Peter Van Dam postuum als columnist. Omdat het over radio en muziek gaat, om de stem, om de hoorbare beleving, kan u niet enkel zijn ziele-roerselen lezen, maar ook beluisteren. A rato van één aflevering per week is dit het vijftiende ‘Vinylmoment van Manneke Pop’.
I Gotta See Jane
Mensen vragen me wel eens: ‘Ben je altijd zo gek geweest van radio?’ Ik vrees het wel ja. Hoe gek? Ik geef je een voorbeeld. Toen ik een jaar of zestien was, kregen we met een paar jongelui het idee om tijdens de schoolvakantie te gaan fietsen. Het einddoel: de Ardennen, en als we het zouden halen… het Groot Hertogdom Luxemburg.
‘Wat heeft dat nu met radio te maken?’, hoor ik je vragen. Wel kijk, op mijn stuur, op die T-splitsing zeg maar bovenaan, had ik op listige wijze, met een paar touwtjes, een transistor radiootje vastgemaakt. Da’s niet altijd even handig om op middengolf te luisteren, iedere keer als je een bocht neemt of een andere kant uitdraait, dan valt het signaal grotendeels weg.
Behalve bij 2-0-8, two-ow-eight. De Engelse service van Radio Luxemburg, die kon je in de Ardennen ontvangen alsof het stereo was. En hoe dichter je bij Luxemburg kwam, hoe harder dat kleine ding op die fiets van mij speelde. We zijn toen tot Luxemburg geraakt. Wist ik veel dat ikzelf, jaren later, op die frequentie zou zitten, bij de Nederlandstalige service van Radio Luxemburg!
Op de fiets toen ’s avonds, zaten we mee te zingen met The Emperor Rosko, die draaide platen die je nergens anders hoorde, lang voor het hits werden. Een vinylmoment, met herinneringen aan mijn eerste zadelpijn, R. Dean Taylor, I Gotta See Jane. Wat een plaat! Het was al een oldie toen ik zelf op de radio begon. Ongelooflijk hoe die de tand des tijds heeft doorstaan.
Tot een volgend vinylmoment.
