In de jaren 80 was het normaal dat we drie à vier avonden per week naar optredens van grote en minder grote bands gingen kijken. Zo was er het programma ‘Rocktempel’ onder de bezielende leiding van Vincent van Engelen. Daarin kwamen iedere woensdagavond telkens drie bands aan bod met opnames van concerten.
Van een concert werd dus een soort ‘best of’ van twintig minuten gemaakt. Voor die registraties werden uitgezonden was je wel even bezig. Met de opnamewagen naar de locatie van de uitzending, overleg met de technische staf van de band, de laatste contacten met de manager en meestal een interview met het belangrijkste bandlid. En na de opname meestal nog een hapje en een drankje (ik hou van die uitdrukking, een hapje en een drankje – let wel: in die volgorde). Tijdens zo’n feestje achteraf kon het gebeuren dat de drie bandleden van de Police op de party binnenkwamen.
Wat ze al gebruikt hadden weet ik niet maar ze waren in ieder geval flink opgefokt. Om de verveling tegen te gaan zat Andy Summers, de drummer de hele tijd foto’s te maken van de fotografen. Op zich een origineel idee en wij van de radio konden er hard mee lachen, eindelijk werden die jongens van de geschreven pers eens voor joker gezet! Tot de flitser van het apparaat van Summers het begaf.
Het was zo’n grote Japanse camera die je normaal alleen bij beroepsmensen rond hun nek ziet hangen. Nadat hij nog een tweetal keer had geprobeerd te flitsen, nam drummer Stewart Copeland het ding beet en smeet het in één beweging richting cameramensen. De bijbehorende tekst: “Those bloody Japanese things never work !” En aan diggelen ging een camera van zo’n twee tot drieduizend euro. Wie het breed heeft, laat het breed hangen zeker…
The Police speelde die avond wel de pannen van het dak en het vinylmoment van deze week neemt ons mee terug naar een van de meest succesvolle bands uit de jaren 80: Message in a bottle’.
