JLB gaat (soms) naar zee – 111

Ze kwamen ‘en masse’ binnengewaaid, de najaarsprogrammeringen van de diverse radiozenders die dit land rijk is. Niet letterlijk, maar digitaal. Ergens zag ik al iets passeren in verband met de ‘Warmste Week’ en een ‘Glazen Huis’. En toen gebeurde er iets raars: voor ik het goed en wel in de gaten had zat ik te turen naar foto’s van… Radio Mi Amigo. Dit keer niet digitaal, maar échte foto’s. Op papier dus.

Deuren en ramen open!

Een vlaag van nostalgie? Heimwee? De leeftijd? Ik had een fotomap ‘Playa de Aro’ erbij gepakt. En daar zaten ze, tientallen kiekjes uit een tijd waarin iedereen er uitzag alsof hij óf net van de kermis kwam, óf op weg was naar een optreden met een schlagerduo. Uiteraard ook veel foto’s van de Mi Amigo-studio in het badplaatsje. En toen viel het me op.

Die ramen. Grote, brede ramen, midden in het centrum. Je kon gewoon naar binnen kijken. Een soort tropisch aquarium, maar dan met presentators in rare truitjes en jasjes, met gekke broeken en vreemde kapsels. Hé, dat was eigenlijk al een ‘Glazen Huis’ avant la lettre. 3FM in Nederland en Studio Brussel in Vlaanderen zouden er dertig jaar later grote stormen mee ontketenen.

Maar kijk, Mi Amigo had het… in 1976: een soort glazen platenkast aan de straatkant. Het was een bijzonder gezicht. Je liep langs een Spaanse boulevard, je had net een ijsje gekocht, en ineens zat daar Peter van Dam plaatjes te draaien achter glas. Hij zag jou, jij zag hem. Je kon zelfs binnenwippen voor een praatje. 

Probeer dat vandaag eens bij deze of een gene nationale zender. Je wordt tegengehouden door drie beveiligers, een metaaldetector scant je hele lijf en er is iemand die je vriendelijk doch beslist uitlegt dat de presentator ‘in een creatieve flow’ zit en dus gerust gelaten moet worden.

Misschien was het toen ook allemaal minder spectaculair dan ik het vijftig jaar later herbeleef. Mogelijk stonden er vooral verdwaalde toeristen naar binnen te koekeloeren, en dacht Peter: “Doe nou normaal, ik probeer hier Dancing Queen te starten zonder dat de naald verspringt.” 

Maar het idee dat die verbannen Vlaams-Nederlandse zeezender, halverwege de jaren zeventig, gewoon zijn deuren openzette, dat heeft iets ontwapenends. En tegelijk vraag ik me af: waarom hebben we dat soort openheid laten vallen? Tegenwoordig wordt radio vaak gemaakt vanuit een bunker, een beveiligde wolkenkrabber, achter een muur van sociale media. Soms is er een webcam.

Je mag hartjes, duimpjes en andere emoji’s sturen via een app. Als je geluk hebt, wordt je bericht voorgelezen op de radio. Maar een deur die gewoon openstaat? Ramen waardoor je de dj zijn boterham met preparé ziet opeten? Onmogelijk. Misschien moeten we het gewoon weer doen. Een radiostudio midden in de straat, ramen wijd open. Zet er een tafel bij, een Senseo of een Nespresso en laat mensen gewoon naar binnenlopen. 

En als er niemand komt, prima. Dan zitten we gewoon weer zoals toen, in 1976, naar buiten te staren. Naar de wereld.

° JLB gaat op 17 september misschien, mogelijk, waarschijnlijk opnieuw naar zee.

---