Voorlopig nog geen vakantie voor onze afdeling ‘Retro’, want de maand augustus komt eraan, ook wel eens de zeezendermaand genoemd. Het waren helaas niet de vrolijkste weken in de geschiedenis van de radio. Op 14 augustus 1967 moesten alle Britse offshore stations uit de lucht, zeven jaar later was dit het geval met alle Nederlandse projecten vanaf zee.
Twee keer ging Radio Caroline er tegenin. In 1974 samen met de toenmalige partners van Radio Mi Amigo. Louis Stuster aka Johan Vermeer was één van de mensen die dwars tegen alle verboden in, toch vrolijk programma’s bleef presenteren voor de ‘piraat’, die intussen vanaf een eigen zendschip, de MV Magdalena uitzond op 272 meter. De komende zaterdagen lees je alles en nog meer over zijn belevenissen bij Radio Mi Amigo in deze nieuwe reeks columns.
Ik bracht eten mee voor de vissen
Veertig jaar geleden sprak ik een van de oprichters van Domstad radio in Utrecht. Ik maakte voor die zender al een tijdje programma’s. Het was de opvolger van Hof van Holland waarbij ook Ferry Eden betrokken was. We hadden het over de terugkeer van Radio Mi Amigo. Dat was toch wel nieuws die dagen. Hij vroeg; “Goh is dat niet iets voor jou?” Ik aarzelde toch wel even want ik had totaal niet de indruk enige kans te maken. Ik heb met dat soort dingen toch niet veel geluk. Ik had ook al studieplannen op de rails staan en ik moest geholpen worden aan een hernia aandoening.
Verder ging ik er vanuit dat die zender wel in eigen kring mensen zou vinden. Maar ja… veel ex Mi Amigo dj’s zaten inmiddels bij Radio Caroline. We kwamen tot de slotsom dat ik toch één van mijn Hofstad programma’s zou opsturen. De spreker aan de andere kant van de lijn zou wel zorgen dat die opname bij ene Patrick terecht kwam. Zo geschiedde. Intussen hoorde ik een inderdaad een nieuw stem opduiken op Mi Amigo. Daniel Boolen, met in de programma’s aandacht voor pop artiesten. Dat deed ie best goed vond ik. Ik had meteen zoiets van “het zou toch wel leuk zijn”. Maar het bleef nog een aantal dagen stil…
Op vrijdagochtend 5 juli riep mijn moeder dat er een meneer aan de telefoon was die moeilijk te verstaan leek. Het was telefoon uit België. Of ik inderdaad nog interesse had om aan boord te gaan. Dat kon wel natuurlijk! Aanvankelijk dacht ik binnen enkele dagen al mijn koffers te kunnen pakken. Maar dat zag ik toch verkeerd. Of ik diezelfde middag in Antwerpen wilde zijn? Oei…
Maar toch. ’s Avonds om zeven uur werd ik opgehaald op het station van Antwerpen door een befaamde meubelmaker. De bedoeling was om de volgende ochtend meteen naar het zendschip te gaan. Maar het verliep toch anders want zaterdagochtend 6 juli was erg stormachtig. Dus ging de tocht niet door en bracht ik een hele dag in de omgeving van een hotel door. Wat ik gedaan heb? Ik zou het niet meer weten…
De volgende ochtend was de zee nog steeds ruw. Maar het zou ’s avonds rustiger worden. Dus na een stevige lunch, wat ik overigens achteraf gezien beter niet had moeten doen, werd er met een motorboot alsnog getracht de haven uit te komen. Dat ging niet soepel. Het zou ongetwijfeld een voorteken blijken te zijn. De bestuurders van de motorboot waren een beetje de weg kwijt. Gelukkig was er een portable ontvanger aan boord.
Door het nulpunt aan te geven van het 272 signaal in combinatie van de kompasgegevens kon de richting worden bepaald waar de boot lag. Net op tijd overigens want pal na de branding deed de eerder ingenomen lunch al een verwoede poging er weer uit te komen. En dat lukte… Daarna volgde nog veel meer maaginhoud de weg naar het ruime sop. Zelfs zoveel malen dat ik buiten bewustzijn raakte.
Pas toen we langszij de Magdalena lagen werd ik wakker geschud. Of ik even over wilde springen. Mijn dakklim ervaringen zorgden er gelukkig voor dat ik in een keer goed sprong en daarna mijn koffer kon overnemen. Eenmaal aan boord ben ik meteen gestrekt op het middengedeelte van het schip gaan liggen. Toen voelde ik me tenminste een beetje mens en kon ik met iedereen wat bij praten.
Er moest nog een hoop gebeuren. Na het verzoek van scheepskok Kees Borrel om toch een bak koffie te proberen en wat te eten zijn we ’s avonds aan de slag gegaan in de studio. Er zat namelijk totaal geen compressie op het uitgezonden radiosignaal. Maar ook de card machines gaven steeds problemen. Ik kan me herinneren dat die eerste dag eigenlijk nachtwerk werd. Ook al omdat menig maaginhoud zich eruit bleef werken.
De volgende ochtend, 9 juli, rond 10:30 uur kwam ik mijn bed uit om mijn eerste programma voor te bereiden. Dat deden we altijd in een hok naast de studio waar alle platenbakken stonden en de dozen met de verplicht te draaien singles. Even voor tweëen loste ik met een heel draaierig gevoel in mijn hoofd Daniel Boolen af. En na de hitmaker was het zover… de eerste show. Inmiddels alweer veertig jaar geleden…
Daniël “who” Boonen, nooit gehoord van die kerel , een verrijking in etherland was het alleszins niet……