‘Zorg dat er iets te doen is!’
Even aanstippen
Waar ik in principe een hekel aan heb, is uitzenden op locatie. En wel hierom: meestal worden deze uitzendingen verzorgd door mensen van radiostations die niet verder komen dan; ”We moeten er maar eens op uitrekken. Dan kunnen de mensen ons aan het werk zien”. Heel vaak- en met name bij kleine stations – ontbreekt het budget. Ze beperken zich tot losse computers en een Behringer mengpaneeltje. Men staat dan raar te kijken naar de minieme belangstelling.
Vaak is de redenering ook; “Laten wij het maar doen, anders doet iemand anders het.” Daar staan we dan, hooguit een banner boven ons hoofd, apparatuur, die de meeste voorbijgangers maar waardeloos vinden en onbenullige teksten.
Ter illustratie
“Vandaag staan we op de Grote Markt ter gelegenheid van 150 jaar carnaval. Bij ons staat de schepen (wethouder) van carnaval. En, vertel eens opperclown, is het carnaval een succes dit jaar?”. Je voelt het antwoord reeds aankomen want deze man/vrouw heeft een mooi verhaaltje van te voren ingestudeerd en komt reclame voor zijn eigen winkel maken.
Dacht je echt dat er luisteraars zijn (behalve de familie van de geïnterviewde) die daar een boodschap aan hebben? Wil er misschien nog iemand de groetjes doen ? En wat doet de disc jockey tijdens de muziek? Een beetje pseudo geïnteresseerd rondkijken en af en toe even zwaaien naar een vriend of een bekende.
Alhoewel
Zulke programma’s genieten nauwelijks mijn sympathie. Behalve… wanneer ze iets opbrengen. In de succestijd van Radio 10 Gold gingen we – tegen betaling – met de bijna voltallige crew richting huishoudbeurs. De studio zelf was gebouwd als een radiotoestel, geïnspireerd op het logo van Radioo 10 Gold en stond op een verhoog.
Het ding zelf was zo’n meter of vijf hoog en ongeveer tien meter lang. Je kon er niet naast kijken. Kijk, we zitten in showbizz en mensen/luisteraars koesteren nu eenmaal verwachtingen als ze een station live aan het werk willen zien. Mensen verwachten iets te zien wat ze nog niet gezien hebben.
Music for life
Een mooi voorbeeld is het Glazen Huis. Opgezet door 3FM in Nederland. Jaren later kwam een heel flauw afkooksel Vlaanderen vervelen dankzij Studio Brussel. Voor het goede doel, dus anders dan de gewone uitzendingen met de nadruk op interactiviteit met de bezoekers. En met een studio die ‘Bigger Than Life ‘is. Daar komen de mensen wel eens de deur voor uit. Reken daarbij de gigantische reclamecampagnes als aanloop naar de week van het gebeuren dus succes gegarandeerd!
Conclusie
Als je dus als station niet verder komt dan twee tafels met wat spullen erop en daarachter een dj die uit zijn neus zit te pulken, doe het dan niet. Het betekent anti reclame voor je station. En als een ander voor joker wil staan, laat ze hun gang maar gaan! Waarom hebben de meeste dj’s overigens een hekel aan locatie-uitzendingen? Omdat ze niets te doen hebben. Disc jockeys zijn net kleine kinderen. Als ze niets te doen hebben, kijken ze verveeld voor zich uit. Het minste wat je moet doen, is een aura van activiteit creëren.
Zorg voor actie
Als ik voorbij een plek wandel waar een radiostation aan het uitzenden is en er niets te beleven valt, krijgt je het gevoel van: ‘die gasten zijn ook niet populair’. Want als ze dat wel zouden zijn, stond alles en iedereen rondom hen. Als ik nogmaals voorbij diezelfde plek wandel en er is van alles te doen, zou ik alsnog kunnen denken: misschien mis ik iets.
Dus als je er op uit trekt, zorg dan tenminste dat er iets te doén is! Kortom, neem alle prijzen die je nog hebt liggen en ga daar iets mee organiseren. Al neem je een surrogaat ‘Rad van Fortuin’ mee en geef je daarmee al je prijzen weg, zorg voor actie. En dat hoef je niet eens allemaal uit te zenden. Af en toe een flits van een gelukkige winnaar is meer dan voldoende.
De Radioplaat: Little Richard – Good Golly Miss Molly
Richard Wayne Penniman werd geboren op 5 december 1932 in Macon, de Amerikaanse staat Georgia. Hij was het derde kind (van twaalf), zijn vader wees hem de deur toen hij dertien was, omdat hij homoseksueel was. Richard kwam uit een gelovige familie, hijzelf zong er gospel en leerde er piano spelen. Als twintiger zou hij onder de artiestennaam Little Richard de Rock ’n Roll mee op de kaart helpen zetten, vooral door zijn flamboyant dynamisme.
Hij woonde bij een familie die een club had in zijn geboortedorp, daar trad hij op en had in 1951 al zijn eerste contract bij RCA. Het zou toch nog tot 1955 duren vooraleer ‘Tutti Frutti’ hem in de hitparade zou brengen. Daarna volgde de ene hit na de andere, Richard werd een icoon, hij trad op met de grootsten, en speelde mee in films. Toch speelde zijn geloof in op zijn geweten, en hij nam hij vanaf 1957 gospelsongs op.
Het zou nog tot 1964 duren voor hij terugkeerde in de Rock ’n Roll. The Beatles hadden ‘Long Tall Sally’ opgenomen en Little Richard was weer actueel met zijn versie. Al was de gloed van de jaren vijftig bij het publiek al weg, hij was een blijver en werd in 1986 in de Rock and Roll Hall Of Fame opgenomen. Later zou hij nog meer prestigieuze prijzen winnen. In 2012 werd hij ziek op het podium, even later had hij een hartaanval, doch werd gered (door ‘Jezus’).
In 1992 werd Muhammed Ali (Cassius Clay) gevierd voor zijn vijftigste verjaardag. Onder de aanwezige sterren waren acteurs Dan Aykroyd, Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone, sportmannen George Foreman, Joe Frazier, Magic Johnson, Sugar Ray Leonard, Michael Spinks, en zangeressen Whitney Houston en Diana Ross, en de groepen The Four Tops en The Pointer Sisters.
Little Richard was er ook, en hij werd warm onthaald. Ali zei tegen hem ‘The King!’. Als een kampioen dat zegt ben je ook een koning. Ali was zichtbaar blij dat Little Richard optrad, en genoot van een korte versie van ‘Good Golly Miss Molly’. Dat was een nummer van Bumps Blackwell, opgenomen door The Valliants in 1957. Toch menen velen dat Little Richard het nummer zelf schreef, in de keuken van het Greyhound Station in zijn geboortedorp Macon.
