Voor- en tegenstanders van datgene radio en televisie aanbieden, het is van alle tijden. Grasduinend in mijn archieven kreeg ik opnieuw een ingezonden brief te zien uit november 1976. Geschreven door ene A. van der Berk uit Eindhoven die op een gedegen manier één en ander van zich af wenste te schrijven.
“Het televisiekijkend publiek is het gelul van de buis spuugzat. Vandaar dat het gros afstemt op TROS en AVRO, die hun avonden niet vullen met geleuter, doch vooral met uitstekende amusementsprogramma’s. Bovendien sluiten deze omroepen hun avonden af met een goede actualiteitenrubriek, welke niet vol propaganda en hersenspoeling zit, zoals bij de VARA en de VPRO het geval is. TROS en AVRO zijn volgens mij neutrale instellingen opdat de kijkers zelf hun mening kunnen vormen”.
“Het zou dan ook in de strijd met de grondwet van onze democratie zijn als wij de omroepen dwingen kleur te bekennen, want daarvoor hebben we de politieke partijen. Alleen de VPRO en de VARA maken de andere omroepen zwart. Waarom al die branie van die twee linkse omroepen? Omdat de TROS in tien jaar groter is geworden dan zij in vijftig jaar? De socialisten kunnen blijkbaar slecht tegen hun verlies.”
Leuren met encyclopedieën
Een paar weken geleden kwam ik terecht bij ‘Man at the floor’ in de Nederlandse vertaling ‘Man over de vloer’. Een tv-serie die begin jaren 70 een enorme dijenkletser werd vanwege de voorspelbare Britse humor. De aflevering die ik terugzag ging over het verkopen van een meerdelige encyclopedie die de daarop volgende jaren in delen zou worden uitgegeven. Doel was zoveel mogelijk mensen in voorverkoop de uitgave aan te smeren. Een vorm van merchandising die toen heel normaal was.
Zelfs in de bibliotheek voor Orthopedagogiek van de Rijksuniversiteit Groningen, waar ik in 1976 leidinggevende was, kwam een vertegenwoordiger van een 26-delige encyclopedie langs met de vraag of hij de studentes warm mocht maken voor hun zeer voordelige uitgave. Horden mensen hebben ze in huis gehaald. Al was het enkel omdat ze een gratis jaarboek, gedurende zes jaren, zouden ontvangen van de Winkler Prins.
George & Mildred
Terugkerend naar ‘Man at the Floor’ waren de hoofdrollen duidelijk weggelegd voor de acteurs Brian Murphy en Yootha Joyce. Nu denk je; “Waar heeft hij het over?” In de volksmond staan deze twee acteurs immers bekend als George en Mildred. De serie was een spin-off van ‘Man About the House’, die tussen 1973 en 1976 op ITV te zien was.
George en Mildred Roper zijn een beetje een vreemd stel: hij zou tot de arbeidersklasse behoren als hij niet te lui was om daadwerkelijk, nou ja, te werken. Zij is een ervaren snob. Ze verhuizen van hun vervallen oude huis in South Kensington en kopen een pand in de lommerrijke Londense buitenwijk Hampton Wick, naast de resoluut middenklasse Fourmiles.
Mildred speelt in haar element tegen hun welbespraakte buren en raakt snel bevriend met vrouw en moeder Ann. Maar George is niet bepaald onder de indruk of enthousiast over hun veranderde status, en vooral niet geamuseerd door de Tory-stemmende Jeffrey Fourmile!
Die typische humor!
George’s geluk met een minder heilzame manier van leven blijkt een constante bron van irritatie voor Mildred te zijn. Hij spaart zich en probeert zich te onttrekken aan alles wat op een inspanning of een gedachte lijkt. Het zorgt voor frequente ruzies over zelfs de kleinste dingen. In de reeks, die vanaf dat moment ‘George and Mildred’ zou gaan heten deed trouwens ook Nicholas Owen mee. Hij vertolkte de rol van de zevenjarige Tristram Fourmile. Zoontje van de buren. Anno 2023 zijn er nog steeds vele kijkers die de serie, vaak meermaals bekijken, gezien de onnavolgbare Britse humor. De reeks liep vijf seizoen (1976-1979). In totaal werden 38 afleveringen opgenomen.
Hans Knot
