‘Mi Amigo 50′, de reünie van oud-medewerkers van de legendarische zeezender, die tijdens het laatste weekend van de maand juni plaatsvond, was hét ideale moment om te praten met de deejays van toen, de technici van weleer, maar ook met de mensen die ooit deel uitmaakten van het grote gebeuren achter de schermen. Bert Ree praatte daarom met Bert Roeyen over de net-niet Paraguayaanse zendvergunning voor het station van Sylvain Tack.
Omdat adverteren duur is
Anno 1973-1974 is reclame maken op radio in België verboden. Wie dat wil moet zendtijd kopen bij een Nederlandse zeezender: Radio Veronica, Radio Noordzee Internationaal of Radio Caroline. Een zakenman uit Adegem, Adriaan van Landschoot stelt vast dat hun reclametarieven heel duur zijn en hij besluit om zijn eigen station te beginnen. Hij huurt zendtijd bij… Caroline.
Ondanks dat medewerking aan zeezenders in België al ruim tien jaar verboden is, gaat Radio Atlantis op 15 juli 1973 van start. Met een studio in het Nederlandse plaatsje Oostburg en de bevoorrading vanuit een Nederlandse haven, kan de Belgische justitie weinig doen. Op heel korte tijd wordt het station enorm populair. Eén van de eerste adverteerders is ene Sylvain Tack (foto bovenaan), de man achter de Suzy wafels, promotor van Vlaamse muziekproducties en het jongerentijdschrift Joepie.
Twee weken na de start van Atlantis geeft Tack opdracht aan Eddy Govert (alias King Harris) om het lijflied van Radio Atlantis in te zingen. Op zijn beurt heeft Tack al snel in de gaten dat de kostprijs om te adverteren snel oploopt. Atlantis kopen lukt niet, maar het zendschip van Caroline voor de helft in handen krijgen lukt wel.
Ambassadeurs op bezoek
Senior-journalist Bert Roeyen vertelt in een interview met Bert Ree dat Sylvain met zijn eigen radioproject Mi Amigo niet in de lucht wilde komen zonder officiële vergunning. Het maakte hem niet uit wie daarvoor kon zorgen. Roeyen werd door Tack gecontacteerd naar aanleiding van zijn langlopende artikelenreeks over ‘radiopiraten’ in 1970 in het Zondagsblad. Daarop bracht de journalist de ondernemer in contact met de ambassadeur van Paraguay die hij toevallig kende. Al snel bleek dat er met geld heel wat geregeld kon worden in het Zuid-Amerikaanse land.
Met de nodige envelopjes met geld zou Sylvain een vergunning kunnen krijgen voor zijn radiozender. Maar binnenvaren met het zendschip bleek geen optie, want ook in Nederland zou het ‘Verdrag van Straatsburg’, dat alle medewerking aan zeezenders verbood, van kracht zou worden. De Paraguayaanse ambassadeur bleef evenwel regelmatig langskomen om envelopjes op te halen. Op een bepaald vroeg hij 375.000 BEF. Sylvain werd kwaad en gooide de man buiten, waarmee hij zijn vergunning kwijtspeelde.
Meer interesse in Paraguay
Enkele dagen na zijn terugkeer uit Paraguay, begin december 73, krijgt Roeyen telefoon. De eigenaar van het ‘Hof van Westerlo’ hangt aan de lijn. Meneer Vermeer wil weten hoe hij aan een zendvergunning kan geraken in Paraguay. Hij is bereid om de journalist daarvoor één miljoen Belgische franken cash te bezorgen. De journalist gaat evenwel niet in op het voorstel. Ook deze zakenman wou een zeezender beginnen: Radio Benelux.
Maar het zendschip dat hij daarvoor op het oog had, is evenwel niet meer te koop. De MV Cito zal immers gebruikt worden voor de uitzendingen van de Voice of Peace, de al even legendarische Israëlische zeezender. Begin januari 1974 is het ‘Hof van Westerlo’ wel de eerste adverteerder bij Radio Mi Amigo.
“Jij moet kleine wafels maken”
Bert Roeyen heeft het ook over de oorlogen tussen Paraguay en Argentinië waardoor een groot deel van de mannelijke bevolking is gestorven. Zo trok een oud vrouwtje dat de aandacht van Sylvain. Ze verkocht tekeningen die haar man maakte . Door de Gran Chaco oorlog waren zijn benen geamputeerd. Hij tekende en kleurde de prenten, zij verkocht ze op straat. Waarop Tack besloot om ze allemaal te kopen. Het deed hem deed denken aan zijn grootmoeder, die hem wafels had leren bakken met de wijze les: “Ik bak grote wafels, maar jij moet kleine wafels maken, die passen in een kinderhand”.
Brieven vanuit Parijs
Na het Mi Amigo-avontuur wordt Sylvain Tack aangehouden in Parijs als blijkt dat er drugs verstopt zitten in het gips rond zijn been. Roeyen blijft contact houden en ontvangt regelmatig brieven uit de Parijse cel van Tack. Hij werkt er in de keuken. De journalist wordt op het hart gedrukt om vooral op het goede pad te blijven want ‘het leven is te kostbaar om in de gevangenis te zitten’. Nadat hij vrij kwam ziet Roeyen Tack niet meer terug.
Tekst, foto’s en interview: Bert Ree
Bert Roeyen in Zondagsblad jaren 70: Piratenstory
Bert Roeyen publiceerde in 1970 voor Zondagsblad een Piratendossier.
Klopt. De pagina’s zijn inmiddels een beetje vergeeld, maar ik bewaar ze met zorg. Ze behoren immers tot de eerste archieven van wat nu RadioVisie is.
Dan heb ik ook één van de eerste archieven van RadioVisie in mijn collectie.
Toch een tijdsdocument want er werd toen niet veel geschreven over de zeezender. Enkel Het Volk publiceerde toen die artikels in de wekelijke rubriek “Tussen 12 en 20”.