Satirische Kijk-op-Media, met de meest Subjectieve Mening van Hugo van Vlaenderen
Eindelijk wereldkampioen
Het zou een week worden vol actie. Radiomensen zijn ook maar voetbalmensen, met de openingswedstrijd van het WK in het verschiet moest er nog dringend een voorraad Belgium drinks, en chips en apennootjes voor de tegenstanders worden aangelegd. Omdat België eindelijk wereldkampioen zou worden moesten ook radiostudio’s worden versierd, en voorzien worden van een flat-screen op de wedstrijden. “Pas maar op” zei Klodder, “de minister is ook een voetballiefhebber”.
De tempel
Hij had gezien dat Svengaboy rondhing in het stadion van RWDM, in de ‘tempel’. Als jonge gamin van nog geen tien jaar had hij natuurlijk gehoord van die fantastische penalty van Jacky ‘Tuborg’ Teugels daar in 1977 tegen Feyenoord. Het was hem bijgebleven. Met eenzelfde Deense scoringsdrang was Svengaboy vele jaren later in de bierindustrie gestapt, ‘probably the best job in the world!’, hadden die van RWDM toen nog gezegd. “Hij was nen Tuveneir” zei Svengaboy.
Een andere Deen, de speler Kersten Bjerre, was er ooit tegen een fles Tuborg gelopen, die verscheen toen met een blauw oog op het veld! Niemand heeft ooit geweten of hij dat accident binnen of buiten het stadion had gehad, er was tenminste leven in de brouwerij bij RWDM. Dat wisten ze snel bij Anderlecht, die hadden ooit bijna de hele ploeg van RWDM leeggekocht, behalve de eerste buitenlandse Gouden Schoen ooit: Johan Boskamp! En wie was er uiteindelijk ‘Bossie’ geworden? Juist!
There’s only one
“Nen Tuveneir” herhaalde de minister nog eens. Een echte Racing White Daring Star in Brussel wist al lang dat echte Brusseleirs niet in het Anderlechtse Vandenstockstadion moesten zijn. Zelfs al zou dat nog omgedoopt worden tot het Coucketroefstadion, in Anderlecht spraken ze geen Brussels. ‘There’s only one team in Brussels’ zongen ze daarom altijd in het Edmond Machtensstadion van RWDM. DJ Terriër meldde ondertussen dat de minister op de VIP tribune van het stadion was gesignaleerd.
“Nen échte Tuveneir!” zei Svengaboy opnieuw. Hij had het over Raymond Goethals, één van de grootste Brusselaars ooit, zeker als het in aantal sigaretten werd geteld. Raymond was zijn grote voorbeeld geweest in het frequentieplan, net als Goethals liep de minister wel eens verloren en werd hij daarna per ongeluk gesignaleerd op de bank van de tegenstander. “Daarom gaan we vanaf nu zijn pakjes sigaretten op een vaste plaats leggen” zei de Svengaboy verder. Hij wilde natuurlijk voorkomen dat Greenpeace ze anders in een protestfilmpje op YouTube zou vastleggen.
Eer aan den Tuveneir
Svengaboy was bij RWDM om eer te betuigen aan ‘den Tuveneir’, hij opende er een speciale Goethals-tribune en een Ray Mundo Room. Hij wou ook nog een speciale trappist lanceren, de triple filter, met zelfs een speciaal glas om aan uw lippen te hangen. Net zoals de sigaret van Raymond! De baas van brasserie Le Central in Jette had hem echter gevraagd om daarmee te wachten tot na de verkiezingen. Nu moesten eerst de verkiezingsfolders worden uitgedeeld.
“Eén van zijn spelers zei ooit dat hij hen het gevoel gaf dat ze konden vliegen” zei Klodder. “Was hij dan familie van die minister van Hasselt?” vroeg Kolder. Zij had iets gelezen van een escorte voor een vliegende minister op de autosnelweg. Of was het een vliegende escorte voor de minister? “In Hasselt vliegen ze allemaal” zei Klodder, “de ene met een Agusta, de andere met een BMW F35”. Shakespeare had het destijds nog gezegd: Te laat komen of te laat vertrekken, that ’s the question.
Wasberen
“Waar zouden de dossiers van de tweede erkenningsronde ergens uithangen?” vroeg Kolder daarop. Zij had altijd een realistische blik gehad op het mediawerk, de ‘female flair’ tussen alle hit-verhalen door. “Die zullen misschien nog te drogen hangen, na het wassen?” probeerde Klodder. Hij had wel eens iets opgevangen over dat wassen. In prangende erkenningstijden, en als het echt kriebelde, zou de administratie soms wel eens iets krabben, zoals de wasberen: met een witte snuit en een zwarte staart.
“Als de minister nu al een voetbalhoofd krijgt dan zullen de scheidsrechters van de radiodossiers ook wel voor het WK in Rusland beslissen” zei Kolder weer. Die beslissingen waren al geregeld aangekondigd in de wandelgangen. Er werd gefluisterd dat de minister enkel nog eens thuis moest zijn op kantoor, om zijn handtekening te zetten. Op dat ogenblik meldde DJ Terriër beweging in het radioveld. Aan de ingang van de Colruyt in Jette was een grote vorklift gesignaleerd.
Attaque
“De minister is volop apennootjes aan ’t kopen” had DJ Terriër gemeld. De voetbaltijd was aangebroken. Kolder had ooit gehoord hoe het scherm van de televisie ten huize thuis bij de minister, twee keer in een voetbalweek moest vervangen worden. Svengaboy had tijdens de wedstrijden van de Rode Duivels niet alleen nootjes naar de tegenstander gegooid, maar ‘per ongeluk’ ook twee keer de lege kom. “Attaque” had hij daarbij geroepen, zoals de grote Goethals altijd riep tegen zijn troepen. Een trouwe discipel!
Het lege zendkot
Op dat ogenblik kreeg Kolder bijna een andere attaque: er kwam witte rook uit de mededelingen van E-Vanhengel: de laatste twaalf erkenningen waren een feit en kwamen meteen binnen via DAB+. “Zijn ze er eindelijk uit hoeveel de hoofdrolspelers nog moesten bijkrijgen?” vroeg Klodder. Deze keer was het wassen iets eenvoudiger geweest, de minister had er op voorhand al een paar uit gekegeld onder de douche, sommigen dreigden daardoor met een uitgebreid bad voor de Raad van State.
“Mag ik terug meedoen?” vroeg Martin Vinken van Omroep Neteland. De eerste ronde had hem een nieuwe naam opgeleverd, op zijn eigen radiostation. Martin noemde in het echt Martin Lieckens en niet ‘vinken’. Sedert hij de eerste aanvraag van Neteland in de verkeerde brievenbus had gepost was hij van vogelsoort moeten veranderen. Ze noemden hem toen “Martin Kiekens”, nadat zijn eigen bestuur dat tegen hem had geroepen, op de vergadering in het lege ‘zendkot’ in Herentals. ‘Hoog en droog’ had Martin geschreven, daar was immers al zes maanden niets meer te vieren geweest.
Gotcha!
“Ge zijt er bij” had hij nog tegen de minister geroepen, toen hij een foto van hem maakte in Lichtaart. Svengaboy gingen daar wel eens rondrijden in een Pontiac Bonneville 445, hij deed dat uit eerbied voor de grijze haren van Bobbejaan Schoepen. “Gij zijt er ook bij!” had hij een week later teruggeroepen naar Martin ‘Kiekens’, en stuurde hem een erkenning voor Neteland. De minister vond zo’n spelletjes plezant. Als student speelde hij vroeger elke dag Gotcha!, nu deed hij dat enkel nog met de lokale radiowereld, en hij zou dat binnenkort enkel nog spelen via DAB+.
De tel kwijt
“Gotcha too!” dacht Martin. Het maakte hem niet uit hoe, maar de erkenning was binnen, de zomer kon beginnen! Hij kroop meteen tegen het zendgebouw van Neteland op om een hangende antenne te redden. “Ge had ook met de lift kunnen komen” zei vaste technicus van alle radio’s in nood, Patrick Ni-Thuis, die boven al op hem wachtte. Dat zal ook de reden zijn geweest waarom hij een dag later geen nationale onderscheiding kreeg voor zijn heldendaad.
Terwijl Martin de twee draadjes van de zender weer tegen elkaar duwde stofte Patrick ondertussen de studio weer af, op de muzikale tonen van de stofzuiger van Queen in ‘I Want To Break Free’. ‘Een maat voor niks?’ blokletterde echter de Radiogazet. De kameleon van Stadsradio was weer gesignaleerd in gewijzigde statuten van nog geen twee maanden. Wordt ongetwijfeld vervolgd, voor de Raad van State? Er waren meer ongelukkigen na de laatste erkenningen. Velen waren de tel kwijt geraakt hoeveel netwerken er toch nog verstrengeld waren in lokale ketens.
Filmpjes
“De VBRO kan in Brugge zijn radio’s beter gewoon nummeren”, zei iemand, “dat zou zeven keer rapper gaan!” Het kon nóg rapper. De populaire rapper Bissy Blaza was een wedstrijd micro dichtgooien begonnen bij MNM. Midden in de Marathonradio! De recordpoging lukte, in no time was Bissy Blaza monddood gemaakt, én gedegradeerd tot Buzy BlaBla. Hij beperkte zich daarna tot niet-afgesproken filmpjes op Twitter, die haalden al onmiddellijk hoge kijkcijfers in de Commissie Media. Politiek leefde al een tijd met de vinger aan de smartphone, tweet before it’s too late!
Ik wil u zien mijn sjoeke
“Die film over SylvainTack” komt er nu al voor de vierde keer niet” schreven de Flandriens van de Vlaamse radio dan weer in een persartikel op Viezeradio. Piraten en de wet, het heeft iets… van niets met elkaar te maken te hebben. “Ze zouden die film beter laten maken door Rudi Van Vlaanderen” zei een hevige supporter van hem, die toevallig ook op hetzelfde adres woonde in Nazareth. Meteen hingen de zwarte vlaggen uit bij Radio Diest en omstreken! Hoofdredacteur JL-Bo had in een onbewaakt middagdutje Rudi een ‘oud’ presentator genoemd, terwijl hij daar nog elke dag, live en wel op de radio was! Mét stemmen, en nà een intro van vijftien minuten.
Dat was erover. “Ik voel me beledigd” liet Annemie Peeters op Radio 1 weten. Het was niet duidelijk of zij de filmpjes of de leeftijd van Rudi bedoelde, zij startte wel een actie op twitter: ‘hekje-plus-toe’. “Ze zouden beter een film maken van den Tuveneir” liet Svengaboy nog weten, vanuit de brasserie Le Central. “Was Columbo daar dan niet op nagemaakt?” vroeg Klodder. “Ik wil u zien mijn sjoeke” zong Bruno Mars op Werchter Boutique. Rudi had meteen weer zin om verder te doen. Aan een filmpje over hoofdredacteur JL-Bo. Of zo.
