De dikke muren en oogkleppen van een college
Het zal je ontgaan zijn, en ik neem het je niet eens kwalijk. RadioVisie viert dit jaar z’n zesentwintigste verjaardag op het internet. Daarmee is deze digitale mediakrant de oudste in z’n genre. Tel daarbij het feit op dat RadioVisie online een logisch vervolg is van het gedrukte maandblad dat voor het eerst verscheen in… 1973. En meteen hebben jij en ik een alibi voor een nieuwe, langlopende reeks. Het complete verhaal ‘achter’ RadioVisie. Tweewekelijks op zondag.
In de vorige afleveringen is de naam van het Sint-Aloysius College uit Menen al een paar keer gevallen. Destijds een rechts, katholiek, conservatief bastion, te midden van een snel evoluerende wereld. Eén voorbeeldje? Buiten de muren van dat college was er de muziek van de Beatles, Who, Animals, Golden Earrings, Doors en de Rolling Stones. Taboe op school, gehyped op de (buitenlandse) radio. Maar er was ook het lange haar bij de jongens en mannen, de korte rokjes bij de meisjes en de vrouwen.
Jongeren die genoeg hadden van badinerende lesgevers en dweepten met Woodstock, Provo’s, Kabouters en Dolle Mina’s. Mee opstapten in de anti Vietnam-betogingen en wilden dat Leuven Vlaams werd. Ze luisterden naar de protesterende liedjes van Boudewijn de Groot, Armand, Bob Dylan, Barry McGuire en Jimi Hendrix. Het rode boekje van Mao werd gelezen en de mei-revolutie van 68 in Parijs omarmd. Dit alles ging evenwel voorbij binnen de muren van het college. Goed dat de radio er was. Niet enkel voor de muziek, het medium liet stemmen uit een totaal andere wereld horen. Op school was de leerstof gortdroog, het leven daarbuiten leek veel boeiender.
School was godsdienst studeren, blokfluit leren spelen, vendel zwaaien, verplicht twee keer per week naar de mis gaan, nauwelijks vrije tijd hebben. Tot 19:00 uur binnen de muren van het college blijven, op woensdag tot 17:00 en op zaterdag tot 16:00 uur. Eén keer in de maand was er ook nog de verplichte zondagse ontspanning op school. Onder begeleiding van een stoet leraren (priesters) werd naar een film of een toneelstuk gekeken, of trok men in groep naar een tentoonstelling. Met de opdracht om er achteraf een verslag over te schrijven.
De wereld achter de muren
In dat klimaat probeerde ons koppel radiovrienden er het beste van te maken. Marc kon de kadaverdiscipline van het college beter verdragen dan Jean-Luc. Deze laatste wilde maar al te graag en snel de wereld buiten de afschermende muren van het Sint Aloysiuscollege leren kennen. Want daar gebeurde van alles, daar speelde het echte leven zich af. Ver van de verplichte postzegel- of muntenverzamelingen. Ver van Vlaamse volksliederen en Gregoriaanse koren of andere banjo-orkesten.
Meer dan de duffe, statische leerstof, zou voor Jean-Luc de reis naar Zürich, naar het hoofdkwartier van Radio Nordsee International, de wereld voor hem openen, de echte wereld. Althans, dat was het gevoel. Maar de Zwitserse stad was bijna zevenhonderd kilometer verder. Even op en neer, zonder dat iemand het in de gaten had, dat kon dus niet. De eerste optie om een paar dagen te spijbelen, werd vakkundig gecounterd door de Bostyn seniors. In 1971 trokken ouders en schooldirectie nog aan één lijn. “Zurich? OK, Maar enkel als de school het weet en toelaat!”
Een bezoekje aan de Mebo-hoofdkwartieren leek steeds verder weg toen de directeur van het collega E.H. Albrecht Devlo formeel zijn veto stelde. Geen twee extra dagen vakantie in oktober en al zeker niet omdat de reis zou gemaakt worden in het gezelschap van een meisje. Het mocht dan wel een achternichtje zijn…, twee jonge mensen, Jean-Luc 18 en Lucrèce (Lucy voor de vrienden) 17 jaar. Hola! De school kon zoiets niet toelaten, dat was tegen alle geldende moraal in. Wie weet wat er allemaal zou kunnen gebeuren! Risico’s nemen was uitgesloten.
Eva Phister (foto onder) de secretaresse van Mebo Ltd, die zoveel moeite had gedaan om dat bezoekje mogelijk te maken, wist niet wat ze hoorde toen alles noodgedwongen werd afgezegd. Al was Zwitserland in 1971 ook niet het meest progressieve land van West-Europa, toch schrok ze dat een school niet wilde meewerken. Reizen we niet om te leren? En is dat niet de insteek van iedere school?
Een hele empathische Eva kreeg zowaar medelijden en beloofde alsnog te zorgen voor compensatie. Niet zo heel veel later kreeg Jean-Luc de schriftelijke toelating om met een bevoorradingschip naar de Mebo II, het zendschip van RNI, mee te gaan. Gelouterd door de eerdere ervaringen hield hij dit keer wijselijk zijn mond over zijn plannen en besloot hij te wachten tot de grote vakantie om mee te varen. (JLB)
° Volgende aflevering verschijnt op 19 maart
Credits: Campaign for Independent Broadcasting
Schitterend artikel.
De tijdsgeest perfect weergegeven.