De langzame ‘geboorte’ van een regionale omroep
Laat ik het maar weer eens hebben over de regionale omroepen. Terug naar de maand november 1970 toen de heer T.J. Kingma – in functie als hoofdadministrateur van de gemeente Leeuwarden – zijn zegje wenste te doen over de Regionale Omroep Noord en Oost. Kortweg RONO genoemd, was dit radiostation actief in de noordelijke en oostelijke provincies. Volgens Kingma paste de RONO niet in de toenmalige Omroepwet.
Want het zendgebied (Friesland, Groningen, Drenthe, Overijssel en een deel van Gelderland) voldeed volgens hem niet aan de criteria die de wetgever voor ogen stonden toen de regionale omroep mogelijk werd. Kingma: “Het gebied was en is niet een streek, waar eigen cultuurleven een voedingsbodem biedt voor geregelde radio- en televisie-uitzendingen.”
Hij liet dit weten op 25 november 1970 tijdens een in Leeuwarden gehouden symposium over regionale omroep. Wel was het volgens hem zo dat een verkleinde versie, mogelijk de regionale omroep Oost, voor een bepaald Saksisch gebied met een eigen levensstijl, nog best een dergelijke functie kon krijgen. Kingma vond dat de inhoud van een regionaal radio- en tv-programma gelijk moest zij aan dat van een regionale pers.
“Voor een goede regionale omroep lijkt mij dan ook een sfeer van samenwerking met de regionale pers noodzakelijk. Waarbij de regionale omroep wel dient te worden behoed voor het oubollige, het te folkloristische, het te heemschutterige”. Hij pleitte voor een programma dat ‘regionaal-modern’ diende te zijn en als zodanig ook bij de luisteraars moest overkomen. Daarbij zou bijvoorbeeld een hard interview ook plaats kunnen vinden. Tevens gooide hij met termen als een ‘hard-boiled actueel programma.’
Het symposium in Leeuwarden was voornamelijk een Friese aangelegenheid. Adjunct-directeur van het Economisch Technologisch Instituut voor Friesland, dr. J. H. Zoon, maakte omstandig duidelijk dat Friesland naar binnen en naar buiten toe ‘eigenheid’ had. Hij koppelde er tevens de retorische vraag aan vast ‘welke regio zich beter zou lenen voor regionale televisie dan juist de provincie Friesland’. Kingma vulde hem aan met de opmerking dat een nieuwe regionale omroep voor Friesland diende te worden opgestart.
Daarbij zou volgens hem stellig een eigen autonome Friese programmaraad moeten komen. Uiteraard met Friese programmamakers en het liefst zoveel mogelijk programma’s in de Friese taal. Maar het was niet alleen een Friese aangelegenheid want tijdens dit voornoemde symposium in november 1970 was ook de voorzitter van de Nederlandse Omroep Stichting (NOS) de heer E. A. Schüttenhelm aanwezig. Hij voorspelde dat er wat de regionale omroepen in Nederland betrof een storm zou gaan opsteken.
Oom Emiel, zoals Schüttenhelm in de Hilversumse wandelgangen wel werd genoemd, hield zich buiten de discussie over de RONO, hij stelde wel dat men er maar vanuit diende te gaan dat er in de toekomst ook ruimte zou zijn voor regionale televisie programma’s. Volgens hem zouden er genoeg financiën voor een dergelijk project in de daarop volgende jaren beschikbaar komen.
Kingma liet ook nog weten dat, wanneer er regionale televisie zou komen, er in Friesland al een keuze was gemaakt, namelijk regionale televisie onder de vleugels van de NOS. Deze beslissing was genomen omdat de andere mogelijkheid die de omroepwet gaf, namelijk een eigen representatieve onderneming voor het betreffende gewest, als zendgemachtigde niet haalbaar was, gelet op het financiële plaatje.
In het Journaal van acht uur die avond was een kort item te zien waarin werd vermeld dat er een bijeenkomst was geweest in Leeuwarden waar een speciale afvaardiging van de NOS aanwezig was geweest onder leiding van Oom Emiel. Zo werd hij door eigen mensen nog eens in het voetlicht gezet.
Radio Fryslan werd pas een zelfstandige regionale omroep (Omrop Fryslân) in 1988 en verzorgde in de eerste jaren alleen radioprogramma’s, in 1994 werden voor het eerst televisieprogramma’s uitgezonden.
° De volgende column wordt vanwege de zomervakantie op 31 juli gepubliceerd.
