Lijstjes. Zap van Q al over Radio 1 tot TOPradio en allemaal hebben ze lijstjes… De beste dit, de mooiste dat, de langste. Ik krijg er krultenen van. Zo erg is het. Hier en daar zit er wel een nieuwe wikkel om de gerecycleerde formule maar het is alsof radiomakers in een permanente creativiteitsdip verkeren. Persoonlijk kan het me geen barst schelen dat plaat x vorig jaar op 53 stond en nu op 30. Die informatie is totaal nutteloos en als het tegenzit krijg je het toch pas net voor het einde van het liedje te horen.
Blijf toch eens van die eindes af, die zijn er toch niet voor niks! “Och, het is maar een einde… Dat kunnen we gebruiken om wat nutteloze info te dumpen. En nu we toch bezig zijn, onze automatisatie-soft geeft aan dat we nog tien seconden hebben in de intro van de volgende plaat, dus gooien we daar nog snel de tijd en de stationsnaam in. Oei… die begint al te zingen!”
Het zijn helaas niet allemaal Hoffy’s, Oosterlinckjes, Tonnekes Schipper of Vandammekes. Ooit was er Cereproc. Nitwits van één of andere universiteit die vonden dat je presentatoren best kon vervangen door hun robojocks. On-demand deejays? Tiens? Een Robojock met de stem en spitsvondigheden van Rudi Van Vlaenderen. Not! Nevervanzelevens. Enfin, Cereproc was even in het nieuws, daarna niks meer van gehoord.
Radio is emotie, een goede show komt uit de buik. Het is onmogelijk om creatief te zijn als je een bladzijde met regeltjes voor je hebt liggen. Niet dat imitaties van deejays er niet in kunnen slagen om emotie los te weken. Radio 2 haalde tijdens het eindejaar duizend klassiekers uit de kast. Zouden ze eindelijk echte radio maken? Nee dus. Gelukkig was er, uit puur wetenschappelijke overwegingen, een referentie: NPO Radio 2. Vlotter, veel sneller, verassend leuk, meer emotie..
Maar daar ging het dan ook om tweeduizend platen op een rijtje. Dubbel zoveel. Dubbel zo goed. Oei, ik waardeer onder. Een hele lijst beter was het. Een hele lange lijst… I rest my case. Het was maar doen alsof.
Smak, Natsie
Radio 2 komt ons op 21 mei 2018 terug verblijden met een afgezaagde TOP 60 met steeds diezelfde platen uit de Jaren 60. Een lijst waar niet de minste verandering in te krijgen is. Men zou verdorie heimwee krijgen naar die toffe programma’s van Marc Brillouet !!!
Over al die “eindeloze” lijstjes wordt toch steeds maar geheimzinnig gedaan. Ge hoort nooit hoeveel stemmen een bepaalde plaat heeft gekregen. En hoeveel nummers worden er niet van plaats verwisseld (U zal bv. geen 3 à 5 Nederlandstalige nummers na elkaar horen, of bv 3 van The Beatles of The Stones). Ik luister altijd naar de 100 laatste platen… dan hoor je de minst “afgezaagde” (diegene met weinig stemmen dus) !