Ik zit in de verhuisdozencrisis. Alles moet uit het oude huis en alles moet in de ‘Levensloopbestendige Bungalow’. Een mooi woord voor wat ik, de man met de nuchtere kijk op de zaak, altijd een ‘Bejaardenhuisje’ noem. Het is de plek waar je naartoe gaat als je definitief afscheid neemt van alles wat leuk is. En dat geldt ook voor mijn radio’s.
De Verkoop van de Ziel. Waarom mijn transistors nu naar de Kringloop mogen
Vrienden, het is zover: de transistorradio is ten grave gedragen. Mijn hele verzameling is vandaag opgehaald door de Kringloop. Ik heb die kleine, draagbare dingetjes met hun sprietantennes weggedaan. Die apparaten waar je nog een beetje moeite voor moest doen, waar je de batterijtjes voor moest vervangen en waar je met de FM-knop moest vechten om een zender te vinden.
Waarom ik ze weg doe? Omdat radio nu Streamen heet. De technologie heeft de ziel vermoord. Vroeger had je sfeer, had je dat zachte ruisje op de achtergrond. Nu? Nu heb je DAB+. Dat is het geluid van de toekomst, zeggen ze. Nou, ik noem het het geluid van de leegte. Het is perfect, té perfect.
Het klinkt alsof het geluid via de belastingdienst bij je binnenkomt: strak, digitaal, en hartstikke saai. Geen kraakje meer, geen geklungel. Gewoon aan of uit. Dat is toch niks? Nee, in mijn nieuwe bungalow heerst de orde. Ik heb mijn CD’s en LP’s ook al naar het goede doel gebracht.
Nu draait alles om Sonos en Bluetooth. De sfeer van een oude radiostudio is ingeruild voor een steriel netwerk. Het is alsof je van een lekkere, rommelige kroeg naar een steriele witte kantine verhuist. Mijn troost? Ik ben nog niet helemaal afgestompt door de technologie.
De Microsoft-maffia krijgt mij niet klein. Terwijl iedereen zich blind staart op Windows 11 en al die ongevraagde updates, zit ik rustig op mijn Linux-computers. Daar ben ik nog echt de baas. Ik bepaal wat er gebeurt en dat is al heel wat in deze tijd.
En natuurlijk, mijn ‘Bejaardenhuisje’ heeft glasvezel. Het nieuwste van het nieuwste. Dat moet dan de compensatie zijn voor het verlies van al het analoge moois. Via die superkabel stream ik nu Spotify. Ik luister naar een computerprogramma dat denkt dat het weet wat ik leuk vind. Dat is mijn nieuwe realiteit.
Ik ben nu officieel een oudere man die meedoet met de digitale meute. Ik heb mijn sprietantenne weggeworpen voor een snelle kabel. Dag sfeer, dag moeite. Nu is het perfect en simpel. En weet je wat het meest belachelijk is? Ik moet straks mijn iPad zoeken om de muziek harder te zetten. Een dure, platte tablet om een knop te vervangen.
Zeg me eens eerlijk: zijn we nou vooruit of achteruit gegaan?
Marten Coverack
