Je kent het. Je ontmoet iemand voor het eerst, wisselt wat algemeenheden uit tot en met de vraag ‘Wat heb jij gedaan in jouw leven?’. En daarmee wordt dan meestal een beroep bedoeld. Meestal zeg ik dan gewoon dat ik bij de post heb gewerkt. En ik prijs me gelukkig als mijn gesprekspartner het daarbij laat. Komen er meer vragen, dan raak ik in de knel. Want ik ben er al in 1999 gestopt. Wat volgde is een lappendeken, een kluwen, een aaneenschakeling van… avonturen. En leg dat maar eens uit zonder men je bekijkt als iemand van twaalf stielen en dertien ongelukken. Wat het dus niét was!
Waar is het ooit begonnen?
Sinds 1999 zijn er zoveel zaken op mijn pad gepasseerd dat ik onlangs nog mijn Facebook-profiel heb aangepast. Sinds enkele weken ben ik ‘Avonturier in de media’. Radio, kranten en tijdschriften, film, televisie, evenementen… Soms enkel van geproefd, soms met de volle honderd procent inzet voor langere tijd. Divers, eclectisch, uiteenlopend… Toch is er die ene rode draad, vanaf het begin. Doorgetrokken tot in deze column en te herleiden tot de vraag: ‘Hoe en waar is het allemaal begonnen?’.
Alweer afhankelijk van het onderwerp dat daarmee wordt bedoeld, volgt er al dan niet een correct antwoord. Ben ik bij mensen uit de radiowereld, dan kan ik refereren naar het schrijven van artikelen over het medium. Wat vandaag RadioVisie is, moet ooit een begin hebben gehad. Een persoonlijk begin dan…Waar? Ik hoef daar niet eens diep over na te denken.
De wereld brandt
Het was 1968, ik volgde de moderne richting in het Sint Aloysius-college in Menen. Tegen mijn goesting. Ik wilde naar het technische onderwijs, richting electronica. Maar mijn ouders hadden andere plannen met mij. Ik moest en zou onderwijzer worden. Enfin, op de foute school hadden we gelukkig hele goede leraars Nederlands. Dat ene vak hielp me om daar de dagen en weken door te komen…
Van wijlen leraar Marc Reynaert – my all time favourite – kregen we een schrijfopdracht over ‘vrijheid’. Het was 1968. Parijs stond in brand, Leuven moest Vlaams worden, er werden bomtapijten over Vietnam gestrooid. Provo’s bezetten Amsterdam, de Hongaren hadden hun eigen Praagse lente, de Vietcong startten het Tet-offensief, Martin Luther King werd vermoord en begraven… Boudewijn de Groot zong ‘Als de rook om je hoofd is verdwenen’.
Vrijheid? Begin er als vijftienjarige maar eens aan. Maar vrijheid hoeft geen politieke connotatie te hebben, bedacht ik. Stond het woord ‘free’ ook niet in die slogans die opriepen om te ‘vechten’ voor Radio Caroline. Vanaf hun beide zendschepen waren zowel de North als de South zender in de lucht gebleven. Eerder, in 1967 was de Britse zeezenderereld verordend door de Marine Offences Act – zeg maar de Britse anti zeezenderwet – om er mee op te houden per 15 augustus 1967.
Maar Caroline was in de lucht gebleven, als enige Engelstalig offshore radio project. Ik schreef er mijn ‘verhandeling’ over. En tegelijk koppelde ik het onderwerp aan ‘vrije pers’. Ik had mijn complete tekst getypt en laten stencilen. Toen we ons werk moesten inleveren gaf ik tegelijk een exemplaar aan iedere medeleerling. In eerste instantie een geste die maar matig werd gesmaakt door de meneer Reynaert.
Maar na een korte discussie waarin ook enkele vrienden zich mengden, werd duidelijk dat mijn ongewone aanpak gewoon deel uitmaakte van het onderwerp, aangereikt door de… leraar zelf. Vrijheid. Vrijheid om je mening te delen met wie je maar wilde. Uiteindelijk kreeg ik een 10. Dat gaf me een boost. Daar en op dat moment wist ik dat ik ooit nog in de ‘schrijverij’ zou belanden. Wat volgde, is geschiedenis. Een geschiedenis die leidde tot RadioVisie en dit stukje, weliswaar nog steeds zonder antwoord op de vraag ‘Wat heb jij gedaan in jouw leven?’ (DP)
° Op 5 maart gaat JLB (waarschijnlijk) opnieuw naar zee.
Het leven is een lappendeken. Niemand kan de toekomst weten. Je kan jezelf in een bepaalde richting duwen maar als het lot beslist ben je machteloos. Je gaat mee met de stroom…en je neemt het probleem aan als het zich voortdoet…Wie zei dat ook alweer?