Vrijdag jongstleden kreeg ik twee opmerkelijke brieven in de bus. Yep, ouderwetse postbodes bestaan nog en ik kijk vaak met enig enthousiasme uit naar het moment waarop Katia, tegen de middag en Geert in de vroege ochtend met mijn kranten (ja hoor ik, sta om 05:00 uur op), voorbijkomen. Digitale kranten zijn er plots, zomaar. Ze komen niet langs, ze maken hooguit een irriterend geluidje als ze ‘arriveren’. Maar ik praat graag en ik gebruik mijn oren om te luisteren… Consequent. Postbodes doen dat ook nog. De échte. Al wil ik het daar helemaal niet over hebben…
‘Oudjes’ rijden weer met de stoomtram
Ik wil het wel hebben over die twee brieven. Eentje van De Lijn met de vraag om mijn OMNIpas 65+ te verlengen. Ik ben sinds mijn vijfenzestigste telkens netjes op dat voorstel ingegaan. Eerst was het 50,00 euro om een jaartje met Vlaamse Vanhool-bussen te toeren, inmiddels is dat 62,00 euro geworden. Nog steeds niet duur, maar toen ik mijn ritten van de voorbije zes jaar overliep, kwam ik tot de vaststelling dat ik nog nooit één van die bussen langs binnen heb gezien. De kans is zeer groot dat dit ook nooit meer zal gebeuren.
In Dadizele – waar ik woon – zijn ze even zeldzaam als een Bechsteins vleermuis. De opstapplaatsen zijn er sinds de stoomtram Menen/Roeselare in 1911 werd geïntroduceerd, in aantal, enkel maar op achteruit gegaan. En het uurrooster? Zonder smartphone op zak en een QR-code scanner sta je als een Inuit te staren naar een gat in het bevroren ijs. Ik dank De Lijn dat ze aan mij gedacht hebben, maar de volgende jaren mogen ze me overslaan. Behalve als ze zichzelf opnieuw uitvinden. Maar daar wilde ik het verder ook helemaal niet over hebben.
Brief 2 was er eentje van de Federale Pensioendienst. Straks krijg ik van hen (en dus van jou en anderen) ietsje meer ‘pré’ om niks te doen. Persoonlijk vind ik dat vervelend, want mij werd altijd verteld dat enkel ‘de zon voor niks op gaat’. ‘Voor wat hoort wat’ en dat je ‘loon naar werken krijgt’. Tja, die normen en waarden zijn er blijkbaar toch ingehamerd tijdens mijn kind- en jeugdjaren. Ik heb nadien ook nooit de behoefte gevoeld om die overboord te gooien. Of de weg van de minste weerstand te kiezen. Een risico meer of minder, dat is pas het ‘zout in de patatten’. Toch?
Enfin, ik dwaal alweer af. Het ging over twee brieven die heel wat herinneringen terugbrachten aan erg lang geleden. Ik begon spontaan na te denken over mijn… eerste keer. De eerste keer naar de radio luisteren (Luxemburg), de eerste keer een ‘grammofoonplaatje’ kopen (Will Tura), de eerste hoofdtelefoon (Tandy), een eerste keer sàmen met Suzy naar Veronica luisteren. Ik heb er geen foto’s van, maar die zouden nauwelijks anders geweest zijn dan deze van leeftijdsgenoten die ergens op het wereldwijde web circuleren.
Ook die kinderen zullen dezelfde warme herinneringen overhouden aan hun eerste keer naar de radio of naar muziek luisteren. Een eerste keer die nooit meer terugkomt, maar die we toch maar mooi hebben meegemaakt. Op onze manier… Eentje die eveneens nooit meer terugkomt. (JLB)
Op deze website wordt tamelijk veel geschreven over de zeezenders. Het is mij echter opgevallen dat er zeer weinig wordt geschreven over Radio Antwerpen (de echte !) vanop het schip Uilenspiegel. Dit was een moedig initiatief van pionier Georges Decaluwé. De ontvangst was hier in het Waasland zeer goed. Spijtig genoeg is deze zender na maar ca. twee maand activiteit door een storm vastgelopen op het strand van Cadzand, en was het liedje uit. Toch was het een belevenis.
Dat van De Lijn is bekend zeer.
Uw pensioentje heb je zeker verdient in de afgelopen 40 of meerdere jaren.
Dus, geniet er van. Dat doe ik ook sinds 3 jaar.
Al is het zonder onze favoriete zenders vanop zee.
Het is inderdaad spijtig dat wij niet meer van de zeezenders kunnen genieten, maar eigenlijk is dit een nostalgische overpeinzing.
Er is nu wel terug Radio Caroline vanop het Britse vasteland, maar wat die te bieden hebben, is niet voor ons senioren aanhoorbaar.