Ik zat te bladeren in enkele tijdschriften uit 1968 en luisterde ondertussen naar een opname uit hetzelfde jaar van Radio Veronica. Door mijn verzamelwoede ben ik een bevoorrecht persoon. Ik kan decennia later nog volop nostalgische gevoelens bovenhalen. Ik dacht met een warm gevoel aan dat bewuste jaar toen de clubdeejay doorbrak. Voorzichtig was Veronica in de jaren zestig begonnen met speciale dansbijeenkomsten op Koninginnedag in Amsterdam, waarna een heuse Drive In Show werd opgezet door Dick DeBois.
Bij de jeugd werd deze nieuwigheid vrij snel populair. Verdeeld over het hele land kwamen er steeds meer dj-clubs, waar voorheen bands hadden opgetreden. Nu kwamen er deejays platen draaien. Hun eigen keuze en die van het publiek. De ommezwaai van bands naar deejays had twee voordelen. Men kreeg een grote variatie aan dansbare muziek voorgeschoteld en de investering was veel lager. Maar desondanks verdiende de deejay, mits hij het goed deed, meer dan een gemiddelde muzikant destijds.
In 1968 was ‘Rosemary’s baby’, een verfilming van het gelijknamige boek van de auteur Ira Levin, een absolute topper. Roman Polanski regisseerde de horrorprent,met een budget van 3.200.000 dollar. Het was het eerste grote succes voor producer Robert Evans, die door Paramount Pictures was aangetrokken. Dit is het verhaal:
Rosemary Woodhouse, een jonge en naïeve vrouw is getrouwd met acteur Guy. Ze verhuizen naar een appartement in New York en worden buren van de Castavets, een aanzienlijk ouder stel. Rosemary en Guy lijken gelukkig maar hebben nog een kinderwens. ’s Nachts krijgt Rosemary nare dromen. Zo wordt ze onder andere verkracht door een demon. Niet veel later blijkt ze zwanger te zijn. Ze krijgt abnormale pijnen en verliest de eerste drie maanden veel gewicht.
Dan ontdekt ze dat de oudere buren tot een Satanische sekte behoren en hun zinnen hebben gezet op de ongeboren baby. Echtgenoot Guy zit in het spel om zijn carrière te kunnen verbeteren. Nog steeds is deze film, waarvoor ‘buurvrouw’ Ruth Gordon zowel een Golden Globe als een Oscar voor de beste vrouwelijke bijrol in het jaar 1968 kreeg, in de verkoop. Rosemary werd neergezet door Mia Farrow. Gezien het succes van de film besloot de redactie van het weekblad Panorama om het verhaal in delen te publiceren.
In juni 1968 werd bekend dat, als het toenmalige parlement er mee akkoord zou gaan, het Luister- en Kijkgeld per 1 januari 1969 zou worden verhoogd van 54 tot 75 gulden per jaar en het gecombineerd zou worden tot een zogenaamde omroepbijdrage-A. Dat bedrag werd dus ook verschuldigd als er naast een televisietoestel geen radio aanwezig was. Voor alleen een radio-ontvanger zou de omroepbijdrage-B 24 gulden gaan kosten. Dit bedrag diende in een keer te worden betaald terwijl de A-versie in twee termijnen mocht worden afgedragen. Wel stond in de voorgestelde nieuwe regeling dat het bezitten van een autoradio vrijgesteld zou worden.
De bedoeling was om de heffing zo eenvoudig mogelijk te maken, gezien de voortschrijdende techniek en het samengaan van de NRU en de NTS in de NOS in 1969. Ook werd het mogelijk doelmatiger op te treden tegen de ontduiking van de heffing door een aanzienlijk eenvoudiger administratie en het gebruik van een computer. Er zat ook nog een financieel voordeel aan de gecombineerde heffing want dat zou op jaarbasis liefst 1,6 miljoen gulden minder aan administratiekosten betekenen.
Hans Knot
