Zomer, popfestivals, hoeveel en waar, in een periode van 25 jaar? Geen idee meer! Natuurlijk weet je nog wel wanneer je Lou Reed aan het werk zag. Of U2, de Simple Minds, Bryan Adams, TC Matic. Op de meest uiteenlopende podia, op de meest rare plekken.
Gezien het succes van Torhout-Werchter destijds, schoten de popfestivals in Vlaanderen destijds als paddenstoelen uit de grond. Je kon geen wei meer tegenkomen waar geen tent op kon. Er was geen enkele Chiro of Scoutsvereniging die niet één of ander festival organiseerde. Dat was niet altijd zo geslaagd.
Ik bedoel: vier bierbakken en wat planken vormen geen podium, en wat spotjes van de lokale disco, zorgen echt niet voor hetzelfde effect als dat je bij die professionele jongens ziet. En dan de combinaties die men verzon om het rock-minnend publiek naar die weiden te trekken. Zo waren bijvoorbeeld Nick Lowe, Dave Edmunds, en – ik denk – Graham Parker, in één package te boeken. Woa! Drie rockers in hart en ziel, maar ook drie drinkebroers op pad.
Van het optreden zelf herinner ik me nog vaag iets, en ik weet ook dat het ergens in Limburg was. Dat het nogal vaag is heeft te maken dat ik voor het optreden het genoegen mocht smaken bij de heren in de caravan door te brengen. En op dat ene uur werden twee flessen gin met vier man soldaat gemaakt. Twee flessen gin… Enfin ik vond het zelf een wonder dat ik nog kon lopen.
Die gasten stonden met een brede glimlach op het podium, en af en toe lispelden ze een beetje. Maar toch speelden ze de pannen van het dak! Dit Vinylmoment is voor één van die drie tenoren. Nick Lowe kraakt lichtjes na al die jaren; ‘American Squirm’. Basgitarist, drinkebroer, maar vooral joviale(n) typ(e), Nick Lowe. How low can you go? Dat hoor je misschien in een volgend Vinylmoment.
