Reclame bij Radio Mi Amigo: hachelijke onderneming in 1975

‘Mi Amigo 50′, de reünie van oud-medewerkers van de legendarische zeezender, die tijdens het laatste weekend van de maand juni plaatsvond, was hét ideale moment om te praten met de deejays van toen, de technici van weleer, maar ook met de mensen die ooit deel uitmaakten van het grote gebeuren achter de schermen. Eén en ander wordt duidelijk in een audio-babbel die Bert Ree had met Erna Hillegeer, één van de ‘reclameronselaars’ van Radio Mi Amigo. 

Aan het verbod op radioreclame kwam in Vlaanderen pas een einde in 1995. In het zuiden van het land zond de RTBF de eerste reclamespot al uit op 21 december 1960. Voor Vlaamse adverteerders zat er bijgevolg weinig anders op dan uit te wijken naar het buitenland. Naar de STER bijvoorbeeld, de stichting die de reclame voor de Nederlandse publieke omroepen verzorgde, of zendtijd huren bij de populaire zeezenders Veronica, Noordzee Internationaal en Caroline.

Stormloop!

Per 15 juli 1973 kregen Vlaamse bedrijven totaal onverwacht  een nieuwe uitweg aangereikt dankzij de start van Radio Atlantis. Uitzendend vanaf de MV Mi Amigo, verankerd in internationale wateren en voor de volle 100% georganiseerd vanuit Nederland. Minder dan een half jaar later begon Radio Mi Amigo aan het grote avontuur. De weelde kon plots niet meer op in Vlaanderen. Adverteerders struikelden net niet over elkaar heen. 

Toch was niet alles rozengeur en maneschijn. Al sinds 1962 was medewerking aan een radiostation dat opereerde vanuit internationale wateren strikt verboden in België. Hoewel bij Atlantis en Mi Amigo alles via Nederland verliep was er toch een risico op vervolging voor Belgische adverteerders. Bij Atlantis werd er bewust weinig reclame uitgezonden om de Vlaamse ondernemers te behoeden tegen eventuele vervolging. 

Einde

Per 1 september 1974 was het afgelopen met de ‘vluchtweg’ via Nederland, toen daar eveneens het Verdrag van Straatsburg van kracht werd waardoor ook daar alle medewerking aan offshore radio zou worden bestraft. Behalve de combinatie Mi Amigo/ Caroline, hielden alle concurrenten het voor bekeken. De volhouders gingen op zoek naar allerlei manieren om hun adverteerders uit de gevarenzone te houden. 

Bij Radio Mi Amigo werd daarom geen reclame uitgezonden, maar lazen de dj’s informatie voor uit allerhande kranten en tijdschriften. Deze ‘informatie – noem het ‘aangepaste advertenties’ – verschenen onder andere in Joepie, een blad waar een zekere Sylvain Tack in de beginjaren voor 60% eigenaar van was. Vooraleer die reclame in het blad verscheen, moest er een hele weg worden afgelegd. 

Rechtbank

Erna Hillegeer was één van de mensen die via Ergado Liechtenstein garant voor stond voor het ophalen van reclame. Ergado was de uitgever van Joepie in de begindagen dat Mi Amigo uitzond. Hillegeer was ooit door Marcel Sieron, nauw betrokken bij de organisatie van Radio Mi Amigo, gevraagd om reclame te verkopen. Hij had vernomen dat ze daar bijzonder bedrijvig in was. Erna haalde voornamelijk West-Vlaamse bedrijven over om te adverteren. Flandria-brommers was er eentje van. 

Toen op 17 februari 1975 de BOB de illegale radiostudio van Mi Amigo in Opbrakel binnenviel en opdoekte, stopte Erna haar activiteiten. Maar de fiscus en het gerecht volgden de zaak wel verder op. Er volgden processen, maar zowel de rechtbanken in Brugge als in Gent spraken haar vrij. Erna kon immers aantonen dat ‘haar’ advertenties niet alleen in tijdschriften verschenen maar ook te horen waren op vinylplaatjes. Kon zij het verhelpen dat een radiozender die plaatjes draaide? 

Andere beklaagden in het Mi Amigo-proces, zoals de zangers Willy Sommers en Mike Dorian, werden in eerste instantie wel veroordeeld tot bedragen van 420.000 BF (in 1981). Het grootste gedeelte van die boetes werden uiteindelijk kwijtgescholden omdat er intussen een KB verschenen was dat radio’s toeliet om legaal uit te zenden in Vlaanderen; het beruchte KB Willockx, dat vrije radiozenders erkende. (Bert Ree) 

---