Ik heb er echt geen probleem mee als je me een ‘ouwe sok’ vindt die af en toe hunkert naar de tijd van toen. Ik heb de fifties, sixties en seventies toch maar mooi meegemaakt op hun hoogtepunt. Je schraapte het positivisme van de muren, niemand vertelde je wat je wél en niet moest denken en het waren decennia waarin de toestellen waarmee je naar muziek luisterde nog… erg zichtbaar waren.
Dat geluid knalde bovendien uit geweldig mooie apparatuur die zelfs in het donker klasse en… licht uitstraalden. En met knopjes, veel knopjes om aan te draaien of om mee te schuiven. En waarbij je het gevoel kreeg dat je één en ander onder controle had. In een zoveelste vlaag van nostalgie droomde ik onlangs nog van ‘mijn Marantz’-ontvanger, van heel lang geleden. Een cadeautje van vrouwtje lief. Om zeker het juiste apparaat aan te schaffen had ze daarvoor beroep gedaan op een goede vriend die toen het mooie weer hielp maken bij Radio Gemini.
De winkel waar het toestel werd gekocht bestaat trouwens nog steeds in Kortrijk. Inmiddels wel overgenomen door de zoon. Ik was er onlangs nog om een gerestaureerde lampenradio op te halen. Een Saba Freudenstadt uit 1964. Speelt als een tierelier, klinkt als een jukebox. Geeft licht in het donker. Geen DAB+ die ook maar in de buurt komt! Maar da’s een ander verhaal. Terug naar de Marantz.
Van het dak tot in de living
Via de versterker van hetzelfde merk, aangesloten op twee antennes die torenhoog, op een mast, boven het dak uitstaken, was iedere dag een nieuwe ontdekkingstocht. Een antenne verticaal, eentje horizontaal gepolariseerd. Met een soort switchbox beneden kon ik omschakelen. Vrije radio’s waren er niet, de FM-band was nog lekker strak. Zonder moeite kon ik AFN (Casteau, bij Zinnik) en Britse stations beluisteren in… Geluwe. BBC Radio 1 stond vaak op, heel vaak! Ik hoorde er Noel Edmunds, John Peel, Simon Bates, Paul Burnett, Jimmy Savile, Tom Browne, Alan Freeman, Dave Lee Travis, Annie Nightingale, David Hamilton en Tony Blackburn. Echte radiomakers dus.
En toch verdween de Marantz, al heb ik geen idee meer hoe dat is gebeurd. Verkocht? Cadeau gegeven? Ik weet dat er foto’s van bestaan. Ik heb ze ooit opgeborgen in een album, in een doos gestopt en in een kast opgeborgen. En daarna tig keren verhuist. De rest van het verhaal kan je zelf invullen. Tot nader order moet ik tevreden zijn met het exemplaar op de foto. En met het gevoel dat niet enkel de radio-ontvangers mooier waren, maar ook met het besef dat radio toen zoveel avontuurlijker was. Of anders. Of beter.
Ik ‘zei’ het al: ‘een ouwe sok’. Die kunnen zich wat meer gezaag permitteren, denk ik dan maar. (JLB)
