Heb je altijd de beste herinneringen aan je eerste lief? Sorry, ik heb geen idee. Want ik ben nog steeds gehuwd met mijn eerste lief. Wat ik wel weet is dat ik nog altijd stapelzot ben op mijn eerste auto. En dat gevoel werd nog extra versterkt toen ik enkele foto’s opnieuw onder ogen kreeg. Het was zelfs zo erg dat ik gisteren ben gaan zoeken of er nog ergens een Mitsubishi Lancer uit 1972 op de kop te tikken was.
De kortsluiting van de wereld
Beetje tegen de stroom inroeien, da’s nu eenmaal mijn tweede natuur. Een ‘ellentrieken’ auto, da’s nog niet direct aan mij besteed. Een oldtimer lijkt me daarentegen wel wat. Past bij mijn leeftijd: samen ouder zijn en worden. Maar misschien doe ik het toch maar niet want die auto is uiteraard enkel een relict, een gevoel uit een periode die nooit meer terugkomt. Ik kan de tijd van toen niet doen herleven. Het gevoel van vrijheid, vrolijkheid, solidariteit, optimisme en idealisme heeft plaats gemaakt voor bekrompenheid, chagrijn, egoïsme, negativisme en materialisme. Héél jammer.
Toen ik deze ochtend nog maar eens in de file stond – wegens werken allerhande op de A19 richting Kortrijk – dacht ik plots terug aan mijn tweewekelijkse tripjes naar Breda. Met de Mitsubishi Lancer van Geluwe naar het ‘Haagje van het zuiden’. Mijn RadioVisie-collega Frans woonde er. Omdat we enkel de trage brievenpost en de veel te dure internationale telefoonlijnen hadden om te vergaderen, deden we dit om en om bij elkaar thuis. Net zo makkelijk en gezellig. Een Zoom-meeting, maar dan zonder computer en internet. Je moet het echt eens proberen.
Geluwe – Breda is om en bij de 180 kilometer. In de jaren 70 wist je niet enkel wanneer je vertrok, maar je kon ook quasi precies voorspellen wanneer je zou aankomen. Een rit duurde altijd zo’n anderhalf uur. Probeer dat vandaag de dag nog maar eens. Een halve eeuw geleden kon je bewegen op je eigen tempo. Je werd nauwelijks gehinderd door wie of wat dan ook. De vele bussen reden netjes op tijd. Op de stiptheid van de treinen kon je je uurwerk gelijk zetten. Tickets en abonnementen waren betaalbaar, zonder dat je er een lening voor moest afsluiten.
En mijn Lancer, die parkeerde ik meestal waar ik wilde, gratis. Voor mijn deur zonder daarbij het risico te lopen om neergeschoten te worden. Voor de bioscoop zonder kans op een boete. Op de parking van het ziekenhuis zonder te betalen. Naar de GB zonder dat ik een slagboom moest ontwijken. Op citytrip zonder dat ik rekening moest houden met een blauwe zone. Die vrijheden zijn weg, komen nooit meer terug, net zoals mijn Mitsubishi Lancer ‘lost and gone’ is. Ik kan er over mijmeren, mediteren, treuren, kniezen… Het helpt me geen ene moer vooruit. Jou niet, de wereld niet.
O ja, mijn rit naar Kortrijk deze ochtend, over een afstand van vijftien kilometer, duurde uiteindelijk drie kwartier. Mazout, ‘naft’ of ‘ellentriek’. Het zou niks uitgemaakt hebben… Wat een contractie: hoe sneller het leven vooruit gaat, hoe trager je ergens komt. De kortgesloten maatschappij van tegenwoordig is er schatplichtig aan… (JLB)
Prachtig verwoord Jean-Luc, het doet soms deugd eens te mijmeren. Ik kom ook tot het besef dat de vooruitgang in alles niet altijd een verbetering van de levenskwaliteit inhoud. Gisteren voluit genoten van de zeezender dag op NPO 5, hopelijk volgen nog zulke uitzendingen. Wat hebben we toch genoten van alles wat de piratenzenders hebben gebracht en dan nog in zulke omstandigheden met de hete adem van ptt en rtt in hun nek.
Deze zeezenderperiode is iets dat wij persoonlijk beleefd hebben en dat een mooie herinnering zal blijven. Nadien kwam de digitale vooruitgang en zag de wereld er anders uit. Niet beter… niet slechter !
De verandering tussen toen en nu.
Perfect geformuleerd, het talent van JLB.