In 1971 opperde de Nederlandse overheid het idee om de kijkbijdrage minimaal te verhogen tot dertig gulden voor bezitters van een kleurentelevisietoestel. Dit bedrag kon betaald worden per kwartaal, per halfjaar of jaarlijks in het plaatselijke kantoor van de PTT. Lang niet overal viel deze aankondiging even goed. In diverse kranten verschenen ingezonden brieven en vele politieke partijen werd gevraagd aandacht te besteden aan de verhoging.
Dit leidde op 20 april 1971 tot vragen van de Tweede Kamer-leden Joop Voogd, namens de PVDA enErik Visser van D’66. In de brief vroeg men zich af of het de minister van CRM bekend was dat vele bejaarden, in het bijzonder diegenen die in tehuizen woonden, in hoofdzaak waren aangewezen op inkomsten uit A.O.W. en eventueel A.B.W. en het voor hen zeer moeilijk was om dat soort omroepbijdrage te kunnen betalen.
Tevens vroegen voornoemde Tweede Kamerleden de minister de bereidheid te willen tonen uit de algemene middelen een bedrag te halen en er rekening mee te houden dat radio en televisie voor deze bejaarde groep van uitzonderlijke betekenis was en vaak hun enige communicatie met de buitenwereld. In 1971 was Marga Klompé (foto onder) de verantwoordelijke minister.
Zij antwoordde per 24 juni op een zeer zakelijke manier dat: “De bejaarden in bejaardenoorden, die onder de bepalingen van de Algemene Ouderdomswet en de Algemene Bijstandswet vallen, beschikken over een bedrag ter voorziening in persoonlijke behoeften, dat gelijk is aan het bedrag dat zelfstandig wonende bejaarden met een inkomen op het niveau van het voor de bijstandsverlening richtinggevende minimumloon gemiddeld voor hun uiteenlopende persoonlijke behoeften besteden, omroepbijdragen daaronder begrepen. De wijze van besteding van dit bedrag is geheel aan de vrijheid van de bijstand genietende bejaarden overgelaten.”
Heel duidelijke taal waaruit kon worden opgemaakt dat er geen enkele vorm van soepelheid was te verwachten van de zijde van de minister. Ze besloot haar brief met: “Volledigheidshalve zij erop gewezen, dat in individuele gevallen door medische, sociale of andere oorzaken een zodanige cumulatie van persoonlijke behoeften kan optreden, dat aanvullende bijstand geboden is. De bijstand verlenende organen zijn bevoegd daartoe strekkende beslissingen te nemen. Dit geldt zowel voor zelfstandig wonende als voor in bejaardenoorden verzorgde bejaarden.”
Maar niet tijdens de zomermaanden
In 1971 keken bejaarden en vele anderen naar de Amerikaanse soap ‘Peyton Place’. Omroepvereniging AVRO zond daarvan via Nederland 1 (om 20:20 uur) steeds meer afleveringen uit. Vlak na het ‘NOS Journaal’ waarna veel kijkers bleven ‘hangen’ en de avonturen van de familie Harrington gretig volgden. Mia Farrow, Ed Nelson, Barbara Parkins, Dorothy Malone en Ryan O’Neill speelden de hoofdrollen. Het werd de eerste langlopende Amerikaanse serie op de Nederlandse televisie.
In totaal werden er 514 afleveringen – van 25 minuten – opgenomen door ABC en tweemaal per week uitgezonden. De AVRO zond twee afleveringen na elkaar uit. Vijftig minuten ‘Peyton Place dus. Behalve vanaf medio juni tot begin september omdat er toen een aangepaste zomerprogrammering voor in de plaats kwam. Met als gevolg een grote achterstand tegenover de VS. Terwijl daar al was besloten om de serie stop te zetten, zat men in Nederland nog naar de zwartwit afleveringen te kijken.
In 1971 werd overgeschakeld naar ‘Peyton Place’ in kleur. Een onderzoek wees uit dat het vooral twaalf tot vijftienjarige meisjes waren die niet zonder de serie konden, maar ook de ouderen zwijmelden weg bij de vele intriges. In 1971 was de serie in 32 landen te zien. In Zweden startte men dat jaar bij aflevering 200 terwijl een omroepster eerst een overzicht gaf van wat zich eerder had afgespeeld.
