Belpop Bonanza, het duo Jan Delvaux en DJ Bobby Ewing (aka Jimmy Dewit) hebben een vierde theaterprogramma klaar. Daarin halen ze Sylvain Tack van onder het stof. Naast de bühne is er een driedubbele cd, een tv-programma en een nieuw boek, bij een nieuwe uitgeverij: Sylvain. Naar Sylvain Tack. Dé manager van de twintigste eeuw volgens belpopkenner Jan Delvaux himself. Knack drukte in haar meest recente editie een voorpublicatie af. Wij zetten daarvan de belangrijkste passages op een rij. Je leest het in drie aparte artikels…. Deel 1 verscheen op vrijdag 10 november, vandaag lees je het vervolg, morgen komt het slot er aan.
Vier keer aan de kassa
Sylvain Tack zit vier keer aan de kassa. Hij verdient aan de reclamespots op Mi Amigo. Hij maakt gratis reclame voor zijn Suzy wafels, die nu nog sneller de deur uitvliegen. Hij verkoopt meer platen van zijn artiesten op zijn eigen platenlabel. En hij verdient aan het pluggen van plaatjes van anderen. De enveloppen daarvoor worden afgegeven in de Suzy-fabriek in Buizingen.
Maar in september 1974 keert het tij. Nederland tekende eerder dat jaar het Verdrag van Straatsburg. De MV Mi Amigo kan niet langer bevoorraad worden vanuit Nederland. Het zendschip verhuist naar de monding van de Theems, de opnamestudio’s worden van Breda naar het Oost-Vlaamse Brakel verhuisd. En Sylvain Tack komt in het vizier van het Belgische gerecht. In februari 1975 wordt de illegale studio ontdekt. Peter Van Dam is net aan het opnemen. De speurders vragen hem om te laten horen wat er op de banden staat. ‘Peer’ wist alles ongemerkt onder hun ogen.
De grote uitverkoop
Tack wijkt met Mi Amigo uit naar Spanje, het enige land in West-Europa dat nog geen anti-zeezenderwet heeft ondertekend. Hij bezit er een villa in Playa de Aro. Tack was eerder, tijdens een reis naar Spanje, door Mike Verdrengh uitgedaagd om daar een stuk grond te kopen en er een huis te bouwen.
Hij verkoopt een groot deel van zijn bezittingen in België. De platenfirma aan de Nederlander Johnny Hoes, de opnamestudio aan Leo Caerts en Rocco Granata en Joepie aan uitgeverij Sparta (later een dochteronderneming van De Persgroep). De wafelfabriek blijft in zijn handen. Enkele medewerkers , waaronder Joop Verhoof (foto onder), Maurice Bokkebroek, Peter Van Dam, Stan Haag en Bert Bennett verhuizen mee naar Spanje. Vanaf dan wordt het een zware logistieke operatie om de opnames vanuit Spanje op het zendschip voor de Engelse kust te krijgen.
Hitparade per vliegtuig
Ze worden op cassettes meegesmokkeld met de wekelijkse Europabus die vakantiegangers tussen Spanje en de Benelux brengt. Van daar gaan ze via diverse havens in de Lage Landen en Frankrijk naar het zendschip. De trip neemt vaak twee weken in beslag. De wekelijkse hitparade moet sneller in de ether kunnen en wordt daarom per vliegtuig gebracht. Vaak gebeurt dit vanaf het vliegveldje van Sint-Denijs-Westrem.
De Spanjaarden zijn blij met de komst van Mi Amigo. De zender lokt immers massa’s toeristen naar de Costa Brava. In 1977 wordt er een nieuwe studio in het winkelcentrum van Playa de Aro geopend. Eerder zat men een beetje verborgen op de flanken van de Mas Nou. Een residentiële heuvel. Omdat veel Mi Amigo-fans er de rust verstoorden, moest worden uitgekeken naar een andere locatie (foto boven). De nieuwe studio kan elke werkdag bezocht, allerhande memorabilia is er te koop.
In 1978 begint het opnieuw fout te gaan. Elke bron heeft een eigen verklaring daarvoor; het is te duur om het schip operationeel te houden, Tack wordt door de Spaanse overheid vriendelijk verzocht zijn activiteiten af te bouwen, de adverteerders worden bedreigd door het Belgische gerecht… In 1979 wordt het Suzy-imperium verkocht aan het Amerikaanse Borden Foods.
Slot volgt
° Sylvain Tack, manager van de 20ste eeuw (1)
° Lees ook: De rehabilitatie van Sylvain Tack
Tekst: Jan Delvaux uit Belpop Bonanza, uitgebracht bij Uitgeverij Sylvain
Foto’s: Douwe Dijkstra
