Ik ben een niet-tv-kijker. Of dit een zelfstandig naamwoord is met een eigen invulling, dat moet ik straks eens opzoeken. Maar ik hou wel van een potje voetbal. Ik kom dezer dagen dus prima aan mijn trekken. Ik kijk nooit clubvoetbal, dat heb ik laten varen toen landelijke voetbalverenigingen beroep gingen doen op gastarbeiders, huurlingen en import uit landen waar Ikea geen vestiging heeft. Vooraleer ik doorheb hoe je een naam van een ’sjotter’ uitspreekt, speelt hij alweer voor een ander team. Geef mij maar de ‘real thing’, de nationale ploegen. Onder dezelfde truitjes stroomt hetzelfde bloed. Meestal toch.
Het WK Voetbal is momenteel alomtegenwoordig. Mooi! Ik pik regelmatig een spelletje mee. Zeker tijdens deze eerste fase waar teams spelen die je anders nooit aan het werk ziet. Naarmate het toernooi vordert zie je enkel nog de landen die een patent hebben op kwart, halve en ook nog eens de finale. Die teams kennen, zagen we. Teveel, steeds weer. Geoliede machines. Fabriekswerk van hoog niveau. In de groepsfase komen tenminste exotische landen (bestaan die nog wel?) aan bod. Vaak met amechtige voetbal. Beetje belabberd, krakkemikkig, armzalig… Maar dat is het mooie. Vind ik. Maar ik ben dan ook geen kenner. Ik hou eveneens van B-films. Supporter voor underdogs. Dat zegt genoeg…
Ik volg het WK trouwens op een aparte manier. Het radiotoestel vlak bij de televisie. Ik heb het niet begrepen op tv-commentatoren die vertellen wat ik zelf kan zien. Radiocommentaar is zoveel voller, gedetailleerder, beschrijvender. Het stimuleert. Ik kijk naar de beelden met het tv-geluid af en luister intussen naar de reporter van de radio. Maar daar wilde ik het eigenlijk niét over hebben. Wel over het feit dat ik als niet-tv-kijker momenteel vaker dan normaal voor de buis zit. Ik zie dus meer televisie dan gewoonlijk. En ja, ik blijf ook wel eens hangen voor en na een wedstrijd. Tot mijn eigen verbazing (of toch niet), merk ik dat de beeldbuis nog steeds overspoeld wordt met politici, zangers, auteurs, bimbo’s, macho’s en andere actrices. BV’s worden ze genoemd.
Confronterend. Bekende Vlamingen die elke minuut in het venster van mijn tv-toestel verschijnen en mijn woonkamer binnen duiken. Niet dat ik er opgewonden van word, maar ik kan er gewoon niet nààst kijken. BV zijn is nu eenmaal eigen aan televisie. Iemand komt enkele keren op het scherm en de volgende zaterdag worden ze herkend aan de kassa in de Delhaize. Of ik het leuk vind of niet, het is een natuurwet geworden. Zolang televisie bestaat, worden mensen die vaak op televisie komen erg vertrouwd. Tante Terry en Paula Semer waren vriendinnen, Rik Desaedeleir en Armand Pien toogvrienden, Jan Van Rompaey een wijze leraar.
De prehistorie. Maar vandaag is het niet anders. Of toch? Vroeger kwamen mensen op het scherm omdat ze iets betekenden. Vandaag pleurt men onbekenden omwille van een of andere gelijkgezindheid in enkele programma’s tot iedereen ze kent, en daarna blijven ze komen omdat ze bekend zijn. Dat schoenmakers niet altijd bij hun leest blijven en acteurs, zangers en sportlui ook presenteren, pleit alleen voor hun veelzijdigheid. Dat vriendjes van vriendjes telkens opnieuw het decor vullen, wijst op armoede en gebrek aan creativiteit. In de boekskes kan je ze gemakkelijk ontmaskeren. De ene heet zanger, de andere presentator, soms zanger/presentator. Maar er zijn er ook die omschreven worden als tv-persoonlijkheid. Dat betekent zoveel als zonder-enige-verdienste-maar-met-de-juiste-relatie(s).
Commerciële televisie is er erg bedreven in. Waarom zie ik voortdurend dezelfde tien gezichten van de ene stoel in de andere schuiven? Het zijn dezelfde tv-persoonlijkheden die ook nog eens in het Laatste Nieuws, Story en zelfs Humo en De Morgen opgeblazen worden en hun mening moeten geven over allerlei dingen waar ze nooit eerder over nagedacht hebben. Er zijn zes miljoen Vlamingen. Daar moet toch enige afwisseling mee mogelijk zijn!
Mooi geschreven JL … enfin, ik had niet anders verwacht.
Tekst is boeiend en uiterst verademend. Bovendien leest het heel vlot.
Schitterende schrijfstijl. Van wie zou ik het schrijven hebben geleerd?