Het zal je ontgaan zijn, en ik neem het je niet eens kwalijk. RadioVisie viert dit jaar z’n zesentwintigste verjaardag op het internet. Daarmee is deze digitale mediakrant de oudste in z’n genre. Tel daarbij het feit op dat RadioVisie online een logisch vervolg is van het gedrukte maandblad dat voor het eerst verscheen in… 1973. En meteen hebben jij en ik een alibi voor een nieuwe, langlopende reeks. Het complete verhaal ‘achter’ RadioVisie. Tweewekelijks op zondag.
Met de voeten op de grond
Begin jaren zeventig van de vorige eeuw was het niet evident om een nieuw tijdschrift uit te brengen. Tenminste, van idee tot leesbaar eindproduct lukte het allemaal best, maar de mogelijkheden om het blad bekend te maken bij het grote publieke waren uiterst beperkt. Zeker als je niet over een budget beschikte om reclame te maken. (Beatwave International’, het nieuwe radioblad van de Commercial Radio Organisation ondervond dan ook al heel snel hoe groot de kloof was tussen idealisme en realisme.
Hoe leuk de eerste editie, naar de maatstaven van bijna veertig jaar geleden, er ook uitzag, slechts een klein aantal potentieel geïnteresseerden kreeg het blad effectief in handen. Van de tweeduizend gedrukte exemplaren raakte uiteindelijk slechts een vierde verkocht. Een kleine financiële kater was het gevolg. ‘Beatwave International’ had geen adverteerders, geen sponsors en was enkel mogelijk geweest door privé financiering. Voor de tweede editie moest een compromis gevonden worden tussen uit uitvoeren van enkele nieuwe ideeën en een goedkoper blad.
Het formaat werd kleiner
Het oorspronkelijke A4-format werd daarom teruggebracht tot A5. Bedoeld als besparingsmaatregel, zag het tijdschriftje er merkwaardig genoeg ook een stuk beter uit. Editie 2 van april 1972 had een getekende Mebo II op de kaft, van de hand van Jean-Luc Bostyn. Voor het eerst verschenen ook de getekende avonturen van het figuurtje R. Adio, een stop comic van de hand van dezelfde illustrator.
Het medewerkerslijstje van de CRO was intussen uitgebreid met onder andere Marc Gryson, Roy Brooker (†) van de Free Radio Campaign London, Hans Verbaan (†) van de Free Radio Association Holland, Frank Leonhardt van de Free Radio Campaign Germany en RNI-deejay Mike Ross (†).
Omdat ‘Beatwave International’ in Groot-Brittannië werd gedrukt, waarna het blad terug naar België moest voor verzending met de post, waren de artikels niet echt actueel te noemen. Daarom werd alsnog besloten om twee gestencilde pagina’s met het meest actuele nieuws toe te voegen als supplement.
Zo werd het tijdschriftje op de valreep achttien pagina’s dik. Het bevatte reportages en nieuws over de Zweedse zeezender Radio Syd, er was een verslag van een bezoek aan de Mebo II, het zendschip van Radio Noordzee Internationaal (RNI) en de lezer vernam meer over Radio RSA, de stem van Zuid-Afrika.
° Tekst gaat verder onder de afbeeldingen.
Veronica wil CRO niet kennen
Was het aartsmoeilijk om de grote massa op het bestaan van ‘Beatwave International’ te wijzen, het lag niet aan het enthousiasme van vele medewerkers van RNI. Het was het enige radiostation dat het project wilde steunen. Van meet af aan wisten de mensen achter de CRO dat ze nooit op enige hulp zouden kunnen rekenen van de publieke omroepen.
De Vlaamse publieke omroep, toen nog BRT, was een onwrikbaar bastion. Zeker als je als organisatie tot doel had om naast hen ook nog een landelijke commercieel radiostation op te willen richten. Het Nederlandse publieke omroepbestel, een verzameling van zendgemachtigden, bekeek de CRO dan weer als een Belgisch initiatief. Dat werd dus ook niks.
Ontgoochelend was ook de reactie van Radio Veronica. Alhoewel er in de beide tot dan verschenen edities van ‘Beatwave International’ telkens uitgebreid aandacht was besteed aan de actie ‘Veronica blijft als u dat wilt’, waarbij de zeezender leden zocht om uiteindelijk als legale omroep aan land te kunnen uitzenden, kwam er geen enkele reactie uit hun kamp.
Hoera voor RNI
De collega’s van Radio Noordzee Internationaal daarentegen deden wel hun uiterste best. Uiteraard was er geen sprake van een gestructureerde reclamecampagne die vanuit de directie was bedacht, maar deejays als Mike Ross, Leo van der Goot, Roger Lane, Steve England, Hans ten Hooge, Tony Berk en Peter Holland droegen op diverse manieren wel hun steentje bij. Het leidde tot interessante vriendschapsverbanden.
Mike Ross, Marc van Amstel en Robb Eden (foto-archief Hans Knot)
Pierre Deseyn, Jean-Luc Bostyn en Marc Gryson bouwden met heel wat medewerkers van RNI een persoonlijke band op. Dat leidde tot bezoekjes over en weer. Zeker als de mobiele discotheek van RNI in de buurt was, werd een optreden zelden overgeslagen. Een merkwaardig trio verscheen heel vaak in het kielzog van hun drive in shows. En de jongelui waren ook op een andere manier afhankelijk van elkaar want enkel Pierre had een auto, een groene mini Cooper. Het motto was echt wel ‘’Samen uit, samen thuis’.
De vele uitstapjes smeedden de vriendschapsbanden nog hechter. En dat kon enkel voordelen hebben in verband met de verdere samenwerking. ‘Beatwave International 3’ moest immers gaan verschijnen. De weken verstreken evenwel sneller dan de redactie en vooral het budget dat wilde. Ook de school gooide roet in het eten. Het daverende drietal moest alle zeilen bijzetten om hun studies in het Menen en Gent tot een goed einde te brengen. Een diploma halen vroeg immers meer dan een gemiddelde inspanning. (JLB)
° Volgende aflevering verschijnt op 14 mei.
