Herinneringen kunnen van grote vreugde zijn of een slechte smaak in de mond achterlaten. Bij mij gaat het vooral over de positieve zaken die zijn blijven hangen, vooral omdat ik al meer dan een halve eeuw zeer nauwkeurig archiveer en beschrijf. Van de meeste zaken kan ik een artikel schrijven van minimaal drie pagina’s. Voor een aantal is dit echter onmogelijk. Ik koester ook deze onderwerpen en probeer ze met je, als lezer van deze column, te delen. Dit is er een van.
Het is meer dan 43 jaar geleden dat de actiegroep ‘Aktief Veronica’ één of meerdere brieven stuurde naar diverse geadresseerden met als doel onrust en schade te veroorzaken, dit omdat men ontevreden was met het leed dat de Nederlandse regering had veroorzaakt door de anti-zeezenderwet van kracht te laten worden in de zomer van 1974.
Eveneens was men niet tevreden met de procedures die de VOS, de Veronica Omroep Stichting, diende te doorlopen om eventueel in aanmerking te komen voor een aspirantlicentie als omroeporganisatie. Zoals bekend zou later uit de VOS, via een andere structuur, ook de naam veranderen, in de VOO, de Veronica Omroep Organisatie.
Wie er achter de actiegroep zat is totaal onbekend gebleven, slechts één document werd teruggevonden in een grote archiefdoos die Robert Briel, ooit zeer betrokken bij de VOO en het Veronicablad, mij toestuurde. Ook is niet duidelijk aan wie allemaal de dreigbrief, want daar ging het om, is verzonden. Wel stond vermeld dat ook naar ‘de Telegraaf’ een exemplaar kreeg, met verplichting tot publicatie. Ook het Ministerie voor CRM en de diverse omroepen, zouden een kopie hebben gekregen.
Het document heeft slechts als kop: ‘Belangrijke mededeling’. Een aantal fanatieke Veronica-fans zouden twee maanden voordat de niet gedateerde brief is verstuurd, hevige explosieven hebben geplaatst in, naar wordt aangenomen, het complex op het NOS-terrein in Hilversum, waarin ook de studio van Hilversum 3 was gevestigd.
Omdat het de fanatieke aanhang van Radio Veronica allemaal veel te lang duurde vooraleer hun geliefde programmamakers weer te beluisteren waren, vond men het terecht om met explosieven te dreigen indien minister van Doorn, destijds verantwoordelijk voor het Ministerie van CRM waaronder ook de omroepzaken vielen, niet een positieve verklaring voor de televisie op zaterdag 5 april 1975 zou geven.
