Het tweede deel van de column waarbij Veronica-presentator Tom Collins centraal staat. Eén van de moeilijkst te interviewen personen die ik ken. Uit één van zijn weinige babbels konden we vorige week toch al onthouden dat hij het in 1971 best naar zijn zin had bij de zeezender. Het was nog steeds behelpen maar nadat men banden aangeleverd kreeg vanuit de studio in Hilversum met daarop de nieuwste platen, werd het allemaal wat makkelijker om vanaf het zendschip live programma’s te maken.
De muziek werd vooral gebruikt in ‘Sport uit Zee’ op de zondagmiddag, dat tussen half vijf en vijf uur rechtstreeks werd uitgezonden op de 192 meter. Collins in 1971 daarover: “Tegenwoordig hebben ze twee pick-ups staan, recorders en cartridges machines. En als er iets aan de hand is met de banden kun je een uitstekend programma maken aan boord. Er is een prachtig mengpaneel en zelfs een heerlijk compleet bankstel. En bovendien is er beneden ook een ijskast en televisie, die er eerder ook niet waren.”
Weekje op, weekje af
Tom werkte meestal een week aan boord, waarna een week verlof aan land volgde. De langste periode op zee was elf dagen geweest. Met hard werken dat zo weer voorbij. In totaal heeft hij elf maanden aan boord gewerkt en elke dag plezier en pret gehad: “Ze zeggen dat de Scheveningers ontzettend stugge mensen zijn, maar ’s avonds, als we een borreltje namen, kwamen de verhalen los en bleken het gewoon eindeloze kerels te zijn, die al vanaf het begin (1960) op de Noordzee zaten voor het station. Zij zijn niet zo vaak in de belangstelling als ons maar hebben wel alle rottigheid aan boord van het zendschip meegemaakt. Dingen, waar wij vaak helemaal niets van weten omdat ze het gewoon voor zichzelf houden.”
Dat er voor elkaar gezorgd werd aan boord bleek iedere maandag weer, voorafgaand aan de aflosdag van het personeel. Vaste prik was het dat dan op de Norderney alles overhoop werd gehaald en grondig geboend, zodat de nieuwe ploeg in een schoon nest terechtkwam. De grappen en grollen die we kennen uit de vele verhalen van deejays van de diverse offshore stations zijn bekend, maar Tom heeft wel een heel speciale als herinnering.
Op een dag was hij van plan om maar eens te gaan slapen en trok hij welgezind dus naar zijn hut. Het bleek echter dat ze geheel leeg was gemaakt. Kussens, dekens en matras waren nergens meer te vinden. Het enige dat er nog lag was een brandbijl. En dus werd het zoeken door het gehele schip alvorens hij echt naar bed kon. Na zijn tijd als nieuwslezer op de Norderney, presenteerde hij eerst het programma ‘Ook Goeiemorgen’.
Zangeres Zonder Naam is best OK
‘Ook Goeiemorgen’ was vrij gekomen nadat Eddie Becker in 1969 had besloten zijn werk bij de zeezender op te zeggen om zijn geluk achtereenvolgens te zoeken bij de publieke omroepen VARA en de NCRV. Nadien zat Tom achter de microfoon tijdens ‘Sliep uit’. Tom over dit programma: “Het is goed werk. Je krijgt veel reacties… fanmail als je het zo wilt noemen. Ik lees altijd alles, maar ik ben wel eens nonchalant in het beantwoorden van verzoekjes. Dat komt door het enthousiasme. Je bent lekker bezig met het programma; de technicus ziet het ook lekker zitten en het komt er allemaal fijn op (op de band) en dan vergeet je wel eens dat ‘die en die’ dat plaatje willen horen.”
Tom Collins had zo zijn muzikale voorkeuren. Het liefste ging hij het werk dat genoteerd stond in de Veronica Top 40 uit de weg omdat dit in vele andere programma’s al veelvuldig voorbijkwam. Wel stonden zijn oren open voor nieuwe nummers en muziek uit Amerika. Ook het betere Nederlandstalige werk, zoals dat van Liesbeth List, viel voor hem te pruimen. Toch durfde hij er wel eens van af te wijken. Tom: “Ach de Zangeres Zonder Naam, die draai ik wel. Ik vind het aardig en ik weet dat ze erin gelooft. Soms ook wel Corrie en de Rekels, maar het heeft niet mijn voorkeur.”
Als er echter een plaat was die hij minder goed vond, dan draaide hij ze wel maar zei het ook gewoon in het programma. Rustig en warm, zo kwam hij bij velen over. Bijlange na niet de over enthousiaste deejay, zoals sommige van zijn collega’s. Ook daar had hij, denk ik, zo zijn reden voor: “Een deejay is geen platen aan elkaar kletsende robot. De mensen weten donders goed wat wel en niet lekker is. Wat schiet ik er mee op als ik tegen beter weten in voor de microfoon sta te krijsen… Dit is een geweldig plaatje en ik meen er ondertussen geen donder van.” Met andere woorden Tom kreeg bij Radio Veronica de kans om zijn eigen mening op een rustige manier uit te dragen.
Kapper die radio maakt
Erg opmerkelijk in dit interview uit 1971 is zijn melding dat hij nog een ‘blauwe maandag’ bij Radio Luxemburg heeft gewerkt. Daar moest hij alle teksten, die vooraf waren geschreven en gecontroleerd, vanaf papier voorlezen. Het werk was hem te vervelend, waarna hij maar snel besloot om zijn geluk bij Radio Veronica te zoeken.
Wat voor een opleiding had Tom gehad om bij het toen populairste station van Nederland te werken? Wat denk je van een horeca-en een dameskappers-diploma? Het is niet bekend of hij beide vaardigheden ook heeft uitgeprobeerd bij zijn vrouwelijke collega’s aan de Utrechtseweg in Hilversum, waar destijds de studio’s van Veronica waren gevestigd. Het zou natuurlijk kunnen dat hij bij Tante Erna, de koffie- en snack- mevrouw, zijn diensten heeft aangeboden.
Tom werkte in het programma ‘Sliep uit’ voornamelijk samen met technicus Juul Geleick waarmee hij, volgens eigen zeggen, een zeer uitstekende band had. Tijdens het programma was er altijd een prima wisselwerking. Heel belangrijk om tot een goed show te komen. Collins werd in het interview ook om zijn favoriete Nederlandse presentatoren gevraagd.
Ook daar gaf hij eerlijk antwoord op: “Duys moet ik niet zo, Pim Jacobs ook niet. Ik vind die mensen niet echt. Mies Bouwman wel, dat is een tof wijf. Het kan me niet schelen of ze een paar duizend piek voor een televisie-uitzending krijgt. Ze doet haar werk goed en ze is het waard.” Op de vraag of hij voor bepaalde programma’s op de Nederlandse publieke radio speciaal thuis zou blijven was het antwoord: “Géén één”. Bij de televisie bleef er slechts één over, ‘Hadimassa’ van de VPRO.
Stille jongen die altijd beleefd blijft
Lex Harding kwam terloops ook nog even aan het woord in het interview en meldde over zijn collega: “Het is een aardige jongen, die Tom, maar hij moet af en toe wel wat zeggen. Soms heeft hij de gewoonte op de vergaderingen drie weken lang zijn kop dicht te houden. En soms zit hij ook drie weken lang te zwetsen over waarom ‘dit en dat’ hem niet zint.”
In het algemeen was Collins in die dagen nog lang niet tevreden over zijn vak als deejay. Hij vond dat zij kritischer aan het werk moesten gaan en scherper in woord moesten worden, daar dit de eerlijkheid zou bevorderen. Het moest echter niet te ver worden doorgevoerd anders zou het ‘een maniertje’ worden. Gek genoeg voegde hij er meteen aan toe “Je moet natuurlijk wel beleefd worden, dat doe ik ook altijd!”. En met die opmerking sloeg hij de spijker precies op zijn kop.
