RadioVisie heeft een lange en stevige traditie van columnisten. Een ras apart dat we graag op speciale dagen serveren. Tijdens het weekend, op maandag om de week goed te beginnen en op woensdag omdat diezelfde week dan halfweg is. Maar ook op speciale dagen, zoals op deze 1 mei.
Omdat deze mediakrant in 2007 tien jaar online is, vroegen we Bekend Radiovolk wat zij zich nog herinneren van hun eerste keer…. bij de radio. Columnsgewijs. Wim Wouters is vandaag aan de beurt. Hij werd vooral bekend als presentator van de Bumpershow bij Donna en de Ultra Tip 20. Hij werkt momenteel als producer van het Donna Weekend, voor de muziekredactie en voor Donna Sport. Hij neemt er ook de coaching van de presentatoren voor zijn rekening.
WE KUNNEN BETER
“Radio Zeventien is weer bezig”, zei één van onze buren steeds. Geen idee waarom ik nu net dat cijfer kreeg. Mogelijk kende de brave man nog zestien andere pippo’s die keet schopten. Ofwel nummerde hij keurig al mijn activiteiten. Dat waren er eigenlijk een heleboel. Met één constante die steeds terugkwam: de commentaarstem.
Ik ben wielerfan. Dus na elke belangrijke koers, trok ik met mijn roze meisjesfiets de hort op. Telkens reed ik mijn eigen Ronde van Vlaanderen, voorzien van de nodige decibels. Ik ben voetbalfan. En kon niet spelen zonder luid commentaar te geven. Ik ben treinfanaat. Speelde ‘stationnetje’ en omroeper. Ik ben muziekliefhebber. En met open raam had ik mijn eigen hitlijst voor heel de buurt.
Van wielrennen word je moe en voetballers zijn stoere macho’s. Mijn vader werkte aan de spoorwegen. En ondanks alle troeven kon die wereld me niet overtuigen. Muziek dan maar zeker? Hogere studies communicatiebeheer gedaan. Me eigenlijk drie jaar rot zitten ergeren. Televisie hier, krant daar en radio nergens.
Ik was dus blij als een kind dat ik bij Donna stage mocht doen. Kennis maken met mijn helden. Michel Follet, Evert Venema, Erwin Deckers,… Aan het eind van de stage kwam iemand mij opzoeken. “En, wat vond je ervan?”, zei hij. “Eerlijk?”, vroeg ik. “Vond het eigenlijk maar zus en zo. Dat had ik beter op die manier gedaan.”
“Eindelijk”, zei hij. “Iemand die eens niet gewoon goed zegt.”
Hoe vreemd het ook klinkt. Ik ben steeds verlegen en teruggetrokken in eerste contacten. Niet assertief, maar dat is een moment geweest waarop ik on-Wim was. Ik mocht meteen op de redactie blijven. En voor ik het goed en wel wist, zat ik een proef op te nemen. Niet veel besef later, was ik aan het vervangen.
Van dan af liep het zeer snel. Zonder veel radio-ervaring waren er plots de Ultratip 20, de Primadonna en de Bumpershow. Eén constante is mij blijven achtervolgen. Het eindproduct, de uitzending, moest af zijn. Leuke weetjes, rake opmerkingen, kennis van de artiesten op de playlist. En het begin van mijn programma waar ik soms een uur aan sleutelde om het goed te krijgen.
En dan kwam het rotjaar 2003. De hersentumor trok een streep door heel mijn leven. Ja, ook door alles wat met presentatie te maken heeft. Ik heb veel bemoedigende reacties gehad, ook van en via RadioVisie. Maar met de jaren groeide ook het besef dat de boeken toe zijn. Er komt wellicht geen hoofdstuk meer. Dagelijks zit ik te mompelen aan mijn bureau. “Vond dat eigenlijk maar zus en zo. Dat had je beter op die manier gedaan.”
Maar zolang we dat zeggen, kunnen we beter. En daar gaan we voor. Achter de schermen kost dat, voor mij, meer moeite. Meer moeite dan ervoor. Niet omwille van de naam. Bijlange niet. Maar radiomakers weten waarover ik het heb.
