‘De Dichter in de blauwe bessen’
Satirische Kijk-op-Media, met de meest Subjectieve Mening van Hugo van Vlaenderen
Kuifje in de hoofdstad
Svengaboy liep thuis een beetje verloren rond. Nu hij wat meer vrije tijd had wou hij in zijn tuin relaxen, maar het weerbericht op de radio gaf elke dag code oranje voor storm en regen. Die vervloekte radio’s ook! “Moet gij geen bloemen bestellen voor de G vanHengel ?” vroeg zijn vrouw. Het leven was hard voor de vrouw van een ex-minister, zelfs als ze niet getrouwd waren. Was ze zijn ijsberen in de woonkamer misschien al beu?
“Bloemen?” herhaalde Svengaboy toen. Brussel stond vol met bloemen die ‘Zwangere Guy’ overal vergeten was na recepties, openingen, huldigingen, en zelfs privéfeesten waar ze hem toch herkend hadden. Zijne copain verjaarde nu, hij werd 61, en had als volbloed politicus al lang op pensioen kunnen zijn, op 55 jaar. De G vanHengel hoorde echter bij Brussel, zoals het Manneke Pis en het Atomium, en binnenkort ook Svengaboy, Kuifje in de hoofdstad.
De boot is vol
“Ik trakteer die wel in Brasserie Le Central” zei Svengaboy tegen zijn vrouw. Hij ging toch regelmatig langs bij de Seb, voor het laatste roddelnieuws over Brusselse coalities. De ex-minister maakte zich al op voor zijn nieuwe job: passie, ‘honneur’, en ‘will work for Brussels’, schreef hij op Twitter. De nieuwe standaard, niet tweetalig, maar tri-lingue. ‘Schade für die Absage’ van het Duits, dachten de uiterste Oost-Belgen. Helaas, Erdnussbutter! Pindakaas.
Svengaboy legde al voor de zesde keer de eed af. Dat was ook normaal, toen hij verkozen was stopte hij met politiek, vroeg een vergoeding aan om ze daarna te weigeren, toen hij enkel in Jette nog in de politiek wou blijven was hij daar niet meer verkozen, en dan werd hij maar minister, daarvoor moest men blijkbaar niet verkozen zijn. Heen en weer, zong Drs. P in 1973, in zijn lied De Veerpont. Maar ook: de boot is vol, ga nou weg mensen…
‘En route met Timbuk3’
De ex-minister was blij, ‘en route vers des nouvelles avontures’ zong hij terwijl hij naar de eedaflegging in het Brussels parlement reed. Marc Moulin had het ooit voorgedaan, op de muziek van de synthesizer van de eerste vogeltjesdans: de Tchip Tchip, van Electronic System, of Cash and Carry, of gewoon Dan Lachsman, als hij meespeelde op ‘In mijn caravan’ van Will Tura, of ‘Je ne suis pas un Flamand rose’ van Johan Verminnen.
‘Timbuk 3’ dacht Svengaboy, het Amerikaanse echtpaar MacDonald , dat vanaf 1984 een wereldwonder werd met één hit. De ex-minister had die hit op wel twintig verzamelcd’s, in de jaren negentig allemaal uitgebracht met het handje van ‘don’t copy music’. Dat was niet nodig als de platenfirma’s het zélf op alle CD’s zette! De groep opende ooit vóór Bob Dylan, Sting, Bonnie Rait, Jackson Browne, en James Brown, en werd daarna zelf de hoofd-act.
Juste faire!
“Dat nummer is al in de ruimte gespeeld”, kwam Klodder tussen via DAB+. Astronaut William Walker deed het in 1992, in de space shuttle Endeavor, no limit in the sky. “Ik heb een job die op me wacht als ik afgestudeerd ben” zong Svengaboy de Engelse woorden in een andere Brusselse taal. “Vijftig per jaar, dan kan ik veel bier kopen”, vertaalde hij verder. ‘The Future is so Bright, I gotta wear Shades’. Het Schaduwkabinet van ID21, van Vic naar Guy.
Toen legden ze de eed af. “Ik zweer getrouwheid aan de Beauty Contesten, gehoorzaamheid aan de Vakkundige Jury en aan de schaarsheid van Frequenties” zei Svengaboy. Zijn buurvrouw keek, kuchte, en klepelde hem toe ‘Seg, ge zit hier niet meer in de Media hoor’. De ex-minister keek even rond, en zag toen ook dat hij nog moest wennen aan zijn nieuw statuut. “Ik ben akkoord met alles wat de rood-groenen zeggen” zei hij toen. Juste faire!
Een vroege vogel
“Zondagmorgen, een nieuwe dag breekt aan bij Radio Kompas” zei de stem op FM, internet, en zonder DAB+. Svengaboy had de lokale radio’s verplicht om rechtstreeks naar de toekomst van de digitalisering te gaan, en geen nutteloze tijd en geld aan de vervanger van de FM-band te besteden. Dominique Remaut verwelkomde de Vrienden van de Radio, hij zat toen al een uur te wachten en had tussendoor de ‘microschuif’ ook al eens opengezet!
“Annelore was een paar weken oud” zei hij. Als ‘Vrienden’ haalde Annelore haar glazen muiltje met verstevigde neus en hiel toen niet boven, anders had iemand al een minder verstevigde neus en zo. “Ik was aan ’t werken in mijn huisje in de Ardennen” zei Annelore. “Hoe doe je dat?” vroeg Domi weer. “Awel, door ’s morgens vroeg al in de zon te liggen” zei Annelore. Een vroege vogel, of dat voor koffie of al iets anders zou zijn was niet duidelijk!
Een sociale hartslag
Ondertussen was Zwangere Guy al lang niet meer de enige, die zwanger was in de wereld van muziek en media. Julie Van den Steen had reeds bekend gemaakt dat ze zwanger was, en na vijf jaar weg ging bij Peter van de Vroege Veire. Nu was het Heidi Van Tielen, zij laat binnenkort bij Qmusic een verweesde Sam De Bruyn en Wim Oosterlinck achter. Of dat door de koffie komt is niet geweten. Alleszins had Peter al vijf sidekicks ‘versleten’ op tien jaar!
In Wellen was er veel minder heuglijk nieuws. Radio VRW maakte er zendtijd vrij voor een eerbetoon aan Emile, de DJ van Jump and Bass, die omkwam in een werkongeval in een koelcel. Even later bleek dat ook hun vroege radiopionier, en journalist Paul ‘PaPa’ was heengegaan. Radio was altijd al een medium met een lach en een traan. Een sociale hartslag. Iets wat voorgeprogrammeerde computerradio nooit zou kunnen overnemen.
Een duet met twee!
“Hebt ge al gebeld naar Radio Minerva” vroeg de stem op de seniorenradio. De omroep voor wie slecht sliep en wakker lag. “Ik zou ook de hele nacht wakker liggen als ik de hele dag naar Radio Minerva luister, en nog geen lid was” vervolgde de stem. Oorzaak en gevolg, al hadden ze op die manier ook de hele nacht luisteraars! “En nu een duet” kondigde presentator Luc Leman aan, “dat wil zeggen dat ze met twee zijn!”. Voilà, uitleg in ’t Antwerps is simpel!
“Wij zijn met de radiovriendjes de nieuwe digitale studio van Minerva gaan bewonderen” meldde Michel Vanderfeestelijkheden van FM Goud. Eens kijken hoe het bij de groten was, stadsradio Minerva was sedert kort groter dan bepaalde netwerken. Michel kon dankzij dat bezoek nog eens een persbericht rondsturen, dat was geleden van toen het herstelplan alles wilde herstellen, wat de Raad van State achteraf echter niet overal bevestigde.
Geen dampkap boven radiotoestel
MIchel deed dat met zoveel foto’s dat het op bedrijfsspionage leek. “Niks aan de hand” zei technicus Patrick Thijs, hij gidste die dag de bezoeken, alhoewel ze ook iemand anders hadden kunnen vragen. Patrick deed er zelfs nog een schepje bovenop. “Zoek de zeven verschillen” vroeg hij met foto’s van voor, en na de digitalisering. “Onze Pa is boven én onder grijs” lachte Jan Van Antwerpen. “Mijn haar is ‘dwijs’ en ook grijs”, lachte Patrick.
Op dat ogenblik gaven de voorzitters van Trudo FM en VRW een persconferentie onder hun nieuwe zendmast. Niet alleen hun uitzendgebied, ook het aantal medewerkers was daardoor weer fors gestegen. En dan moest het elfde seizoen van het straattheater ‘De Boddelkèèr’ nog beginnen. “As dzjilles mer ni te veul kookprogramma’s bringt” zegden Christophe en C° meteen, ze wilden geen dampkap boven hun radiotoestel, zoals er al een boven hun TV hing.
In de bloemen van een medaille
“DAB+ dampt ook zonder kookprogramma” beweerde een artikel over de nieuwe radio-standaard. In 40 percent van de nieuwe auto’s werd DAB+ al automatisch voorzien, in die landen nam het telefoonverkeer in de familie ook toe met oproepen om te gaan uitleggen wat dat was. ‘Wereldwijd zijn er zelfs al 75 miljoen toestellen’ juichte een rapport van WorldDAB. Met en zonder ‘+’. En er waren al 7,67 miljard mensen, dus had 1%…. Hallelujah!
De discussie over wat radio moest zijn flakkerde meteen weer op. Zelfs het Lokale Radioboek van A.J. Beirens kwam weer boven. De Bruggeling was vroeger zelf piraat, hij is ondertussen 72, en werd vijf jaar geleden door graaf Lippens in de bloemetjes gezet omdat hij al 30 jaar het streeknieuws leverde aan Radio Dynamo, Paradijs, de BBC, TVS, én de VRT. Omwille van dat laatste mocht Cas Goossens hem de bloemen geven, in de vorm van een medaille.
Altijd wakker voor de klant
De Vlaamse showbusiness had nog meer te vieren, na het succes van MiAmigo 40-45 werd ook hun grotere broer bij AlarmStudio 100 gehuldigd. De Musical 40-45 had al 625.000 toeschouwers gehad, en ze moesten daarvoor zelfs niet meer overschakelen naar evenveel lijnen als de duizendtallen. Christophe Moens was met Filip D’Haeze en een paar andere ‘enfants terribles’ op weg naar Zwitserland, voor de Familyradio fan-reis. Fun-reis!
“Wie heb ik aan de lijn, hallo hallo?” vroegen die van K3, ook in naam van Andy Peelman en Niels Destadsbader. Enkel Rode Neuzen Scholen mochten bellen, één gelukkige school kon een speelplaatsconcert winnen. Rock Refter, of toch maar Puistjespop? “De Gorusexpress” zei Radio Star, die zelfs op zondag een reclamespot konden afwerken, omdat Jeroen die ook op zijn rustdag had ingelezen. De lokale binding was 24/7, altijd wakker voor de klant!
De enige overlevende
In Wellen begon Johnny Put aan een persbericht. Op de achtergrond speelde Andy Noens muziek in ‘Rock Around The Jukebox’, gouden herinneringen, die toch bijna vergeten waren. Zoals Bob Luman, die tijdens zijn legerdienst in 1960 droomde van een carrière als basketbalspeler. Op datzelfde moment vroeg hij zich in een eigen lied af waarom in de meeste liedjes de één werd neergeschoten, de ander ook, en hij de enige overlevende was.
“Wellen leeft” zei Johnny Put, als inwoner van de Bokkenrijdersgemeente kon hij dat weten. De journalist was er van de krant ‘Het Belangske’ uitgegroeid tot Mr. TV Limburg, en zelfs ‘broer’ van Helmut Lotti in Afrika, en was onsterfelijk geworden met Oldies-fuiven. “Al 35 jaar komt de hele middenstand op straat in de braderie” schreef Johnny, “half Limburg komt er binnenkort naar de kermis”. Radio VRW beleefde het allemaal mee, live op straat.
Speeltijd op de radio
“Zijt ge ons misschien aan ’t uitlachen?” vroeg Eddy Vannut in de microfoon op de braderie. Op Joe werd er de hele tijd gelachen, een bokkenrijder nam dan het zekere voor het onzekere. “Ge wilt toch niet bij die doden van Bob Luman liggen? Of wa?” vroeg Eddy nog. Gelukkig had Joe-luisteraar Britt het juiste profiel aangemaakt, én geraden dat die lach van Matteo Simoni was. Het leverde haar bij Tess 4.200 euro op voor een dringende vakantie!
“Wie moet er nog wat Erdoorwurmen hebben?” vroegen die van MNM. In de scholen was het overal vollen bak examens, op de radio’s was het precies speeltijd! CIM-cijfers kreeg men immers niet cadeau! Een ‘Erdoorwurm’ was een ver afgeleide van de oorwurm, en één van de hulpdiensten van de Marathonradio voor blokkers. De student kreeg bekende liedjes aangeboden, die men beter kon onthouden omdat de teksten werden aangepast! Logica!
Rock ‘n Rollator
Er kwam nog meer. Radio PROS begon zijn parking al klaar te maken voor de ‘Race tegen de Honger’, waarbij zoveel mogelijk voedsel en drank werd ingezameld voor mensen in Nood-Ninove. Voor de helpende mens zelf was er dan ook weer een natje en een droogje. In Rupelmonde en omgeving was er al het tweede jaar op rij een tijdelijke comeback van Radio Barbier, voor de gelegenheid wordt ‘Highway to Hell’ daar wel gedraaid vanuit de pastorie.
“In Zelzate smijten ze met de sacochen” zei Annelore op Radio Kompas, en dat er in he geboortedorp van Eddy Wally zo’n 11.000 sacochen-liefhebbers werden verwacht. “Op Ibiza komen er veel meer” hoor zei ‘Tommy, de Graaf van Ibiza’, en company. Zij bedoelden dat het daar vanaf september Rock ’n Rollator was, op het winterse senioreneiland werden zelfs al dubbele rollators verhuurd, voor de gepensioneerde John Travolta én Olivia samen!
Stoelendans bij de VRT
“Stuur gerust films of foto’s door als je op Ibiza luistert” meldde Dominque Remaut, er waren twee hoofdkussens te winnen, die mochten natuurlijk ook gebruikt worden op de scootmobiel. “Die naaktfietsers in Brussel hadden dat ook wel kunnen gebruiken” dacht Annelore weer luidop, en ze verwittigde haar collega Radio Madame meteen dat ze haar broek beter kon aanhouden als ze die dag naar Brussel ging. Naakte radio, online en op FM!
In Brussel veranderden ondertussen ook een paar broeken van zitplaats. Jan Knudde steeg in de VRT-hitparade van Radio 2 naar Radio 1, hij volgde er Filip Pletinckx op als lijstaanvoerder. Er kwam meteen een stoelendans op gang, ambiance in de openbare gebouwen! Rino Ver Eecke kwam van MNM naar Radio 2, en Annemie Gulinckx kwam hem daar dan weer vervangen, zij was het toch gewoon om van StuBru naar MNM, Canvas en Ketnet te rijden.
‘Het is uw schuld’
“Wat is de ex-minister aan ’t doen?” vroeg Kolder plots. Ministers in lopende zaken liepen zelf iets minder (binnen). “Hij is aan ’t opruimen” antwoordde Klodder, die zag dat hij zijn Brussels accent in het Vlaams Parlement ook opruimde. “Hij past” zei hij, en vertaalde het Engelse ‘I have (a) past’ even niet goed. Svengaboy verwees naar het vierde burgermanifest van Verhofstadt. Optimism is a moral duty. Niet van Guy, van Karl Popper, of Immanuel Kant.
“Het is allemaal uw schuld” zei Herman Boel tegen de ex-minister. Hij verweet Svengaboy een ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’, ‘verschraling van het radiolandschap en minachting voor de wet’. Hij sloot daarop zijn website, die eigenlijk de beste databank van Vlaamse radio was, en kondigde aan dat hij enkel nog online zou luisteren. Radio Golden Flash herinnerde hem er meteen aan dat zij één van de pioniers waren online. Flash back!
Ze zoeken het zelf
“Dan gaat ge onze special over Metallica missen, en waarschijnlijk nooit weten dat die ‘Ca plane pour moi’ hebben gespeeld in Brussel” zei StuBru nog tegen Herman Boel. Ooh-woe-hoehoe! ‘Pfff!’ dacht Herman, ‘dat hebben ze toch al eens in Antwerpen gespeeld’! “Wij gaan op Klara wel van Jazz Bilzen naar alle festivals in de wereld” zei de klassieke zender, die daarmee niet alleen Radio 1 maar ook StuBru voor de wielen zou rijden.
Het ging bij Herman Boel het ene oor in en het andere weer uit, en zelfs dat al niet meer. ‘In dit grote veld van blauwe bessen hebben we de dichter begraven’ dacht hij, met de woorden van Gilbert Bécaud. Le monde entier pleurait. Bilzen zat politiek weer in volle hilariteit. In 1965 hadden progressieve jongeren de stad al muziek ingeblazen, vijf jaar later had de politiek het initiatief al begraven. ‘Ze zoeken het zelf’ zei Herman nog. Tegen zichzelf.
