe) inbeslagname. Geen wonder dat de situatie uiteindelijk, tijdens de stormachtige nacht van 19 op 20 maart 1980, in een drama eindigde.
Nieuwe huwelijkskandidaten dienen zich aan
Het totaal versleten zendschip baarde reeds tijdens de periode van Radio Mi Amigo (1974 – 1979) enorme zorgen. Wonder boven wonder ontsnapten de medewerkers verschillende keren aan het ergste. Een resem klachten over de onveiligheid aan boord werd steevast weggewuifd door de verantwoordelijken. Toen enkele incidenten toch de pers haalden was de maat voor de baas van de uitermate populaire Vlaamse zeezender Sylvain Tack meer dan vol. Een laatste gesprek met Ronan O’Rahilly, in een Parijs hotel op 31 juli 1978, leverde helemaal niets op waardoor de samenwerking werd beëindigd.
Vreemd genoeg ontbrak het niet aan interesse om de avonturen van Radio Mi Amigo op te volgen vanaf het zendschip. Nieuwe drijvende projecten dienden zich aan. De Amerikaanse religieuze sekte Plain Truth stelde voor om in een droogdok de nodige werkzaamheden uit te voeren. Men zou nadien voor de kust van Engeland uitzenden. Ook de zakenman en de voormalige dj Joost den Draaijer, alias Willem van Kooten, opperde het idee om vanaf de MV Mi Amigo de programma’s van Radio Hollandia uit te zenden. De vooraf opgenomen shows zouden in ziekenhuizen, in horecazaken en door andere radiostations gebruikt worden. Het bleef echter bij de oprichting van de exploitatiemaatschappij BV De Hoge Noot.
Telkens op het nippertje
Toen er op 20 oktober 1978 rond de middag rookwolken uit de resterende generator opstegen, viel het doek over Radio Mi Amigo. Ronan O’Rahilly bewoog hemel en aarde om zijn troetelkind terug in de lucht te krijgen. Hernieuwde contacten met de Nederlander Gerard van Dam, leidden tot een overeenkomst. In ruil voor de levering van een degelijke generator mocht zijn Radio Delmare-project de tweede aanwezige zender gebruiken. Het overbrengen van het op een kermis ‘gevonden’ gevaarte verliep niet zonder problemen. Tijdens het takelen werd de brug van de MV Mi Amigo flink beschadigd.
Op 19 januari 1979 maakte het zendschip zwaar slagzij omdat er water naar binnen kwam waardoor iedereen in zeven haasten geëvacueerd werd. Dankzij een ultieme krachttoer kreeg zendtechnicus Peter Chicago alsnog de pompen aan de praat. Uiteindelijk gebeurde datgene wat niemand voor mogelijk hield. Radio Caroline keerde op 15 april 1979 om 12:00 uur terug. Tijdens de vliegende storm van 19 maart 1980 escaleerde de zaak echter volledig toen de enige nog aan boord werkende Nederlander Hans Verlaan merkte dat het schip en het anker zich spectaculair hadden verplaatst.
Samen met de Engelse medewerkers lukte het hem om een reserveanker in zee te droppen waardoor de dolle vaart stopte. Men was echter op een zandbank beland waarbij de schuit door de kolkende golvenmassa’s steeds opnieuw werd opgetild om vervolgens met een harde knal teruggeworpen te worden.
Kanarie Wilson overleeft!
De reguliere shows werden door het weerbericht en door de codes vervangen. De bemanning negeerde aanvankelijk de boodschappen van de toegesnelde Engelse reddingsboot Sheerness om alle inspanningen op te geven. Rond middernacht, toen het binnenstromende water niet meer tegen te houden was, volgde de capitulatie. Na ‘The killing of Georgie’ van Rod Stewart werd even voor 01:00 uur de tune van Radio Caroline gestart om na een kort afscheid en de belofte om snel terug te keren, de zender uit te schakelen.
Het delicate overspringen op de reddingsboot lukte voor Hans Verlaan, Tom Anderson, Nick Richards en Stevie Gordon. Ook kanarie Wilson werd in veiligheid gebracht. Een half uur later doofden de lichten van het zendschip en verdween een stuk geschiedenis in de golven.
Binnen- en buitenlandse media bestempelden het zinken van de ‘MV Mi Amigo’ als groot nieuws en zorgden voor uiteenlopende bijdragen. Niet de politiek maar de niets ontziende golven in de monding van de Thames hadden het radioschip definitief het zwijgen opgelegd. Tot 1986 was het wrak een toeristische attractie omdat een deel van de zendmast nog steeds zichtbaar was. (FVM)
