‘Adriaan Van Landschoot heeft de ziekte van Parkinson’, las ik op de showbizzpagina’s van HLN. Hij weet het al anderhalf jaar. Verdomme! Een ander woord kon ik niet zo gauw bedenken om mijn gevoelens te omschrijven. Net hij. Niet hij! En toch…
44 jaar wachten op een ‘fotoke’
‘Starstruck’ is mij onbekend. Komt voort uit mijn levensfilosofie. Er is nooit een ‘wij’ en ‘zij’, enkel ‘ons’. Wel kijk ik op naar veel mensen. En die hoopte en hoop ik te ontmoeten. Zo hoort dat. Adriaan Van Landschoot was één van hen.
Toen op 15 juli 1973 de jonge Adegemse zakenman het Belgische radiolandschap heviger dan ooit wakker schudde, kreeg hij mijn instant respect. Uiteraard wilde ik hem ooit spreken en er mee op de foto gaan. Dat laatste doe ik zelden. Ook ego is mij vreemd. Ik heb het zelf niet, ik kijk verbaasd naar zij die het wel hebben, maar ik heb er mee leren leven. Ontmoetingen die de moeite waard blijken te zijn, bewaar ik in mijn hoofd. Even op de foto gaan voor twee seconden met een BV zegt niks over hoe sterk je iets voelt voor elkaar.
Vlindereffect
Maar er zijn uitzonderingen. Met Adriaan wilde ik dus wel op de foto. Maar het duurde langer dan ik gehoopt had. Liefst 44 jaar! Terug naar 1973. Het begin. Een snelle ontmoeting met de man achter Radio Atlantis zat er sowieso niet in. In dat jaar hield ik immers eigenhandig het rode gevaar tegen bij 6TTR in Lüdenscheid tot eind augustus. Naar Oostburg reizen was bijgevolg geen optie, als militair mocht ik immers niet naar het buitenland reizen.
Op 18 oktober verdween het station alweer uit de lucht (en deels uit de belangstelling). Toen per 1 januari 1974 Radio Mi Amigo van start ging, verlegde ik voor een groot deel mijn focus naar dit nieuwe station. Uiteraard had het ook voor een deel te maken met de dj’s, want – dank zij hun werk voor Atlantis – , had ik met enkele van hen een persoonlijke band opgebouwd. Adriaan bleef mijn hoogste waardering behouden en op mijn verlanglijstje ‘samen op de foto’ staan.
De tijd vloog verder en plots was het 17 januari 2009. Die dag reikte RadioVisie alweer haar alom gewaardeerde awards uit (in het Wijnegem Shopping Center). Adriaan Van Landschoot kreeg de ‘Life Time Achievement’ award van de redactie. Voor zijn inzet en hertekening van het Vlaamse radiolandschap. Zonder Atlantis, geen Mi Amigo, geen vrije radio, geen revolutie bij de BRT, geen commerciële radio. Kort door de bocht? Of toch het ‘vlinderaffect’? Daar mag je zelf over nadenken.
Karma
Maar het leven volgt z’n eigen paden, het zou uiteindelijk tot 26 februari 2000 duren vooraleer ik Adriaan effectief de hand kon schudden. Kabelradio Magdalena had een zeezenderdag georganiseerd in het feestpaleis in Beervelde, RadioVisie was betrokken partij, de oud-Atlantis baas, één van de eregasten. Maar… tot een foto kwam het niet. Ik had een eigen fotografe bij, maar die was iets te druk bezig geweest met het nuttigen van drankjes in plaats van foto’s nemen. Het resultaat was dat ik voor het verslag van het evenement op de RadioVisie-website alsnog beroep moest doen op de foto’s van andere aanwezigen. Maar dit terzijde.
Helaas, dat vermaledijde karma (!) sloeg weer toe. Net die dag zat Adriaan in Zwitserland om zijn succesvolle cd-reeks van het Adrivalan Orchestra te promoten. Zijn echtgenote en beide zonen waren wel aanwezig (foto) en bijgevolg werd het alsnog een leuke ontmoeting met de familie. Maar die ene foto met de stamvader, dit zat er dus niet in…
Pas op 6 juli 2013 zag ik Adriaan Van Landschoot nog eens terug. Toen was hij eregast tijdens de evenementen-uitzendingen van Radio 19 in Bissegem. Radio Caroline en Radio Atlantis waren de centrale thema’s. Dirk Vandermast aka Thierry De Neve interviewde hem, Wim van Egmond (ex Radio Monique) deed de techniek en ik… ik maakte de foto’s voor de website van de tijdelijke zender. Maar wie aan de andere kant van de lens staat, raakt zelf niet in beeld.
Uiteraard kan je iemand om hulp vragen, maar dan moet je daar ook op het juiste moment aan denken. Niet als het te laat is. Wie hem kent weet dat Adriaan altijd heel snel is. Hij duikt plots op, stapt heel viriel en is plots weer verdwenen. Ook die dag. En voor ik er erg in had. Het was weer wachten op een nieuwe kans.
Eindelijk!
Eindelijk, zaterdag 26 augustus 2017 zou en moést het lukken. Adriaan was eregast tijdens Flanders Music Radio Days in Gistel. Eigenlijk eerder toevallig dan gepland, mocht ik hem begeleiden, van bij zijn aankomst tot in het foyer. Eén ding wist ik zeker, ik zou niet rusten vooraleer ik dé foto had. Liefst twee fotografen had ik daarvoor opgetrommeld die niet al te ver uit mijn buurt mochten zijn. Jan Steen alias Jean-Pierre Pylyser deed het. Mijn andere fotograaf/buurman was vooral op zoek naar gratis eten en drinken en bijgevolg niet te bespeuren.
Na 44 jaar stond ik echt op de foto met één van mijn jeugdhelden. Mijn lijstje was één naam korter geworden.
° Op 19 februari gaat JLB (vermoedelijk) opnieuw naar zee.
Wat Adriaan en zijn kompaan (concurrent) Sylvain gedaan hebben voor het radiolandschap in België, daar kunnen velen een puntje aan zuigen. Ikzelf ben van Maldegem-Kleit, en Adriaan was daar gekend als geen andere. Met zijne Rolls deed hij menigeen verbaasd kijken als hij voorbij reed. Sylvain deed er nog een schepje bovenop door helemaal in de illegaliteit te gaan. Waardoor hij naar Spanje moest vluchten. Voor beide Heren heb ik ook het grootste respect. Adriaan beste man, veel sterkte en laat u zeker goed behandelen. Vanwege een grote fan.