JLB gaat (soms) naar zee – 117

Vandaag is het zondag. Een dag die altijd voelt alsof God per ongeluk een ‘copy/paste’ deed na de zaterdag, maar dan zonder de leuke delen. Geen krant om je cornflakes mee te verfrommelen, geen baas die belt met een ‘dringend’ mailtje dat eigenlijk gewoon ‘Ik verveel me ook!’ betekent. Alleen ik, Roxy – die hond die denkt dat elke wandeling een wereldreis is – en koffie die smaakt alsof iemand een sok in heet water heeft uitgewrongen.

Zondag, de bijlage waar ik niet om vroeg

Ik had me er allang bij neergelegd: ook deze zondag zou weer een foutmelding in het systeem van de week worden. Een dag om te staren naar de muur tot die medelijden krijgt en zelf een Netflix-account aanmaakt. Tot ik mijn buurvrouw zag. Ze stond op haar balkon als een vergeten Yuka, starend naar de horizon, een blikje ice tea in haar hand. Dat blikje was duidelijk een emotionele support-frisdrank. Ze dronk er niet van, ze hield het alleen vast. Voor de zekerheid. Voor als de verveling toesloeg en ze iets kouds nodig had om tegen haar voorhoofd te drukken. Ik riep haar. Gewoon, omdat ik medelijden had. Met haar. Met mezelf. Met dat blikje. “Zin om iets nuttigs te doen?”

Ze knikte enthousiast en ik werd een beetje bang. Tien minuten later stond ze bij mij thuis, omringd door een vinylkerkhof dat ik liefkozend ‘de mancave’ noem. Een kamer waar tijd niet bestaat, alleen maar hoezen, oude apparatuur en mannen die ooit dachten dat een snor en een gitaarsolo de wereld konden redden. Robert Long lag innig verstrengeld met Elvis Presley. Shirley Bassey had zich strategisch bovenop Roger Whittaker gepositioneerd alsof zij wilde zeggen: “Zelfs in de chaos ben ik nog de baas.” Ik zag een plaat van Jimmy Frey die ik al tien jaar niet durfde aan te raken omdat ik vrees dat hij terug zou praten.

Ze keek me aan met ogen zo groot als LP’s. “Gewoon… ordenen,” zei ik schouderophalend. “Alfabetisch. Of op kleur. Of op hoe dronken de muzikant eruitziet op de hoes. Jij mag kiezen.” Ze dook erin als een kind in een ballenbad, vol nostalgie. Stapels groeiden. Rock hier, funk daar, en een groeiende berg ‘Wat-is-dit-in-godsnaam?’, met artiesten die klinken alsof ze hun groepsnaam hebben gekozen tijdens een epileptische aanval. Na een kwartier zat buurvrouw onder het stof. Haar haren zagen er niet meer uit. Ze rook naar vinyl, sigaretten, patchouli en de jaren zeventig. Een geur die je niet meer in flessen krijgt, hoe hard Jeff Bezos ook zijn best doet. Ze hield een hoes omhoog: “Wie is deze rare man in zijn blote bovenlijf?”

“Iggy Pop” zei ik. “Die heeft ooit een album opgenomen terwijl hij high was, pissed off en verliefd tegelijk. En het werd een meesterwerk. Zo werkt dat blijkbaar.” Ze knikte begrijpend en legde Pop bovenop Bach. Ik verbeterde haar niet. Orde is overschat. Af en toe zette ik een plaat op. De naald kraakte als een opa die uit zijn luie stoel komt. ABBA vulde de kamer met ziel, Earth & Fire eiste respect, en op de achtergrond begon mijn buurvrouw mee te neuriën. Vals, maar met overgave. Alsof ze eindelijk toestemming had gekregen om lawaai te maken op zondag.

Ik keek naar haar, daar op de vloer tussen al die supersterren, en dacht: “Verdomme, misschien is dit het geheim. Misschien is zondag niet gemaakt om productief te zijn. Misschien is het de dag waarop je iemand binnenlaat die je eigenlijk nauwelijks kent, die je platen op de verkeerde stapel legt, die ‘Soul Finger’ aanziet voor een porno-titel, en die toch precies begrijpt waarom je al twintig jaar geen afstand kunt doen van die kras in kant B van ‘Dark Side of the Moon’.

En toen, zomaar, was de zevende dag geen fout meer in de week. Het was een bonus-track. Een verborgen nummer na de stilte. Een zondag die toch kon swingen. Dank je, buurvrouw. En dank je Marianne Faithfull, waar je ook bent. Zondag, plots vind ik dat helemaal niet meer zo erg.

---