JLB gaat (soms) naar zee – 78

Mijn eerste keer

De eerste échte radiostudio die ik zag? In 1969 was je snel klaar als je er eentje zocht. In Vlaanderen vond je ze enkel bij de toenmalige BRT. Een exemplaar in elke provinciehoofdstad, behalve in West-Vlaanderen, want daar is de regionale verankering van de publieke omroep nog steeds in Kortrijk gehuisvest. 

Met de fiets naar Hilversum?

In Nederland moest je in 1969 helemaal naar het Omroepkwartier in Hilversum. Tegenwoordig nog steeds de plek waar alle publieke omroepen wonen en werken, al is de naam inmiddels gewijzigd in Mediapark. En… er was de Zeedijk 27a in datzelfde Hilversum, waar de meeste programma’s voor Radio Veronica werden opgenomen, waarna de opnamebanden naar het zendschip werden gebracht, dat voor anker lag buiten de territoriale wateren.

Alhoewel de zeezender het meest tot de verbeelding sprak, was een tochtje naar Hilversum voor een 16-jarige een onbegonnen wereldreis. Kwam daar nog bovenop dat Veronica het liefst geen pottenkijkers in de buurt had. Niet terwijl er werd opgenomen en al helemaal niet van Vlaamse pubers. Proefondervindelijk vastgesteld. Dat bekoelde een heel klein beetje de sympathie voor het station, maar uiteindelijk maakten de muziek en de deejays – op termijn – alles weer goed. 

Wel naar Kortrijk!

En toch zag ik in datzelfde jaar 69 een echte radiostudio. Slechts vijftien kilometer van mijn geboortedorpje Geluwe. En ik moest er niet eens veel moeite voor doen, ik werd simpelweg… uitgenodigd om een singeltje op te halen dat ik had gewonnen tijdens het programma met de ronkende titel ‘Duw op de knop!’. Wijlen Kortrijkse radiomaker Carl Dhondt (foto: De Post 1971) presenteerde het op de zondagnamiddag. Ik had een vraag goed beantwoord en het bewijs geleverd mits het insturen van een gele briefkaart.

Met de fiets trokken we naar de Rijselstraat 36, in een uurtje stonden we er. Uiteraard had ik mijn beste vriend Roland gevraagd om steun te bieden. Van het boerendorp naar de grote stad en dan meteen een echte radiostudio zien… Spanning, sensatie, adrenaline! Er waren enkele slapeloze nachten aan vooraf gegaan. Bijna bleek het een maat voor niets geweest te zijn, want eerst kwamen we niet verder dan de portier. Het singeltje; ‘No One Can Break a Heart Like You’ van de Dave Clark Five (foto), lag bij hem klaar. Op zo’n moment moet je hopen op het betere toeval en de juiste ingeving.

De nonkel

In Menen woonde een oom van mijn ma, ‘Nonkel Leon’. De leukste van de familie. Een pluspunt op feestjes, maar het feit dat zijn buur als studiotechnieker bij Radio Kortrijk werkte, deed het ‘m helemaal. We lieten zijn naam vallen bij de portier. ‘Of we hem misschien konden zien?’. Er werd gebeld naar achteren. De radiostudio van de regionale omroep was toen niet meer dan een veredeld tuinhuis dat achterin een grote tuin stond.

Het lukte. Roger had mij al eens eerder gezien bij Leon. Want vanaf het moment dat ik wist dat hij voor de radio werkte, had ik geprobeerd om met hem te praten. Moeilijk was dat trouwens niet in 1969. ’s Avonds gingen de buren (soms een halve straat) vaak samen buitenzitten om de orde der dagelijkse dingen te bespreken. Ik was er een paar keer bij gaan staan. Roger kende mijn passie voor radio en muziek. Misschien mocht het niet, maar die dag in de Rijselstraat nam ons mee naar… achter. 

Geen foto’s

De beelden van toen staan nog steeds op mijn netvlies gegrift. Helaas niet op foto. Wie had in 1969 een eigen fototoestel? Zelfs mijn ouders hadden er geen. Noch een televisie, noch een platenspeler, laat staan een bandrecorder. Pas drie jaar eerder had Philips de cassetterecorder bedacht, je begrijpt dat de meeste mensen niet eens van het bestaan afwisten. Kortom, die hadden we dus ook niet.

Het verhaal schoot me plots weer te binnen toen ik onderstaande foto’s van Pieter Vanbanden zag. Hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon me niet herinneren dat ik dat soort platenspelers toen in Kortrijk had gezien. Enig opzoekwerk later bleek dat die dingen nog dateren uit de periode dat VRT geen BRTN, noch BRT heette, maar simpelweg NIR. Een exact jaartal kan ik er niet op kleven, maar geef toe, ze stralen wel wat uit, die ‘ambachtelijke’ dingen.

Kijk ook eens naar de ‘elpees’, mogelijk dat er muziek op staat, maar vaak waren dat ook ‘gewone’ reportages die men op die manier bewaarde bij gebrek aan bandrecorders. Of omdat men dit een betere manier vond om opnames bij te houden. Voor de detaillisten: de platenspelers zijn EMT en de bandrecorders Telefunken. 

O ja, na die ‘eerste keer’ in Kortrijk, zou ik later nog veel, heel veel radiostudio’s zien, maar nooit die van Veronica. (JLB)

---