DX, QLS en SINPO. Pardon?
Geluwe is nog steeds een redelijk rustig dorp, in de jaren 60 en 70 al helemaal. Ik was een fervent strip- en boekenlezer en zeer geïnteresseerd in film. Bovenal trokken andere culturen me heel erg aan. Van toen ik nog maar een pen kon vasthouden had ik pennenvriendjes en vriendinnetjes. Heel veel in Nederland. Want daar waren ze taalvaardig, spraken ze uiterst vlot en gebruikten ze leuke woorden die wij in Vlaanderen nauwelijks kenden.
Omdat ook muziek me boeide, kon ik meerdere vliegen in één klap slaan. Luisteren naar Nederlandse radiostations, af en toe eens een plaatje aanvragen voor mijn vrienden aldaar. En (noodgedwongen) Nederlandse muziekbladen lezen want in Vlaanderen waren er geen (meer). Ik kocht Muziekparade, Muziek Express, Muziekkrant Oor, Veronica Magazine…
Ik nam ook een abonnement op De Telegraaf, die steevast een dag te laat in de brievenbus viel. Omdat mijn ouders geen krantenabonnement hadden, las ik bij mijn grootouders Het Volk, bij tante Paula De Vooruit en bij nonkel Pol Het Nieuwsblad. Allemaal kranten met een politieke of een vakbondslink. Ik had gemerkt dat onze Vlaamse kranten in het buitenland nauwelijks eigen correspondenten hadden en bijgevolg alles overnamen van de grote persagentschappen. De grootste Nederlandse dagbladen hadden wel ‘personeel’ ter plaatse. Dat vond ik een stuk interessanter.
Ik slaagde er ook in om mijn ouders zo enthousiast te maken voor de Nederlandse televisie dat ze op de nok van ons rijtjeshuis een tien meter hoge mast lieten plaatsen, met een roterende antenne om naar de Nederlandse televisie te kunnen kijken… Ongezien in die tijd. Naast Nederland, ‘penpalde’ ik ook met Russen, Amerikanen, Canadezen, Australiërs, Zuid-Afrikanen en Surinamers. Afijn, noem een land en ik kende er wel iemand.
Ik begon ook te zoeken naar zenders in de andere landen waar ik schrijfvrienden had. Mijn NSF-ontvanger (foto) had diverse kortegolfbanden. Het World Radio & TV-handbook was een uitstekend hulpmiddel om data terug te vinden. Internet was er niet hé. Zelfs kabeltelevisie nog niet. Probeer dan maar eens om aan buitenlands ‘gerief’ te komen. Ik begon te DX-en, leerde radiomakers kennen overal ter wereld. Mijn eerdere schrijfvrienden werden aangevuld met meer ‘gerichte’ correspondenten.
Ik ontdekte de internationale wereld van de radio. En hier mag je het woordje ‘wereld’ heel letterlijk nemen. Ik kon steeds verder over de grenzen van mijn dorp kijken. Al was het dan slechts al luisterend en schrijvend. Ik beleefde voorzichtige avonturen. De interesse in het medium werd steeds groter. Radio was mijn ontsnappingsroute uit Geluwe, mijn middel om de rest van deze planeet te ontdekken zonder te kunnen/moeten reizen. Ik werd een fervent DX-er. Proberen om (verre) buitenlandse radiozenders te ontvangen om hun een QSL-rapport te sturen. Via de SINPO-code (zoek maar eens op!) bewijzen dat je hen op een bepaald tijdstip inderdaad had ontvangen en beluisterd.
Werd je rapport goed bevonden dan kreeg je een bewijs van ontvangst, een QSL-kaart. Bepaalde landen boden meer. Van Radio Moskou kreeg je regelmatig boekjes (op goedkoop papier gedrukt). In het… Nederlands. Meestal vertaalde Russische sprookjes. Radio Praag stuurde soms keurig gedrukte boeken, in het Engels, die de hele geschiedenis van de stad vertelden, met extra veel foto’s en gedrukt op glanzend papier. Uit Koeweit kreeg ik ooit een popje van een ruiter op een paard. Soms was er een sleutelhanger (Korea), een medaille (Zaïre), of een speldje (Zuid-Afrika). Helaas ben ik in de loop der jaren het meeste van dat fraais kwijtgeraakt. Weggegeven, geruild, verloren. De boeken verhuisden ooit naar de lokale bib in Geluwe, toen we in De Haan gingen wonen.
° Volgende week: deel 2
