RadioVisie heeft een lange en stevige traditie van columnisten. Omdat deze mediakrant tien jaar online is, vroegen we Bekend Radiovolk wat zij zich nog herinneren van hun eerste, hun leukste, meest memorabele keer…. bij de radio. Columnsgewijs.
Jeroen Gorus, radiobeest ‘pur sang’ herinnert zich als de dag van toen, zijn allereerste radio-ervaringen. Die zouden hem nadien leiden naar Radio Contact, Topradio en Radio Donna. Omgekeerd en terug. Plus nog een half dozijn tussen stations waar we het nu niet over hebben.
RADIO PINOKKIO
Iedereen moet altijd lachen als ik het zeg maar inderdaad, dat was de naam van de eerste zender waarop ik plaatjes mocht draaien. Maar eigenlijk was het een bijzonder rijke tijd.
Een tijd waarin we verwend werden met lokale zenders, een pak privé initiatieven, een grote belangstelling voor het fenomeen én vooral : volop mogelijkheden om als jonge kerel (of meid) het medium radio uit te proberen.
Of zeg maar : er op los te knoeien zonder dat er al te veel mensen last van hadden want het zendbereik beperkte zich meestal tot enkele straten en niemand die dat erg vond.
We schrijven de zomer van 1982. Ik herinner me dat we toen in een straal van zo’n tweehonderd meter maar liefst drie radiostations hadden in de gemeente waar mijn eerste radioavonturen zich afspeelden. Vandaag : geen enkele meer!
Het waren schrijnende taferelen als je er aan terug denkt. Radio Pinokkio was zo’n eenmansinitiatief van iemand die eerst verslingerd was aan het CB’en. Nadien knutselde hij een FM-zendertje in elkaar en ging er gemakkelijkheidshalve vanuit dat de antenne die al op z’n duivenkot stond, ook als FM-antenne dienst kon doen. Een vergunning meneer? Niemand had er ooit van gehoord.
Ondanks dit alles kan ik me niet herinneren dat er ook maar iemand over storingen of iets dergelijks klaagde. Aan de overkant van de straat zat nog een zender: Radio Komitee. Ook daar gebruikten ze een antenne die ik in mijn hele verdere radiocarrière nooit meer ben tegengekomen.
Het was de tijd van erop los experimenteren. Maar klachten? Nee. Ik heb dan ook de indruk dat het fameuze legaliseren van de zenders geen oplossing was voor het technische aspect van de zaak maar een eerste poging van de overheid om grip te krijgen op het fenomeen.
De studio was al helemaal een lachertje. De CB-man had zijn buitentoilet (compleet met hartje in de deur) opgeofferd om daar de uitzendruimte in te bouwen. Alhoewel bouwen.
Een plank erover, klein mengtafeltje erin (een Troubadour als ik me goed herinner), twee platendraaiers waarvan je de naald boven de eerste groeven van de plaat moest mikken want starten en stoppen ging jammer genoeg automatisch, en twee cassettedecks erbij. Klaar!
Niettegenstaande dat amateurisme troef was, de zender niet werd aangezet als er niemand aanwezig was (eerlijk dat we toen waren!!), ik zelfs niet goed genoeg was om te praten tussen de platen (ik was twaalf jaar) en alleen non stop mocht draaien, was het toch een tijd die ik niet had willen en mogen missen.
Jong talent krijgt bijna nergens meer de kans om radio te leren maken. Ze moeten nu meteen goed zijn, of ze willen zelf ook meteen op die grote zender zitten: met alle gevolgen van dien.
