Terug naar 1964
Met aandacht voor muziek, vergane nieuwsmomenten en de radio. Terugdenkend aan het zwartwit tv-toestel van het merk Erres, dat in onze huiskamer aan de Korreweg stond, zie ik het Hazy Osterwald Sextet terug. Er werd vaak naar de Duitse televisie gekeken want we hadden het geluk niet alleen Nederland 1 te kunnen ontvangen maar ook het signaal van een steunzender in Aurich, even over de grens. Het voordeel van de Duitse televisie – in de beginjaren 60 – was dat er veel meer uitzenduren waren.
Hazy, een uit Zwitserland afkomstige bandleider, was samen met zijn vijf muzikanten altijd voornaam aanwezig in diverse showprogramma’s. En Huize Knot keek niet alleen, overal waar de televisie haar intrede deed, of het nu Japan of Frankrijk was, Hazy was er al geweest met zijn Sextet. Reeds in 1949 had hij zich als talentvol musicus en arrangeur ontpopt en richtte hij zijn band op.
Beperkte Hazy Osterwald zich oorspronkelijk tot het propaganderen van de jazz muziek, nauwelijks twee jaar later nam het repertoire, waarschijnlijk om commerciële redenen, een verrassende wending. Er werd overgeschakeld naar de zogenaamde showmuziek, een genre dat in die tijd z’n stempel drukte op de Europese amusement- en platenmarkt. Als paddenstoelen doken de showbands en orkesten op om vaak ook vrij snel weer te verdwijnen.
Gelukkig was dit niet het geval voor Hazy en zijn Sextet, mede omdat ze uiterst bekwaam hun repertoire kozen en dit op een aparte, komische manier brachten. In 1954 waren ze voor het eerst te zien op de Duitse televisie in de muziekfilm ‘Een kleine, grote reis’. In eerste instantie wilde Hazy Osterwald niet al te vaak in tv-shows optreden wegens: ‘het gevaar van de televisie is dat men zo gauw op je raakt uitgekeken.’
En hij bleef bij dit standpunt want hij verscheen slechts tweemal per jaar op de beeldbuis in een show waarin hij met zijn band een vocale en instrumentale rol speelde. Maar daarna ging het los met programma’s als: ‘Die alte Welle’ en ‘In achtzig Takten um die Welt’. Shows die niet alleen in Duitsland werden uitgezonden maar in zowat alle partnerlanden van de Eurovisie. Hierdoor kreeg Hazy Osterwald een internationale reputatie die zijn weerga niet kende.
Ondertussen denk ik aan de allereerste lp die ik ooit kocht. Ik had de zanger al vaak gehoord op Radio Veronica en incidenteel op Hilversum 1 en 2. In de zomermaanden, de vakantieperiode van school, was ik altijd zo’n zes weken bij mijn ‘oom’ en ‘tante’ Gosschalk in Epe. Om mee te helpen in de slagerij, annex zelfbediening. Het was vaak ’s ochtends vroeg opstaan, maar regelmatig kreeg ik een middag vrij om te kunnen ontspannen.
In 1964 was ik met de fiets van Epe naar Apeldoorn op weg naar ‘De Discobar’ van Vroom en Dreesmann. U wilt het niet geloven maar de eerste LP, die ik ooit kocht, met onder meer ‘Ritme van de Regen’, ‘Slop in Capri’ en ‘Ik’, was van Rob de Nijs. Philips maakte dankbaar gebruik van dit laatste nummer door in advertenties de diamantnaald nog een keer in de groeven van het liedje te leggen van de aan de top staande Philips Grammofoons.
Op de Canarische eilanden werd in de lente van 1964 keihard gewerkt aan de opnamen van een film waarin Cliff Richard andermaal een hoofdrol ging spelen. Zoeter dan zoet kan je bedenken met een titel als ‘Wonderful life’. Een klein rubriekje in één van de muziekbladen maakte de vrouwelijke lezers helemaal jaloers: ‘Dat de film een kolfje naar Cliff’s hand en hart is, bewijst hij door in zijn vrije tijd zich – net als in de film – bezig te houden met dansen, zingen, spelevaren, kameelrijden en keetmaken.’ In de film speelde Susan Hampshire de vrouwelijke hoofdrol. Cliff liet de pers weten ‘dat ze beslist wel was te accepteren als gezelschap’.
Niet alleen met filmen bracht Cliff zijn tijd door want er werd ook volop getoerd door West Europa waarbij Nederland eveneens werd aangedaan. Er waren een drietal optredens op 6 en 7 mei in respectievelijk Scheveningen en Leeuwarden. In Frankrijk was er een andere ‘sensatie’ ontloken. Afkomstig van het eiland Mozambique, waren ze door een impresario gevraagd naar Parijs te komen om platen op te nemen en op te treden.
Monique, Nicole en vier broers, tezamen ‘Les Surfs’ genoemd. Ze mochten hun successen ook buiten Frankrijk laten horen en zo traden ze in mei op in het VARA televisieprogramma ‘Uit’. Ze namen vooral in het Frans covers op zoals ‘c’, dat ons beter in de oren lag als Dusty Springfield’s hit ‘I only want to be with you’. Tijdens een repetitie zocht Joost de Draaier ze op voor een interview op Radio Veronica.
Doordat de zomerperiode is aangebroken verschijnt de volgende column op 17 juli.
